Waarom heeft de mens, vanaf het begin van zijn bewust zijn, God gecreëerd?
 

In deze draad wil ik alle onnodige, totaal naïeve discussies over 'bestaat God of bestaat God niet' achter ons laten maar dieper ingaan op de vraag: waarom vanaf het aller eerste begin van zijn 'bewust zijn' heeft de mens naar een verklaring voor zijn bestaan gezocht; een verklaring die de dood moest overschreiden. Of waarom vanaf het aller eerste begin van zijn bestaan volstond het gewone feit 'te bestaan' niet om zin te geven aan het leven voor de mens? Is het enkel de angst voor de dood die de mensen zo ver dreven of zocht de mens naar het verwoorden van een innerlijke werkelijkheid of een innerlijke nood? Vraag: is het leven voor de mensen zonder die transcendale dimensie mogelijk of is het gewoon een enorme afstomping, misschien een regelrechte terugval naar een weliswaar uiterst machtig gerobottiseerde (zonder gevoel of hogere waarde) superman. Gisteren op de franstalige TV naar 'nom de Dieu' gekeken, waar een zelfverklaarde atheiste en humaniste heel interessante dingen over dit onderwerp zei.

Hallo Peche, boodschap gelezen, bedankt voor de aanmoediging.

Did God Create Man, or Did Man Create God?

Sri Aurobindo points out that some may hold that “the spirit which now presides over the human soul-experience was originally formed by a human mentality and the human body, exists by that and cannot exist apart from it, cannot ever go below or above it.” This position essentially would be one that says that man has created God, and that without human mentality, God and the rest of the universe simply do not exist nor have any purpose or significance beyond man.

Sri Aurobindo’s viewpoint is far different, when he surveys the vast scope and reach of the manifested universe and the consciousness that informs and creates it: “But body and mind are not the creators of the spirit, the spirit is the creator of the mind and body; it develops these principles out of its being, it is not developed into being out of them, it is not a compound of their elements or a resultant of their meeting. If it appears to evolve out of mind and body, that is because it gradually manifests itself in them and not because it is created by them or exists by them; as it manifests, they are revealed as subordinate terms of its being and are to be finally taken up out of their present imperfection and transformed into visible forms and instruments of the spirit. Our conception of the spirit is of something which is not constituted by name and form, but assumes various forms of body and mind according to the various manifestations of its soul-being. This it does here by a successive evolution; it evolves successively forms and successive strata of consciousness: for it is not bound always to assume one form and no other or to possess one kind of mentality which is its sole possible subjective manifestation. The soul is not bound by the formula of mental humanity: it did not begin with that and will not end with it; it had a pre-human past, it has a superhuman future.”

~Sri Aurobindo, The Life Divine, Book 2, Part 2, Chapter 20, The Philosophy of Rebirth

Magnifique! Ik had al van Sri Aurobindo gehoord, zelfs als tiener al iets van hem gelezen, maar vlug naast mij neergelegd. Duidelijk de moeite om terug op te nemen.
Het komt ergens overeen met wat de atheiste gisteren ook op TV vertelde.

In feiten is het grote gevaar voor de nabije toekomst van de mensheid dat wij, in onze verdomde menselijke dwaasheid, hoogmoed en overmoed, dat kanaal, dat juist de bron is van alle zijn, materie niet uitgesloten, dat kanaal dat de evolutie is en de evolutie in stand houdt, volledig doen toeslippen. Oh we zullen misschien nog een voledig gerobotteerde wereld kunnen tot stand brengen; maar de ziel zal verdwenen zijn en als zombies zullen we onze laatste menselijke oprispingen ondergaan om daarna volledig van het toneel gewist te worden, als we zelf onszelf al niet uitwissen.

Het enig juiste antwoord in deze is dat God ook werkelijk bestaat en zich vanaf den beginne aan de mens heeft geopenbaard.

Dat de mens God gecreëerd zou hebben (en niet andersom) is een vergissing van de moderne tijd.

Deze moderne mens ziet de dingen verkeerd vanuit zijn eigen egocentriciteit.

Het is dezelfde vergissing te menen dat de zon om de aarde draait en niet andersom.

Het enige dat duidelijk begint naar boven te komen, toch ten minste bij de mensen die vrij, onafhankelijk en diepgaand willen en durven nadenken en onderzoeken, is dat de geest boven de materie staat en niet andersom zoals de egcentrische mens zo graag zou geloven, want hij ziet zichzelf als het summum (de heer) van de schepping, terwijl hij er enkel een product van is. Indien hij eindelijk het besef zou hebben van wat de schepping werkelijk is en indien hij er toe zou kunnen komen om er actief mee te gaan samenwerken in plaats van zich te gaan opsluiten in zijn klein bekrompen menselijkheid, dan is er nog een enorme grote, vruchtbare toekomst voor de mens weggelegd. De keuze ligt volledig bij de mens, maar de mens is in wezen een enorm zwak wezen dat zich liever achter goed klinkende nep-talk van grote monden plaatst in plaats van eindelijk de verantwoordelijkheid voor zijn eigen bestaan op te nemen. Met of zonder een godsidee is en blijft de mens een bange wezel, die liever altijd en overal zijn kop in het zand steekt in plaats van zijn eigen hersenen te gebruiken en ernaar te handelen. Zo lang ik het kwaad niet zie en er zeker niet over spreek en zolang ik de algemene verdorven trend volg, zolang zal het kwaad mij niet zien en misschien aan mijn deur voorbij gaan. Dat is de huidige, moderne, bange wezel.

