| De schoofzak |
25 november 2013 20:19 |
Scoutsleider spelt burgemeester de les, in Ronse
Is dat daar de Far West in Ronse?
(er zit er minstens één op het forum die dat kan weten).
Pertang, een scoutsleider die journalist geworden is, dat is toch niet vaak een Vlaams Belang-achtig type.
Een beetje orde op zaken, aub mr de burgemeester !
Veilige straten is een basisrecht voor de mens, en een conditio sine kanon voor de democratie.
Edit: ik merk nu dat het al een iets ouder artikel is. Dus blijft de vraag: is het inmiddels verbeterd in Ronse ?
titel: Nooit meer terug naar Ronse
link: http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Op...YceZE.facebook
Citaat:
Simon Demeulemeester, journalist bij Knack.be, liep school in Ronse en zat er 17 jaar bij de scouts. Een prachttijd met dito herinneringen, en toch ziet hij zichzelf niet terugkeren nu hij naar Gent verhuisd is. In Ronse heerst een cultuur van geweld, gemaakt door nog-bijna-kinderen die niets meer te verliezen hebben. Hij schrijft Ronseburgemeester Luc Dupont een brandbrief.
Meneer de burgemeester, We hebben elkaar al een paar keer ontmoet. U was dan burgemeester, ik Groepsleider van de Scouts. Uw toespraak op de tentoonstelling voor onze 90-jarige verjaardag was enthousiast en bevlogen. Een oud-scout aan het woord, dat doet plezier. Op een andere gelegenheid was dat wel anders. U was toen ook burgemeester, ik nog steeds Groepsleider maar ook al student Journalistiek. Ik interviewde u. Van dat gesprek is één zin echt blijven hangen: "We willen er toch geen politiestaat van maken?" Die 'er', dat sloeg op Ronse.
Ik weet nog dat ik er de artikelkop van gemaakt heb. Dat 'pakt', weet u. Want in Ronse zouden de mensen wel eens 'jawel' durven zeggen. Ik heb het dan niet over die 30 procent die ooit op Erik Tack gestemd hebben. Van die mensen die maar wat graag overal meer uniformen, blauw of donkerder, zouden zien. Graag met matrak, menotten en pepperspray erbij. Want zo zijn sommige mensen nu eenmaal.
Maar er zijn er ook andere, zelfs bij die 30 procent. Ik, bijvoorbeeld. Nochtans een progressief van het zuiverste water. Ik geloof in vrede, vlinders en madeliefjes. Had ik het voor het zeggen, Obelix werd premier, Guust Flater zijn vicepremier. En de smurfen bevolkten hun kabinetten. Dat is het blauw dat ik van uit het diepst van mijn hart op straat wil zien.
Maar toch, meneer de burgemeester, wilde ik toen antwoorden met 'jawel' - dus vóór geüniformeerd blauw. Ik had er zelfs willen aan toevoegen: "En maak er een beetje mee voort ook, dan kan ik vanavond nog eens op mijn gemak uitgaan!" Want dat doe ik al een tijdje niet meer, uitgaan in uw stad. Niet dat er niet genoeg te doen is, 't Is de veiligheid.
Toen ik mijn '100 dagen' vierde, was ik al om 1 uur thuis. Omdat ik mijzelf een gevangenisstraf wou besparen. U moet weten dat op die fuif in het jeugdhuis, voelt u hem komen?, een stuk crapuul het nodig vond een vriendin hard te duwen. In een normale situatie krijgt zo'n zak de wind van voren. Want meisjes duwen, zo hard dat ze struikelen, dat doe je niet. We waren 18, of moesten dat worden. Meer spieren dan verstand, dus. Maar ik durfde geen ram verkopen, of zelfs maar de wind van voren geven. Dan belandde ik op Hogerlucht met minder tanden dan ervoor, maar wel wat kneuzingen rijker. Die gasten zijn nooit alleen. Of, erger, ik zou die nietsnut een oog uitslaan. Dan belandde ik onder dezelfde condities op spoed, maar kon hij zowel langs de kassa van den dop blijven passeren, als langs de spaarpot die mijn ouders bij hun verzekeraar hadden aangelegd. Ik heb iets te verliezen, ziet u, hij had dat niet.
Mooie Grote Markt, jammer van de veldslagen
Enkele jaren later studeer ik in Gent en ga zelden tot nooit meer uit in Ronse. Ik werd gek van de agressieve sfeer die er hangt. Ook al ben ik zot op Ronse, vind ik het een fascinerend dorpstadje, ook al ziet de Grote Markt er beter uit dan vroeger: ons schrijft u de komende jaren niet in uw bevolkingsregister in. Want wij hebben geen zin om gepakt te worden door zo'n bende als die die het gemunt heeft op mensen met een iPhone. Want kent u dat verhaal?
Die bende viseert mensen met een iPhone om hen bij het buitengaan te bestelen. Een van hun slachtoffers kreeg het onzalige idee achter die bende aan te gaan. Toen hij het drietal gevolgd was, bleek de bende 15 man sterk. En toen werd hij bewusteloos getrapt. U weet hoe dat gaat: sommige mensen, van dat type dat niets te verliezen heeft, hebben zichzelf moeilijk in de hand. Maar echt vreselijk moet het nog worden. Want die jongen was gevolgd door een vriend.
Die werd niet in elkaar geslagen. Een zucht van opluchting? Hou die maar in. Hem werd verzocht terug te gaan, dan zou hem niets gebeuren. Waarop hij achter de hoek moest gaan staan luisteren hoe zijn vriend verder de stront uit zijn lijf gestampt werd. Excuseert u mij die uitdrukking, maar ik ken er geen betere.
In die situatie, meneer de burgemeester, zou ik sterven van schaamte en frustratie. Mij lijkt dit een tafereel uit het Bosnië van de jaren '90. Net als de anekdote van een vriendin die net aan een groepsverkrachting ontsnapte. Of die over een vriend die drie weken met een rietje moest eten, want kauwen met een stukgeslagen kaak schijnt pijnlijk te zijn.
Let wel, ik zong al vaak de lof van uw bestuur. Niet van mijn gewoonte, mijn beroep verbiedt me politici te adoreren. Als lokaal politicus hebt u heel weinig impact op de oorzaken van die problemen. En ja, ik scherm met anekdotes die je overal kan horen. Maar toch: ik vroeg u hoeveel agenten er tijdens het weekend in Ronse op patrouille zijn. Drie patrouilles, zei u. Dat moeten zo'n 12 man zijn, vroeg ik. Neen, zei u: zes, want drie patrouilles van twee man. En u noemde dat 'verhoogde aanwezigheid'.
Dat maakt mij kwaad. Een kind ziet dat dat te weinig is. Want het zijn vaak nog-bijna-kinderen die uw politie vernederen. Dat zorgt voor frustratie, een venijnige emotie, en dat maakt uw politiekorps zwak. Hen versterken: daar zou u veel Ronsenaars blij mee maken. Ik ben nog steeds kwaad om uw antwoord. Ik wil die woede kwijt en wil begrijpen wat er gebeurt. Ik wil u een kans geven dat uit te leggen en vraag het daarom op de man af: meneer de burgemeester, wat kan u doen aan die degoutante geweldcultuur?
|
|
