Heeft het leven zin indien er geen leven is na de dood?
 

De laatste tijd zijn er een paar kennissen van mij overleden die niet gelovig waren en toch, naar het einde toe, namen ze afscheid, tot later, en waren ze ervan overtuigd dat ze op de ene of andere manier zouden verder leven.
???????????????????????????????

Natuurlijk heeft het leven zin.
Zorg voor glimlachende gezichten rondom jou en je snapt onmiddelijk waar het om draait.
Ik geloof niet dat we 'ergens' verder leven en gaan gestraft worden om onze daden maar daar gaat het ook niet om hé.

Wanneer ons leven op zijn einde loopt heeft het geen zin meer om ons vanalles wijs te maken. Bovendien nemen onze krachten af en alle vroegere verstandelijke redeneringen vallen in het niets. Naar het einde van het leven toe vervalt elke schijn; naar het einde van het leven toe is elk moment dat we nog leven een moment dat we leven. Misschien dat we nooit van ons gehele leven meer in het 'nu' leven dan die laatste momenten.

Heel mooi gezegd, zorg om lachende gezichten rondom jou en inderdaad op zo'n ogenblikken zal men echt, (grenzeloos?), gelukkig zijn.

Nu met uw volle verstand zegt u dat u niet gelooft (of eerder niet verwacht?) dat we 'ergens' gaan verder leven; (over het straffen gaat het inderdaad nu niet, maar ja dat kan alleen maar indien we verder leven).

Mijn vraag: heeft u al gewaakt bij stervende mensen of erover gehoord van uw vrienden en/of kennissen die het wel gedaan hebben?
Kunt u zichzelf in die toestand voorstellen en denk u dat wanneer uw verstand afneemt en u alleen nog maar kunt zijn dat u de dood op dat ogenblik weet als het einde of gewoon als een doorstart? Juist voor het sterven (toch indien het met het volle verstand gebeurt) is men dan niet al een beetje aan de overkant?

Wel, onderhands weet je dat ik het leven totaal doelloos vind.

Ik zal zeker nooit afscheid nemen met de overtuiging dat ik terug kom. Als ik al dan niet met plezier afscheid neem van het leven zal afhangen van de omstandigheden. Nu vind ik het nog te vroeg omdat er nog teveel mensen zouden zijn waarvan ik vermoed dat ze liever hebben dat ik nog wat blijf en omdat het leven me ook nog voldoende plezier verschaft. Als ik 90+ zou zijn en ganse dagen zaag en mekker zou dit anders kunnen zijn.

Mensen die zeer oud zijn nemen soms bewust afscheid omdat ze 'levensmoe' zijn en geen reden zien om het leven nog te rekken, ondanks het feit dat ze in goede gezondheid verkeren. Ik heb hier volledig begrip voor.

Het afscheid is dan echt definitief, men zou kunnen zeggen tot nooit meer maar zoals gesteld in de film van Nic Balthazar, is het tot altijd

Vermits we elkaar enkel van dit forum kennen en we mekaar meer dan waarschijnlijk nooit zullen tegenkomen kunnen we nu al mekaar tot altijd toewensen.:-):-):-)

Ja, en ik wil toch wel iets heel merkwaardigs vertellen.
Toen mijn schoonvader is overleden , 'Pluim' in de volksmond omdat hij altijd een pluimvee winkel heeft gehad in het centrum van Eppegem, zijn we nog speciaal de verpleegsters van het ziekenhuis gaan bedanken voor hun inzet en goede zorgen. Het bleek dat 'Pluim' zich in zijn laatste uren vertaanbaar maakte in het Frans. Hij was een zeer gekende figuur en iedereen wist dat hij geen woord Frans verstaat.

Onze geest doet zeer rare dingen tijdens de laatste uren van ons bestaan...

Privébericht ontvangen met volgende opmerking als reactie op dit thema: Heeft de dood zin als er leven is na de dood?

Antwoord daarop; wat is er dat sterft? Alleen ons lichaam, ook onze geest...? Het ik ?

Vele vragen, weinig antwoorden, maar misschien dat er heel veel leerrijke ervaringen worden meegedeeld van mensen die rond dit thema iets hebben meegemaakt.

Waar haalde die geest ineens dat frans vandaan?:-)

Waar haalde die geest ineens dat frans vandaan?

Wij hebben er geen flauw idee van.

Bs'd

Nee.

