Een metafoor : "De Familie Belziek"
 

Mireille was het buurmeisje van Jan. Hun beider ouders waren niet de opperbeste vrienden. Nooit geweest, trouwens.

Maar daar zouden ze verandering in brengen. Jan en Mireille leefden in de tijd waar families hun kinderen aan elkaar uithuwelijkten om de familiebanden te versmelten en hogere belangen dan de liefde te dienen.

En zo geschiedde... Jan en Mireille huwden, en gingen samen wonen.

Jan was een noeste werker. Hij zorgde ervoor dat er brood op de plank kwam. Ook Mireille deed aanvankelijk haar deel. Maar daar kwam na verloop van tijd verandering in. Ze werd zwanger, en baarde een zoon. Bruce. Een lelijk kind. Verstandelijk beperkt, en met een spraakgebrek. Een lelijk, niet al te snugger kind met een spraakgebrek dat bovendien ook nog enorm duur in onderhoud bleek. De medische kosten swingden de pan uit. Er was altijd wel iets gebroken of geblutst.

Mireille kwam na de geboorte van Bruce in een postnatale depressie terecht, en de enige manier om zich weer beter te voelen bestond erin het werken aan Jan over te laten en de spaarcenten van Jan rijkelijk te laten rollen in de winkelstraten.
Jan van zijn kant had een mooi inkomen waar hij hard voor werkte, maar desondanks zag hij dat zijn eega en zijn achterlijk kind het geld veel sneller opmaakten dan hij het kon verdienen. Zo kwam het dat Jan en Mireille in de klauwen van de geldschieters terecht kwamen.

Jan drong er bij Mireille op aan de vinger wat meer op de knip te houden en de broeksriem aan te halen. Maar het leek wel of hij een taal sprak die zij niet begreep, want er veranderde niets. Elke poging tot gesprek werd vakkundig afgeblokt met een kort "non". Non, non et pour la dernière fois : NON. Mireille bleef het geld door ramen en deuren gooien, en vertikte het bovendien om terug aan de slag te gaan.

Je zou denken dat een deel van Jans zorgen voorbij zouden zijn wanneer zijn armlastige zoon per se op eigen benen wou gaan staan en alleen ging wonen in een appartementje aan de overkant van de straat, maar ... niets van aan. De huur van het appartement werd betaald door ... Jan, want Bruce had zich binnen de kortste keren tot over zijn oren in de schulden gestoken. De schuldeisers klopten aan bij... Jan.

Jan aanvaardde zijn lot. Hij zag ook wel dat Bruce hoegenaamd niet in staat was om zelfstandig te leven. Jan besefte ook dat hij en Mireille niet de beste ouders waren geweest. Hij was steeds een afwezige vader geweest. Altijd aan het werk om de facturen betaald te krijgen. Als vader had hij zijn opvoedkundige rol niet vervuld zoals hij het had gewild.
En Mireille, die was te druk bezig met haar collectie handtassen, bloesjes en schoenen om zich bezig te houden met de opvoeding van de kleine. Behalve op de momenten dat ze te zat was om zich daarmee bezig te houden. Op die momenten lag ze gewoon in haar bed. Na te denken over wat ze morgen eens zou kopen om de kater van zich af te zetten.

Jan had al die jaren als een goede huisvader zijn uitgaven afgestemd op hun inkomen. Geen zotte dingen gedaan. Zichzelf weggecijferd opdat zijn vrouw en zoon hun schulden min of meer binnen de perken zouden kunnen houden.

Tot hij het beu werd. Hartsgrondig beu. Er vielen verwijten. Ruzies. Slaande deuren. Geschreeuw in de nacht. Geschreeuw van een radeloze man, en een ladderzatte vrouw, dooraderd van het schrille gekrijs van een zwakzinnige zoon. Op den duur werden hun dagen een aaneenschakeling van conflicten en provocaties. Werkelijk in alles hadden Jan en Mireille een tegengestelde mening. Tot overmaat van ramp koos Bruce openlijk de kant van zijn moeder, tégen zijn vader. Het was altijd al een moederskindje geweest, en Mireille had haar uiterste best gedaan om Bruce middels dure cadeaus op haar hand te krijgen en tegen Jan op te zetten. Nu was er een punt bereikt waarop Jan zou gezworen hebben dat hij onversneden haat zag in de ogen van de zoon waarvoor hij zich al die jaren al had kromgewerkt.

