EU-sancties tegen Rusland
 

Het is mij niet duidelijk wat de EU precies van Rusland eist als voorwaarde om de sancties te beëindigen. Wordt er geëist

1. dat Rusland de recente vereniging met de Krim ongedaan maakt?
2. dat Rusland actief meewerkt om de afscheiding van Donesk (De Volksrepubliek Donetsk) ongedaan te maken?
3. dat Rusland een schadevergoeding zal moeten gaan betalen aan Oekraïne voor de afscheiding van de Krim en andere oorlogsschade?

Kan dat allemaal zonder een resolutie van de VN-veiligheidsraad en een vonnis hierover van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag? En zo ja, zal deze opzet ook slagen?

De EU-leiding (de EC) weet dat zelf niet. Daarvoor moeten ze naar Washington bellen. Misschien dat hetvolgende Amerikaanse bevel tot zelfverminking wat meer duidelijkheid brengt, ik betwijfel het ten zeerste...

De tekst wordt pas morgen gepubliceerd maar het is duidelijk dat het punt is dat Rusland niet doet wat het zegt niet te doen en al maanden belooft ermee de stoppen : de Russische invasie steunen in oost-Oekraïene.

De vloed van manschappen en wapens is de laatste weken enkel toegenomen en de hoofdfiguren zijn nu allemaal Russische pionnen.

Dus kunnen we terecht spreken van een invasie en zijn de sancties daartegen gericht.
Als ze stoppen met de invasie kunnen de sancties ook stoppen.

Zo simpel is het.

Happy days!





Onze schoothondjes.

Harry Potter en huiself dobby, 40 jaar na 'The chamber of secrets'. :-D

!'.

:-D

Tja, uw US complex

Europe must learn to deal with Moscow without US backing
In the new multipolar world, with the US sometimes on the sidelines, EU unity is essential for its approach to Russia

………...... and the picture becomes still more complex. When you consider this extensive list, however, what is striking is not just who is there, but who is not. Where, most conspicuously, is the US?

In the early days, some overheated rhetoric wafted across the Atlantic about blame for MH17, especially from Samantha Power, the US ambassador to the UN, who loses no opportunity to rehearse her trademark denunciations of Russia. But President Obama was always more cautious, and now US intelligence officials have expressly excluded “direct” Russian involvement in what happened, while blaming Russia for “helping to create the conditions”.

For the most part, though, the US has remained on the sidelines. Where it has acted, for instance in sending aviation safety officials, it has done so without fanfare. Rather than rush to Kiev or Moscow or the Netherlands, the US secretary of state, John Kerry, has remained in the Middle East, applying his efforts to the ever more destructive conflict over Gaza.

Whether US intervention would have been welcome or not after MH17 is neither here nor there. The downing of the Malaysian plane soon turned into as much of a major international diplomatic crisis (with Russia in the dock) as it was a human tragedy many times over. Somehow, as seen from Europe, you would have expected the US to have been there.

Maybe, though, we Europeans are going to have to get used to the idea that in diplomatic and military – if not economic – terms, Europe has ceased to be special in Washington. There were already hints, during Obama’s first election campaign, that “Yes, we can!” might one day be completed with “do without Europe”.

As a child born well after the second world war, brought up partly in Asia and the Pacific US, and with no romantic attachment to the old continent, Obama always heralded the prospect of a post-Atlanticist US foreign policy. The so-called policy pivot towards Asia would have confirmed that – except that the US then sent its diplomats around Europe trying to explain that the move was not what it seemed, but more of a “rebalancing”, in which Europe would still have an honourable place.

To his post-Atlanticist outlook, Obama has also added an apparent aversion to world leadership that has drawn flak in Washington, but deserved a better reception elsewhere than it mostly got at home. Russia and France both argued, in different ways, for a “multipolar” world. Well, that is pretty much what we have.

After Russia illegally annexed Crimea, in what has been condemned as the first enforced border change in Europe since 1945, the US showed the flag in fearful Poland and the Baltic states. It offered some missile defence here and some special forces there, but the commitment – in financial and personnel terms – was minimal.

The message then, as it had been for the best part of Obama’s presidency, was that if Europe wanted peace and security, it had to rely more on itself. When crisis hit, we could not expect the US knight to ride in on a white charger, still less an allied tank to rescue us from our own disagreements. The 2011 intervention in Libya may be the last time that the US helps us out of our own overreaching, just as Iraq and Afghanistan may be the last US military adventures that assorted Europeans will join.

And there is a conclusion that Europe has been very slow to draw from this: if we want to exercise any diplomatic clout, we will have to get our act together, identify some Europe-wide priorities, and decide how much we are prepared to pay for the privilege. So far, the EU has chalked up a mini-success with agreement between Serbia and Kosovo, and a third-party success with the opening of nuclear negotiations with Iran. But we have not cracked the closest, but somehow hardest, nut: Russia.

Ukraine – not just Moscow’s grab for Crimea, but the disastrously mishandled EU association agreement – exemplifies the discord, as does last week’s failure of the EU to agree on a new high representative to succeed Baroness Ashton. The Italian foreign minister, Federica Mogherini, was deemed too soft on Russia while the Polish foreign minister, Radoslaw Sikorski, would be seen as too harsh. The divisions between “old” and “new” Europe have suddenly become as deep as they were a decade ago.

Curbing Iran’s nuclear ambitions is important, of course it is, but relations with Russia are key to the future shape and peace of our continent. In many ways, the voluntary absence of the US should spur Europe to find an accommodation it can support by itself. This will not be easy, but without a unified approach to Russia, it will be hard for the EU to agree on anything else.
http://www.theguardian.com/commentis...-multipolar-eu

Links = out.
Rechts = out.
Midden = on the way out.

Heb je ook iets nieuws?

Potsierlijk, deze sancties. Denken deze slappelingen dat ze op deze manier respect zullen afdwingen van Poetin?

Vergeet ook geen kerstkaartje naar Van Rompuy te sturen wanneer we komende winter in de kou zitten.

Europa laat zich nog steeds op sleeptouw nemen door de USA. Bang en onder druk gezet.
Amerika's macht is anders tanende, en ook monetair staan ze er niet zo goed voor. Ze verliezen invloed langs alle kanten. Vandaar dat ze zo hoog inzetten.

De dollar als wereldreservemunt staat op de helling. Steeds meer landen maken onderlinge afspraken om hun handel niet meer in dollar af te rekenen, maar in euro's of in hun eigen munt, de BRICS-landen met vooral China en Rusland op kop. Als de positie van wereldresevemunt verloren gaat kan de US ze wel schudden. Dan spoelen al hun (vers gedrukte zonder enige tegenwaarde) dollars die over de hele wereld door de centrale banken gehouden worden als reserve, terug naar huis en krijgen ze daar een enorme inflatie te verwerken. Zeg dan maar Bye Bye tegen je welstand.

Amerika zal er dus alles aan doen om deze tendens tegen te werken, en - hun gewoonten getrouw in hun decenialange machtspositie - de eerste manier om twijfelaars aan hun kant te krijgen is: wring hun arm op hun rug.

Dankzij hun financiële en militaire machtspositie lukt dat met de meeste landen, maar natuurlijk niet met China en zeker niet met Rusland. Dat volk heeft leren afzien in zijn geschiedenis en kwam de zwaarste druk te boven. Amerika probeert dus een andere tactiek. Als je ze niet onder druk kunt zetten, isoleer ze dan, politiek en militair, en schakel ze op die manier uit.
Geografisch gebeurt dat door ze in te sluiten. De USA is bezig met het plaatsen van zoveel mogelijk raketinstallaties op de grenzen van Rusland (en China). Georgië, Polen en nu Oekraïne zijn voorbeelden. Als Rusland kort bij hun grenzen omringd is door anti-raket installaties en Russische kernraketten zouden reeds met een grote kans op succes onderschept kunnen worden aan de Russische grenzen, dan krijgen westerse kernwapens terug een realistische kans en verovert Amerika terug zijn wereldmachtspositie.
En via politieke weg proberen ze Rusland uit te schakelen door ze te isoleren, door ze steeds meer als onbetrouwbaar en leugenachtig voor te stellen.

Eerst ensceneerden ze in Oekraïne een putch en zetten hun mannetje aan de top (en stalen direct het Oekraïense goud). Omdat Rusland zich de Krim niet liet afnemen, en Oost Oekraïne zich verzet begon de politieke druk: isolatie, verdachtmaking, enz.
Een internationale misdaad moest de kroon op het werk zetten.
Op die manier probeert de USA Rusland uit te schakelen en zijn machtspositie te behouden.

Rusland zal echter niet toegeven. Het heeft enkele zeer sterke troeven. Niet alleen zijn energievoorraden (dat zal waarschijnlijk beginnen spelen in de herfst), maar de USA is totaal afhankelijk van een aantal zeer belangrijke grondstoffen (o.a. rare earths, maar ook andere) die hoofdzakelijk geïmporteerd worden uit China. Die grondstoffen (een twintigtal) zijn noodzakelijk vooral voor toptechnologische toepassingen. Als je ziet dat China en Rusland steeds nauwer banden onderhouden - samen trekken ze de leiding in het verzet tegen de dollar wereldreservemunt - dan zou Amerika ook van die kant wel eens het mes op de keel kunnen krijgen.

Amerika staat het water aan de lippen en een kat in het nauw maakt rare sprongen. In de geschiedenis werden grote problemen steeds 'opgelost' met een oorlog. Immers, de winnaar heeft niet alleen steeds gelijk, maar als de halve wereld in puin ligt kan de USA zich weer als redder opwerpen en ze gulle kredieten toekennen tot wederopbouw. Op die manier worden naties weer voor decenia gebonden en tot gehoorzaamheid gedwongen.

Ik zei het al, gaat Amerika zijn tanende rol in de wereld aanvaarden, of gaat ze de rest van de wereld meetrekken in zijn ondergang.

Wat kost zo'n boycot?
 

En wat kosten boycotacties voor de EU-landen wel niet? Zo er al sprake was van enige economische opleving, wordt die vast en zeker de grond ingeboord.

Ja, maar wat zou de prijs kunnen zijn van niets doen?
De verwachting is dat die hoger is, uiteraard.

Niets doen kost niets.

Alleen zullen onze 'grote' vrienden aan de andere kant van de oceaan er niet zo blij mee zijn.

Dat is naïef, niets doen is heel duur.

Argumenten?

Zie bvb. http://www.nu.nl/vliegramp-oekraine/...-overzien.html.
Stookt u nog op kolen? Anders kunt u wellicht een koude winter verwachten.

Geschiedenis. Het is altijd goedkoper een usurpator vroeg te stoppen dan de -logische- oorlog uit te vechten die zijn acties uiteindelijk veroorzaken zoals chamberlain al mocht ervaren.

Eenmaal de rode lijn is gepasseerd, moet er reactie komen of mag je elke geloofwaardigheid opgeven. Laat ons stellen dat zoiets 10% van het GDP kost, vergelijk dat eens met de 1,5% van het GDP die de sancties gaan kosten?

Bij oorlog kan dat gerust maal 3 gaan overigens.

België is voor minder dan 1% afhankelijk van Russisch gas. Wij stoken op algerijns gas via de LNG-terminals in Zeebrugge.

België is het minst afhankelijk van Russisch gas: 7%
Daarna Nederland en op drie Zwitserland: beiden minder dan 10%

Het meeste Belgische gas komt uit Noorwegen, Nederland en Qatar

Blijkbaar grote verschillen afhankelijk van bron.

Ik had gekeken bij morgan stanley... :

Gebruikte bronnen:
http://trends.knack.be/economie/fina...al-215535.html

http://www.energids.be/nl/vraag-antw...lgie-vandaan/4

Hoe staat de Belgische bevolking tegenover sancties?