Daar was men 3000 jaar geleden al achter:

"De woorden van Prediker, de zoon van David, koning te Jeruzalem.
2 IJdelheid der ijdelheden, zegt Prediker, ijdelheid der ijdelheden! Alles is ijdelheid! 3 Welk voordeel heeft de mens van al zijn zwoegen, waarmee hij zich aftobt onder de zon? 4 Het ene geslacht gaat en het andere geslacht komt, maar de aarde blijft altoos staan. 5 De zon komt op en de zon gaat onder en hijgend ijlt zij naar de plaats waar zij opkomt. 6 De wind gaat naar het zuiden en draait naar het noorden, aldoor draaiend gaat hij voort en op zijn kringloop keert de wind weer terug. 7 Alle beken stromen naar de zee, nochtans wordt de zee niet vol; naar de plaats waarheen de beken stromen, daarheen stromen zij altijd weer. 8 Alle dingen zijn onuitsprekelijk vermoeiend; het oog wordt niet verzadigd van zien, en het oor wordt niet vervuld van horen. 9 Wat geweest is, dat zal er zijn, en wat gedaan is, dat zal gedaan worden; er is niets nieuws onder de zon. 10 Is er iets, waarvan men zegt: Ziehier, dat is nieuw – het was er al in verre tijden, die vóór ons waren. 11 Er is geen heugenis van de vorige tijden, en ook van de latere, die er zullen zijn, zal er geen heugenis wezen bij hen die nog later leven zullen.
12 Ik, Prediker, was koning over Israël te Jeruzalem; 13 en ik zette mijn hart erop om na te vorsen en onderzoek te doen naar de wijsheid in alles, wat onder de hemel geschiedt. Dat is een kwade bezigheid, die God aan de mensenkinderen gegeven heeft om zich daarmee te kwellen. 14 Ik nam in ogenschouw alle daden, die onder de zon verricht worden, en zie: alles is ijdelheid en najagen van wind! 15 Het kromme kan niet recht zijn en het ontbrekende kan niet geteld worden. 16 Ik zeide bij mijzelf: Zie, ik ben groter en rijker in wijsheid geworden dan allen die vóór mij over Jeruzalem geregeerd hebben, en mijn hart heeft in overvloed wijsheid en kennis opgedaan; 17 zo heb ik er mijn hart op gezet om wijsheid en kennis, verdwaasdheid en onverstand te leren kennen. Ik heb ingezien, dat ook dit is najagen van wind. 18 Want in veel wijsheid ligt veel verdriet, en als iemand kennis vermeerdert, vermeerdert hij smart.

Ik zeide tot mijzelf: Welaan, ik wil u op de proef stellen door vreugde, verlustig u dus in het goede. Maar zie, ook dit is ijdelheid. 2 Van het lachen moest ik zeggen: Het is dwaas; en van de vreugde: Wat werkt zij uit? 3 Ik stelde bij mijzelf een onderzoek in door mijn lichaam met wijn te verkwikken – terwijl mijn geest de leiding behield door de wijsheid – en het onverstand aan te hangen, totdat ik zou ontwaren, wat de mensenkinderen het beste kunnen doen onder de hemel gedurende de weinige dagen van hun leven.
4 Ik deed grote dingen: ik bouwde huizen, plantte wijngaarden, 5 legde hoven en parken aan en plantte daarin allerlei vruchtbomen, 6 ik groef watervijvers om daaruit een bos met jonge bomen te bevloeien; 7 ik kocht slaven en slavinnen, en daar werden er ook in mijn huis geboren; ook had ik een talrijk bezit aan runderen en kleinvee, meer dan allen die vóór mij te Jeruzalem geweest waren; 8 ik vergaderde mij ook zilver en goud, schatten van koningen en landschappen; ik verschafte mij zangers en zangeressen en dingen die de mensen bekoren, alle mogelijke genietingen. 9 Zo werd ik groter en rijker dan allen die vóór mij te Jeruzalem geweest waren; ondertussen bleef mijn wijsheid mij bij. 10 En niets dat mijn ogen wensten, ontzegde ik ze, noch hield ik mijn hart van enige vreugde terug, ja, mijn hart verheugde zich over al mijn zwoegen, en dit was wat al mijn gezwoeg mij opleverde. 11 Toen ik mij nu wendde tot alle werken die mijn handen hadden gewrocht, en tot het zwoegen waarmee ik mij had afgetobd om die te volbrengen – zie, alles was ijdelheid en najagen van wind, en er is geen voordeel onder de zon.
12 En ik wendde mij om wijsheid benevens verdwaasdheid en onverstand in ogenschouw te nemen, immers, hoe staat de mens die de koning opvolgen zal, tegenover wat deze al gedaan heeft? 13 Wel ontwaarde ik, dat de wijsheid haar voordeel heeft boven het onverstand, zoals het licht zijn voordeel heeft boven de duisternis: 14 de wijze heeft ogen in zijn hoofd, maar de dwaas wandelt in de duisternis; maar ik bemerkte ook, dat één lot hen allen treft, 15 en ik zeide bij mijzelf: Wat de dwaas wedervaart, wedervaart ook mij: waartoe ben ik dan zo uitermate wijs geweest? Toen sprak ik bij mijzelf, dat ook dit ijdelheid is. 16 Want er is nimmer enige heugenis van de wijze, zomin als van de dwaas, omdat in de komende dagen alles reeds lang vergeten is, en ach, hoe sterft de wijze evenzeer als de dwaas!
17 Daarom kreeg ik een afkeer van het leven, want kwaad scheen mij het werk, dat onder de zon geschiedt: het is alles ijdelheid en najagen van wind. 18 Ja, ik kreeg een afkeer van al mijn zwoegen, waarmee ik mij had afgetobd onder de zon, daar ik het moet achterlaten voor de mens die na mij zijn zal, 19 en wie weet, of hij wijs zal zijn of dwaas, en toch zal hij macht hebben over alles waarvoor ik gezwoegd heb en waarin ik wijs geweest ben onder de zon. Ook dit is ijdelheid.
20 Zo kwam ik ertoe zelf te vertwijfelen vanwege al het zwoegen, waarmee ik mij afgetobd had onder de zon. 21 Want is er een mens, die zich voor iets aftobt met wijsheid en kennis en bekwaamheid, dan moet hij het als diens deel nalaten aan een mens, die zich daarvoor niet afgetobd heeft. Ook dit is ijdelheid en een groot kwaad. 22 Wat toch heeft een mens voor al zijn zwoegen en voor het streven van zijn hart, waarmee hij zich aftobt onder de zon, 23 wanneer hij gedurende al zijn levensdagen zijn werk doet in smart en verdriet, en zelfs des nachts zijn hart geen rust vindt? Ook dit is ijdelheid.
24 De mens heeft het niet in zijn macht om te eten en te drinken en zich te goed te doen bij zijn zwoegen; dit heb ik wel ontwaard, dat het van de hand Gods komt. 25 Want wie kan eten en wie kan iets genieten buiten Hem? 26 Want aan een mens die Hem welgevallig is, geeft Hij wijsheid, kennis en vreugde; maar hem die niet welgevallig is, geeft Hij de taak om te verzamelen en bijeen te brengen, ten einde dit te geven aan wie Gode welgevallig is. Ook dit is ijdelheid en najagen van wind.

