heeft god ook een god ?
 

Zoals de mensen hier naar " god " opkijken, zou het kunnen dat ook die " god " naar iets opkijkt dat hij als onmetelijk machtiger dan hemzelf beschouwt ?

Alles en iedereen is god. Als mensen bidden tot god, bid god tot zichzelf.

In Gödel, Escher, Bach van Douglas Hofstadter staat dat mooi uitgelegd.

God is de afkorting van "God over djinni". De personages in het boek vinden een lamp met een djinni en mogen een wens doen, maar ze stellen een metavraag en daarvoor moet de djinni aan God vragen of hij daarop mag antwoorden. God is dus de djinni in rang net boven hem, die moet dat ook weer aan de djinni boven hem vragen en zo zijn er oneindig djinni's.
Maar omdat elke djinni de vraag dubbel zo snel stelt als die onder hem, en ook dubbel zo snel antwoordt, wordt dit een convergerende oneindige reeks en zo komt het antwoord toch nog binnen een korte tijd terug.
Leg dat nu maar eens uit aan een vrome moslim.

En hoe reist het antwoord terug als men het oneindig lang naar boven toe moet vragen?
Dan komt het langs onder weer toe dankzij de ronde looping die het oneindig maakt?

Zinloze topic, god bestaat immers niet. We kunnen ons evengoed afvragen of geel-paars gestreepte ruimtekabouters wel eens mosselen met friet eten.

De drie monotheïstische godsdiensten vereren een persoonlijke God met menselijke trekjes en emoties. Dat is feitelijk in tegenspraak met de definitie van een eeuwig en almachtig opperwezen.

Vooral de Joodse Jahwe vertoond psychologisch bezien bipolair gedrag. Jahwe vertoond tegelijkertijd barmhartig gedrag maar zet tegelijkertijd grof geweld in om zijn zin te krijgen. Jahwe laat broden regenen maar pleegt tegelijkertijd massamoord op het Egyptische volk. Hij vraagt Abraham zijn zoon de hals door te snijden om zijn trouw aan Hem te bewijzen. (om pas op het laatst in te grijpen) Zoiets doet Jahwe vergelijkbaar binnen het verhaal van Job. Dergelijk gedrag kan men omschrijven als gestoord en sadistisch, allesbehalve wat je verwacht van een alwetende God.

Er zijn ook stromingen die een definitie van een onpersoonlijke God hanteren. DAT wat geen begin of einde kent en voorbij de definitie van Zijn en Niet-Zijn staat. Tijdloos, eeuwig en zonder grenzen is. Een dergelijke definitie neigt tot voorbij ons beperkte bevattingsvermogen en kan men duiden alszijnde een abstractie.

Tut tut:

J (de timmerman) & m zijn getrouwd , hebben een zoon j
plots komt er een zekere g zeggen dat j zijn zoon is
dan zijn er die beweren dat m de moeder van die zekere g is
en er zijn er die zeggen dat j die zekere g is
Dit loopt behoorlijk scheef als je het mij vraagt !!!!
Hoe zit het met die J (de timmerman) ??

Vraag is irrelevant voor zij die niet geloven.

- - -

Vind het toch ergens een "ongrijpbare" vraag. Maar ook ergens terecht, want wie heeft de zon en het gras geschapen waar God voetbal op speelt?
Deze vraag stelt het begrip 'oneindig' in vraag, en dit op elk vlak, zijnde de oneindige ruimte, en het oneindig zijn van God.

Persoonlijk voor mezelf is de ruimte zoals we deze kennen, eindig !
Persoonlijk wat betreft God: God kan nooit tegelijk 'almachtig' en 'algoed' en 'alwetend' zijn gezien de eeuwige vraag: "Waarom is er zoveel kwaad op de wereld?" (<- dit ook als zienswijze op standpunt Danny430).
Het geloof in God evolueert met de (wetenschappelijke) kennis die men vergaart na verloop van tijd, maar blijft in de kern hetzelfde.



Het geloof is strikt persoonlijk (tot nu toe -> andere discussie). Dus, God bestaat enkel als je dit wilt.

Indien uw God menselijke trekjes vertoont omdat wij vanuit ons zelfbeeld moeilijk andere "projecties" kunnen maken, dan is het dus op deze wijze aan God zelf om te bepalen indien Hij een God heeft.

De uiteindelijke vraag is geloof u dat er meer is dan wat wij enkel met onze zintuigen en met de wetenschappen kunnen verklaren?
Zo niet dan hoeven we ons over het bestaan van een god helemaal niet dik te maken.
Zo ja dan hebben velen dat onbekende trachtten te verklaren door het bestaan van God.
Die God is dan voor hele volkeren geschapen naar het beeld en de gelijkenis van de mens en zal dus meeëvoleren met het beeld en de gelijkenis van de mens; en we mogen ergens stellen dat eens de mens die ene god berijkt heeft er wel een andere god aan de horizon zal verschijnen.
Andere die de God als onpersoonlijk en als het begin en het einde hebben gezien zullen hun godsbeeld nog lang kunnen behouden.

