Wetenschappers ontdekken ‘zwart gat’ in de Atlantische Oceaan
 

Wetenschappers hebben in het zuidelijke deel van de Atlantische Oceaan de equivalent van een zwart gat ontdekt. Volgens de onderzoekers zijn de draaikolken die we hier zien, wiskundig gezien gelijk aan de zwarte gaten in het heelal.

Dat schrijven de onderzoekers in hun paper ‘Coherent Lagrangian vortices: The black holes of turbulence‘. Ze starten hun uiteenzetting met een beschrijving van de draaikolken in de Atlantische Oceaan. En daarvoor roepen ze de hulp in van Edgar Alle Poe. Hij beschrijft in zijn verhaal ‘A Descent into a Maelstrom‘ de draaikolk als volgt: ‘De rand van de draaikolk bestond uit een brede gordel van glimmend schuim: maar geen enkel deel ervan gleed in de mond van de enorme trechter’. Wat Poe hier duidelijk probeert te maken, is dat een draaikolk eigenlijk een eilandje in een wilde oceaan is dat zich dankzij die kolkende rand van de rest van het water scheidt. Ondertussen kan iets wat reeds in de kolk zit daar niet meer aan ontsnappen.

Een andere interessante suggestie die de wetenschappers in hun paper doen, is dat we de equivalent van zwarte gaten op nog meer plekken kunnen tegenkomen

Zwart gat
Als we de draaikolken zo beschrijven, doet dat al een beetje denken aan een zwart gat. Een zwart gat is een gebied in de ruimte waaraan niets – zelfs licht niet – kan ontsnappen. Rond een zwart gat bevindt zich ook een grens: de waarnemingshorizon. Licht dat zich boven deze grens bevindt, kan aan de greep van het zwarte gat ontkomen, net zoals het schuim rond een draaikolk deze niet binnengaat.

Singulariteit
Zo op het eerste gezicht zijn er dus al overeenkomsten. Maar in hun paper tonen de onderzoekers aan dat het meer dan enkele overeenkomsten zijn. De draaikolken in het zuidelijke deel van de oceaan zijn wiskundig gezien equivalent aan zwarte gaten. Volgens de onderzoekers omvat elke rand rondom een draaikolk net als een zwart gat in de ruimte een singulariteit, oftewel een punt met een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid.

Maar wat kunnen we met die wijsheid? De ontdekking maakt het onder meer makkelijker om draaikolken op te sporen. We moeten op zoek naar die singulariteit en de rand eromheen. En door draaikolken die hun materie vasthouden, op te sporen, kunnen we wellicht ook meer te weten komen over hoe afval zich door de zeeën verplaatst. Een andere interessante suggestie die de wetenschappers in hun paper doen, is dat we de equivalent van zwarte gaten nog op meer plekken kunnen tegenkomen. Ze denken dan bijvoorbeeld aan orkanen op aarde. Of de Grote Rode Vlek op Jupiter


http://www.scientias.nl/wetenschappe...e-oceaan/91061

Weet wel dat enkel de wiskundige modellen gelijkenissen vertonen. Dit is op geen enkele manier een zwart gat zoals wij dit kennen uit de sterrenkunde.

Hmm, een echt zwart gat?
Dan is elke gram zeewater er in stroomt een gram zwart gat meer, waardoor de zwaartekracht van het zwarte gat sterker word, en dus sneller zeewater en andere massa kan aantrekken, waardoor het sneller groeit.

Met andere woorden, zelfs zeer klein beginnende, is moeder aarde na een paar jaar een zwart gat. Ploef, weg.

Was het niet een tijdje terug dat diverse groeperingen zich zorgen maakten over de mogelijke opslorping van de aarde door een zwart gat dat gemaakt zou worden in de deeltjesversneller van Genève?
Er waren zelfs angstaanjagende filmpjes over hoe dat er zou uitzien.
http://www.youtube.com/watch?v=BXzugu39pKM

Volgens deze wetenschappers vliegen er dagelijks mini zwarte gaten door onze aardkloot

Als je zeker wil zijn dat de LHC niet de lucht ingaat, je kan direct volgen met webcams op de site.

Diepe zucht. :roll: