Politics.be - Obama bestudeerde het buitensjotten van een koning. In Den Haag.

Lees mee, uit de link:

http://www.siegfriedbracke.be/index....an-verlatinghe

Citaat:

Het Plakkaat van Verlatinghe

26 maart 2014

In de Vlaamse pers moet het ongeveer het enige geweest zijn dat niet tot in de treuren geduid en becommentarieerd werd, maar in de Nederlandse pers was er wel en zelfs uitvoerig aandacht voor: Barack Obama die samen met Mark Rutte het Plakkaat van Verlatinghe bestudeert. Dat historisch document uit 1581 is speciaal voor de Amerikaanse president vanuit het Haagse Nationale Archief naar het Rijksmuseum gebracht. Voor de leider van de vrije wereld doet men als eens een extraatje. Obama is prof grondwettelijk recht geweest, en hij wou met eigen ogen het document zien dat 200 jaar later het voorbeeld en de inspiratie was voor de Amerikaanse Declaration of Independence.

In het Plakkaat somden de Nederlanders van toen – wij dus – eerst de grieven op, en werd vervolgens Filips II van de troon vervallen verklaard, zoals de Amerikanen dat dus ook met de Engelse koning George hebben gedaan. Filips had bij ons zware fouten gemaakt: er waren zijn tiendepenningen (een belastingheffing van – hou u vast – 10%), en er was natuurlijk ook de Inquisitie waardoor de Nederlanden onder het gezag van vreemde rechters werden gebracht.

Boven de Moerdijk is men trots op die vaderlandse geboorteakte: het Plakkaat was de aanzet voor de Republiek van de Verenigde Nederlanden en het economische en culturele succesverhaal van de gouden 17de eeuw.

In Vlaanderen is dit belangrijke document door zo goed als iedereen vergeten. Terwijl ook Vlaanderen en Brabant tot de Verenigde Nederlanden behoorden, in het Latijn gewoon de Confederatio Belgica. Eén van de belangrijkste auteurs van het Plakkaat was trouwens de Antwerpenaar Jan Van Asseliers. Alleen hebben bij ons een paar jaar later de Spanjaarden met militair geweld die onafhankelijkheidsverklaring ongedaan gemaakt.

In België. De onmogelijke opdracht. Vlaamse onafhankelijkheid: recht, behoefte en noodzaak (de nieuwe studie van ex-KBC-baas Remi Vermeiren) gaat het ook over dat recht op onafhankelijkheid. Bij de voorstelling van dat boekje heb ik die Declaration of Independence geciteerd: “… That whenever any Form of Government becomes destructive of these ends [Life, Liberty and the Pursuit of Happiness, sb], it is the Right of the People to alter or to abolish it.”

De inspiratie voor die beroemde en prachtige zin komt dus uit het Plakkaat, waar onder meer staat dat het volk er niet is om den Prince onderdanig en als slaven te dienen, en dat zijn heerschappij afhangt van hun instemming. Dat is nog altijd even waar en rechtvaardig. Een staatsstructuur mag geen hinderpaal zijn voor welvaart en welzijn.

Ons grievenboek is gelukkig een pak lichter geworden dan dat van onze voorouders. De liquidatiebelasting is geen tiendepennick, de vreemde rechters die tot diep in Vlaanderen bevoegd worden zijn geen inquisiteurs. Wat vaststaat is wel dat België heel veel taxation betekent voor de Vlamingen, maar een stuk minder representation.

En dus wordt er al jaren gehamerd op de noodzaak om de staatsstructuren te veranderen. In de jaren ’90 was er een oppositieleider die zei: “Vlaanderen wil wel hervormen, maar het wordt in zijn aspiraties afgeremd door het Waalse establishment, door de FGTB, door de PS, door de Waalse werkgeverskringen. De enige oplossing daarvoor is onmiddellijk nog meer autonomie voor de gewesten en gemeenschappen, ook inzake sociale zekerheid en fiscaliteit. Alleen dan kan Vlaanderen aansluiting vinden bij het meer welvarende Noord-Europa.”[1]

In de jaren ’00 zei de oppositieleider van een andere partij: “Wij kiezen radicaal voor een confederale staat. Gedaan met het grijze Belgische consensusmodel. Alle macht moet naar de deelstaten Vlaanderen en Wallonië gaan. “

Over het recht van een volk om zelf over zijn lot te beslissen bestaat sinds het Plakkaat van Verlatinghe geen twijfel meer. Over de noodzaak is men het eigenlijk ook eens. Zie hierboven. Maar een keer in de meerderheid vergeet men dat, en volgt men gedwee de minderheid. Uit staatsmansschap, wordt dan gezegd. Al is natuurlijk het omgekeerde waar: staatsmannen denken wat ze denken, in de oppositie, én in de meerderheid. Dat is het verschil met politiekers.

[1] Speech van Guy Verhofstadt opgetekend door Erik Donckier in HbvL, 22 mei 1996