Het goede van een godsbeeld is dat men zijn geest richt op de toekomst en op een ideaal waarnaar er gestreeft moet worden en waarnaar de mensen zich moeten oprichten, groeien.
Zonder godsbeeld dreigen we verder en verder te zinken in het moeras van het verleden, van zijn slechte neigingen die we kost wat kost willen blijven bevredigen; ook als het het bestaan van de hele mensheid in het gevaar zou kunnen brengen.

" ongelovige hond " brult die dan en hakt je hoofd af met zijn kromzwaard.

Ik respecteer je overtuiging, maar kun je die onderbouwen ? Ik denk dat je daar niet toe in staat bent.

Een " god " van een bepaald volk doet steeds dingen die zij als normaal beschouwen, is als het ware een uiting van hun eigen persoonlijkheid.
" Zeg mij wie uw god is, ik zal u zeggen wie u bent ".
Goden zijn namelijk, volgens mij, door de mens geschapen, en niet omgekeerd.
Dus mensen die een gestoorde, sadistische en machtswellustige god aanbidden, zijn dat zelf ook...

Bewijs het ?

Uiteraard niet. Net zoals niemand een bewijs kan leveren dat geel-paars gestreepte ruimtekabouters niet bestaan. Net zoals, overigens, niemand kan bewijzen dat je niet zal wegvliegen de volgende keer dat je in de lucht springt.

Maar sommige zaken zijn nu eenmaal zodanig absurd dat het mij veilig lijkt aan te nemen dat ze niet bestaan of niet zullen gebeuren. Ik zal mij 100% zeker voelen in de aanwezigheid van de zwaartekracht de volgende keer dat ik omhoog spring, zelfs al is er geen enkel bewijs dat het goed zal komen. Op dezelfde manier ben ik er zeker van dat die ruimtekaboutertjes niet bestaan, en dat ook god een verzinsel is.

Het is niet meer of minder dan een verzonnen hersenspinsel !!!!
Hoe noemen ze zoiets in de psychologie of medische termen ??

De vraag van meneer was indien u kon bewijzen dat God niet bestaat, en u komt met dit antwoord, een vergelijking met de zwaartekracht en geel-paars gestreepte ruimtekabouters??

U bent 100% zeker dat de volgende keer u omhoog springt, u niet zal wegvliegen?
Wat betreft de zwaartekracht: er is zoiets als de ontsnappingssnelheid, perfect te bewijzen met formules.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontsnappingssnelheid
Ergo: indien de zwaartekracht klein genoeg is, zal u wegvliegen indien u omhoog springt.
Dus uw redenering/antwoord volgende: er bestaan geel-paars gestreepte ruimtekabouters, en God bestaat niet.

-> U heeft niet vermeld waar u omhoog springt. U gaat ervan uit dat wij veronderstellen dat u op Aarde omhoog springt. Dus u onderbouwt uw vergelijking met veronderstellingen, wat niet sluitend is, en dus ook uw redenering/antwoord niet.

=> Wetenschap en geloof zijn moeilijk te combineren.



De vraag/topic is: Heeft God ook een God? Deze vraag stelt het begrip 'oneindig' in vraag, en dit op elk vlak, zijnde de oneindige ruimte, en het oneindig zijn van God.
Om op uw vraag te antwoorden, is het zoals ik heb gesteld: Het geloof in God evolueert met de (wetenschappelijke) kennis die men vergaart na verloop van tijd, maar blijft in de kern hetzelfde.

U verwoordt hetzelfde als ik.
Ja, ik geloof dat er een God is -omdat ik dit wil -> volgend op mijn stelling.
Een God is niet per definitie 'goed' ! Een God is een opperwezen.
Men kan veel leren uit het verleden om als zodanig niet meer dezelfde fouten te maken, doch dit doet de mensheid niet zoals u en ik het hopen.

Nou kijk, een planeet (of wat dan ook) waarvan je kan wegvliegen door simpelweg omhoog te springen, is sowieso te klein (i.e. heeft te weinig zwaartekracht) om een atmosfeer (i.e. 'de lucht') vast te houden. Dus, de stelling dat je bij een volgende sprong in de lucht niet zal wegvliegen, blijft wetenschappelijk overeind. En dat zonder de minste veronderstelling. Pnwd!

De topic gaat over God, hetgeen sowieso al een moeilijk te definiëren begrip is.

Maar er werd een bewijs gevraagd door meneer aan Distel, waarop werd ingegaan als een redenering over zwaartekracht en geel-paars gestreepte ruimtekabouters.
Mijn reactie hierop is dat Distel veronderstellingen gebruikt als "bewijs", de veronderstelling dat men op Aarde omhoog springt. Men kan evengoed op een meteoor staan in een ruimtepak en omhoog springen (en kom nu niet af dat dit technisch niet mogelijk is -> tenminste nu nog niet).
Dus de stelling dat je bij de volgende sprong niet zal wegvliegen, is niet zeker. En dus is het antwoord van Distel onzinnig.

.

Over welke god gaat je vraag?
Die van de katholieken, de moslims, de protestanten, een van de vele hindoegoden, Griekse goden, Romeinse goden, of de god binnenin Marie Daenen?

Misschien geef je hier zonder het zelf te beseffen de best mogelijke definitie van een god: een moeilijk te definiëren begrip.