En overigens, mijn zoon, wees gewaarschuwd; er is geen einde aan het maken van veel boeken en veel doorvorsen is afmatting voor het lichaam. 13 Van al het gehoorde is het slotwoord: Vrees God en onderhoud zijn geboden, want dit geldt voor alle mensen. 14 Want God zal elke daad doen komen in het gericht over al het verborgene, hetzij goed, hetzij kwaad."
Prediker

Mooie uitspraak als ze ook gemeend is, veel vaker gaat het om voorgedrukte smileys met als doel de laatste cent uit je spaarpotje te bemachtigen.

En omdat dit het leven niet kan zijn, moet er wel leven na de dood zijn.

Is een zelfonderzoekje waard, het (positieve) nihilisme kan hierbij helpen. Om te weten of er zoiets bestaat als de dood, is het handig om eerst eens goed te kijken wat het leven dan wel is. Volgens wetenschap zijn we epimechanismen met schakelaars die je af- en aan kan zetten.

De wellicht indringende vraag stelt zich dan wie er is om die knopjes af en aan te zetten? Logisch denkend zou dat dan iets anders moeten zijn dan het epimechanisme zelf. Wie weet is het de dood die leven schept en daar ook een mechanisme in steekt waardoor de dood schrikt krijgt van zichzelf. Gods grappen zijn ondoorgrondelijk, logisch op die manier. :-)

Lijkt op ...

Ons kopke kan veel niet en nooit vatten.

En kan de dood dan juist niet de fysische begrenzing van dat kopke doen wegvallen?

Misschien samengevat in dit gezegde dat de Arabieren naar het schijnt zouden toeschrijven aan Jezus van Nazareth:
"Het leven is een brug, ga erover maar bouw er uw woning niet"

Of er is veel meer voldoening in het kunnen geven dan in het nemen; en leert de huidige maatschappij ons inderdaad niet het omgekeerde: vergaren, vergaren en nog eens vergaren? Inderdaad we begraven de mensheid onder torenhoge bezittingen die 'de eigenaars' verstikken in een gevoel van totale geestelijke anemie en de andere verhongeren bij gebrek aan het noodzakelijke om zichzelf in leven te houden. Dat noemen ze heden ten dage de vooruitgang.

Nee, het leven heeft geen zin, althans geen universele zin. Als mens geef je zelf zin aan je leven. De zinloosheid van het leven en de afwezigheid van een oordeel na de dood is net datgene wat aan de basis ligt van de creatie van een godsbeeld door de mens.
Door godsdienst te creëren, werd er aan de mens een universeel kader gegeven (vaak opgedrongen), waaraan hij zijn hele levenswandel kon ophangen, met de belofte van een beter en eeuwig leven na de dood. Vandaag zien we dat fenomeen weer doorslaan naar de andere kant (vooral in West-Europa) en gaat individuele zingeving weer centraal staan. Door de sterke aanwezigheid van de staat in ons leven en de afdwinging van een zeker gedragspatroon door wetten en het justitieel apparaat, is godsdienst dan ook overbodig geworden. Mijns inziens is de staat de nieuwe kerk.