En dan brak de dag aan... De dag waarop het hem teveel werd, en hij vrouw en zoon voor de keuze stelde : zelf gaan werken en meehelpen om de financiën op orde te brengen, of de echtscheiding.

Het zag ernaar uit dat het dat laatste zou worden. Ze leefden sowieso al gescheiden van tafel en bed, en noch Mireille, noch Bruce zagen het zitten om de handen uit de mouwen te steken. Waarom zouden ze ook ? Hun facturen werden betaald door Jan, en wat Jan niet kon betalen kochten ze op afbetaling. De rekeningen van de schuldeisers werden bezorgd... bij Jan.

*Einde van deze episode*


Hoe zal dit spannende, dramatische verhaal aflopen ?

Zal Bruce ooit écht alleen kunnen wonen zonder aan het infuus van Jans bankrekening te hangen ?

Zullen Jan en Mireille omwille van Bruce tóch bij elkaar blijven, ondanks het feit dat ze elkaar leven steeds meer en meer tot een hel maken ?

Zal Mireille haar schuldeisers van zich kunnen afschudden wanneer ze niet meer over de creditcard van Jan kan beschikken ? Zal ze werk moeten zoeken ?

En zal Jan kunnen wennen aan het idee dat hij ooit zelf zal kunnen beslissen over wat hij doet met de centen die hij zelf verdiend heeft ?

We komen het allemaal te weten in de volgende aflevering van onze soap "De Familie Belziek".

*Wordt vervolgd na 25 mei 2014*

Disclaimer : elke gelijkenis met bestaande staatsstructuren berust niet louter op toeval.

K & K

of beter, gewoon deleten.

Ontgoochelend.

Ten eerste : zeer voorspelbare reactie.
En ten tweede : bijzonder laat. Ik had iets dergelijks eigenlijk al verwacht binnen de drie minuten.

Volgende keer beter dan maar. 8-)

Tja,de heren zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn...

U wéét toch,dat socialisme alléén werkt met ezels...:-D

Niettemin een schrander geschreven stuk. Parodie is een kunst en die is hier geslaagd. Het gaat trouwens tot de kern van de zaak. Maatregelen dringen zich op en worden niet genomen. De afloop in de huidige richting zal iedereen zwaar treffen.

Mocht ik Jan zijn, ik zou onmiddellijk scheiden. Geen enkele twijfel. Vooral in deze situatie, waar het duidelijk is dat noch Mireille, noch Bruce ook maar een klop geven om Jan. Ik zou zo'n situatie nooit aanvaarden. Mijn leven is te kort om het te laten verzieken door parasieten en gemanipuleerde zwakzinnigen.

Doet het teveel pijn?

:lol: Ik vind eerder dat hij er plat op zit !
Wallonië in de rol van een lui en geldverspillend wijf met een half achterlijk zoontje dat alleen zijn plan niet kan trekken is zeer toepasselijk.
Ik kan mij inbeelden dat het JOU niet bevalt.:lol:

"Redrum , redrum , redrum , ... "

Weeral ne VN kakdraad.

Ah, de draad hadden we al, en de kak is gearriveerd, zie ik. :mrgreen:

Als afwisseling voor de vele zeikdraadjes.
En nu nog Demonen die een draadje opent over de 3 x geperikwiteerde pensioenen en we zijn weer allemaal blij.

Jij hebt anderen de les niet te spelen over zeikdraadjes. Het enige wat jij kan is elk topic omvormen naar een soort van anti-NVA hysterie.

Bij kritiek op de SP.A horen we u nooit.

Socialisme op zijn best, Jan plunderen en leegroven! :-) Bah, smerig!! Dan komt er eentje wenen en bleiten dat het K&K is en nog een andere komt ook wenen dat het een kakdraad is....zonder de draad gelezen te hebben..wedden...moet toch kwetsend zijn dit,hopelijk hebben jullie 'kakpapier' bij om jullie oogjes uit te kuisen..looozers!!

Iets met rokers en N-VA denk ik :?

:-o Dit is een van de langste reacties die ik van jou al gelezen heb ! Je kunt het dus toch.
Wel een beetje voorzichtig daar met dat 'kakpapier' hee, of de verpleegster gaat haar kwaad maken en dan ga je niet meer op internet mogen.

Waarom zou een verhaal waar je je zelf helemaal niet in herkent, kwetsend zijn ...

tuurlijk, nu gaan we persoonlijk worden!! Teken van onmacht peterke..

Durft hij dat dan? 8O

Van Diamant-Jan Jambon?? Tss tss, het is me allemaal wat.