peter1962 |
1 december 2013 20:56 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler
(Bericht 6910865)
|
Dat was een moment dat iedereen die in journalistiek, media en politiek interesse heeft zeker moet gezien hebben. Zoiets kan natuurlijk maar één keer. Wie dat een tweede keer zou proberen zou overkomen als een hautaine kloothommel.
Volgens mij moet men per type programma gewoon enkele kaderafspraken maken met de geinterviewde persoon. In een korte nieuwsuitzending passen bv alleen korte vragen over één thema, en dat vraagt naar korte en kernachtige antwoorden. Wie zich daar niet kan of wil aan houden kan beter wegblijven.
Er zijn een pak truukjes die politici leren van de collega's van de interviewende journalisten die maar al te graag tegen royale betaling "media training" geven. Zo was de truuk van Stefaan De Clerck om steeds maar eindeloos te blijven doordrammen zonder eigenlijk iets te zeggen maar wel op een intonatie die het moeilijk maakte om hem te onderbreken. (gewoon de duurtijd van je interview doorlullen). Verhofstadt had dan weer de gewoonte van de vriendelijke jongen uit te hangen aan het begin en al glimlachende manier middels wat rond de problematiek te draaien puur tijd te winnen, en dan kort voor het einde van het interview kernachtig zijn punt te maken wetende dat de journalist geen tijd meer heeft om erop in te pikken. Een politicus wéét of hoort te weten hoeveel tijd een zender uittrekt voor een interview. Wie slim is, kan daarop inspelen.
De meest banale techniek is degene die Dany Verstraete nog altijd niet onder de knie heeft : probeer met het aura van de vriendelijke journalist een veel te algemene vraag te stellen, geef daarbij op het einde van je vraag zelf aan in welke richting je graag een antwoord wil en laat de politicus dan eindeloos haar/zijn verhaal doen zelfs al is het totaal naast de vraag. Dat is amateurisme vanwege een journalist.
De absolute kampioen in die techniek is PhDW. Die begint altijd een verhaal in amsterdam om in parijs te eindigen. Je moet zoiets weten als interviewer, en er tegen in gaan. Anders ben je de controle kwijt en geef je gewoon een soort vrije tribune weg.
Is ook waar : soms kan de pers te ver gaan daarin, en daar is het voorbeeld van Leterme goed in. Die heeft toen op bijzonder expressieve manier de pendule eens juist gezet.
Duurtijd van de uitzending is van kritisch belang daarin. Op BBC heeft een sterreporter zo ooit in een laatavondprogramma een politicus die 5 keer vakkundig en met een woordenbrij probeerde aan een vraag te ontsnappen keihard maar heel rustig identiek dezelfde vraag voor zijn neus geschoven. De brits-flegmatieke manier waarop hij dat heeft gedaan was schitterend en de politicus zat peentjes te zweten tegen het einde van die uitzending.
Eigenlijk komt het hier op neer : de politicus zit daar om op vragen te beantwoorden. Punt.
|