Omdat, van den beginne, dus lang voor de collectieve mens aan het bewustwordingsproces begon, het godsbeeld als dynamiek/complex aanwezig was als archetype in het collectieve onbewuste.

Zo, het is eruit.

het is er idd uit ... deze had ik, van u zeker, niet verwacht

Oh, nu, ik maak me geen illusies, er zal aan voorbijgegaan worden.
Er zijn er zelfs hier die niet eens het bestaan van het collectieve onbewuste erkennen. Volgens sommigen zelfs "omdat Freud een charlatan was."

En zelfs de bepaling kenbaar maken dat het niets met Freud te maken heeft helpt in die gevallen niet.

Niettemin, zo denk ik dan bij mezelf, de vraag is gesteld en beantwoord.

zal t wel weer ni snappen of te diagonaal gelezen hebben ... ik las : god bestaat :p

Hm ja, dat is niet de boodschap die uit mijn post te trekken viel.

Mijn punt is dat in alle mensen, in alle culturen, in alle mythen, in de primitieve zowel als in de cultuurmens, "god" steeds weer in quasi dezelfde vorm terugkeert.

Dat dit zo in elkaar zit, komt omdat "God" als archetype in de vorm van complex/dynamiek aanwezig is in het collectieve onbewuste. De absolute oervorm van God/godsbeeld/voorstelling die bij alle culturen doorheen de geschiedenis steeds weer boven komt.

Dat zegt niet dat God bestaat, dat zegt dat "de godsdynamiek" als psychologische functie in de basis aanwezig is in elke mens.

Voor mij is het collectieve onbewuste van de mens, het menselijke beleven vanaf zijn ontstaan, inderdaad onbewust op dat moment, tot op heden. Hierbij zijn ook heel wat bewuste ervaringen, door gewoonte, door het vergeten in de tijd, enz. toch in het onbewuste verdwenen. Indien u zegt dat het godsbeeld als dynamiek/complex aanwezig was als archetype in het collectieve bewustzijn, dan kan dat voor mij alleen maar indien er ergens in het hele verre verleden een godservaring moet geweest zijn, of dat de mens ervaringen moet hebben gekend die hem verwezen naar een godsbeeld.
Indien u aanneemt dat alles volgens de evolutie van Darwin geëvolueerd is dan moeten we ook beseffen dat de mens nog voor zijn vroegste menszijn gewoon een dierlijk bestaan heeft gekend. Heeft de hele natuurlijke grootheid buiten hem, waarop hijzelf, in zijn dierlijke toestand, weinig of geen vat had hem godsvrees bij gebracht? Is het enkel godsvrees uit angst of ook uit het besef van de enorme grootheid en schoonheid buiten hem? Zag hij die grootheid en die schoonheid of overheersten alleen maar de overlevingsdrang?

Neenee, god is het resultaat van het archetype en niet omgekeerd. De menselijke godservaring is dus het gevolg van het aanwezig zijn van het archetype van in het begin, toen de collectieve mens nog een onbewust beest was.

Marie beseft nog niet ten volle de openbaring via de micro wezentjes en jou als nieuwe christus. Dat komt nog wel.

Van waar komen dan die archetypen? Zo maar uit de lucht gevallen?
Voor mij zijn archetype gebonden aan onbewuste ervaringen van voor het bestaan of van bij het ontstaan van de mens; niet dus?

Misschien beter alleen voor jezelf te praten; dat volstaat voldoende.

Niet geheel en al, als de mens zich de voorstelling van God maakt, dan baseert hij zich op de dynamiek van het archetype, hij maakt zich een voorstelling van god vanuit die dynamiek, het is dus niet zo dat het archetype een voorstelling is van god, het is eerder de dynamiek die de voorstelling mogelijk maakt.

Het is (ongeveer maar niet helemaal) te vergelijken met instinctief gedrag, de kat die met de muis speelt om het beestje af te matten zodat ze het rustig zonder gevaar kan doodbijten uiteindelijk, niemand moet de kat zulk gedrag aanleren, het is inherent in het instinctieve. Opgelet, dit is dan wel een onbewuste neerslag van vroegere ervaringen, het archetype is dat niet.

Zoals dat gedrag besloten ligt in het "katsysteem", zo liggen ook de archetypes an sich besloten in het collectieve onbewuste. Oppassen dus dat je het archetype an sich - de dynamiek het complex de psygische energie, of hoe je het ook wil noemen, niet verward of gelijkstelt met de voorstelling/het beeld dat de bewuste mens zich maakt vanuit het archetype.

Uit het enige boek dat in de sectie "psychologie" overbleef in de gevangenisbibliotheek.

Hier hebben we dan een treffend voorbeeld over hoe ook gezegdes evolueren.

Vroeger was het, "een kinderhand is gauw gevuld", nu hebben we ook al, "de kinderhand die zichzelf vult".