| De schoofzak |
30 augustus 2014 08:49 |
België is relatief gezien grootste jihadistische broeihaard
Dat zegt de Schoof niet, en hij zuigt dat ook niet uit zijn duim.
Dat staat in een (nou ja) serieuze gazet, met serieuze bronverwijzingen.
In het artikel staat ook terloops vermeldt, dat het niet de sociale achteruitstelling is, die moslims hier ertoe brengt om zo'n strijder te worden. (denk maar aan de sociale situatie in Londen, van de vermoede koppensneller van de IS)
Ik kan uit het verleden maar één conclusie trekken: ze zijn bedankt, de regeringen tot op heden.
De Standaard heeft gelijk dat we niet moeten verkrampen. Dat zijn die gasten inderdaad niet waar.
Een geluk dat vanuit de nva-delegatie aan de federale onderhandelingen een item aandacht aan die strijders besteed wordt.
titel: Commentaar Open samenleving niet laten verkrampen
link: http://www.standaard.be/plus/20140830/ochtend/2
Citaat:
Bart Sturtewagen
Groot-Brittannië verhoogde gisteren zijn inschatting van de dreiging van een terreurdaad naar ‘ernstig’, de op één na hoogste trap. Het lijkt niet meer de vraag of maar wanneer het land het mikpunt van een aanslag wordt. De Britse premier David Cameron noemde de Islamitische Staat, de radicale organisatie die in Syrië en Irak in opmars is, de grootste bedreiging voor de internationale veiligheid.
België is relatief gezien grootste jihadistische broeihaard
Volgens cijfers die deze week in diverse internationale media verschenen, is niet het Verenigd Koninkrijk, maar België relatief gezien de belangrijkste broeihaard van radicaliserend jihadisme. Uit geen enkel ander westers land zijn, in verhouding tot het bevolkingsaantal, meer jongeren afgereisd om te gaan vechten in Syrië. De antiterreurdienst Ocad gaf gisteren aan dat de aantrekkingskracht van IS de jongste tijd nog is toegenomen. Hoe meer de nietsontziende gewelddadigheid van de extreme soennitische groepering in het nieuws komt, met de onthoofding van de Amerikaanse journalist James Foley als afschuwelijk dieptepunt, hoe vlotter de rekrutering kennelijk verloopt.
Die verontrustende ontwikkeling creëert een complexe uitdaging. Enerzijds moet de bevolking worden beschermd tegen mogelijke geweldpleging door verbitterde terugkerende jihadi’s. Anderzijds moet worden vermeden dat de manier waarop dat gebeurt, net nog meer jongeren vervreemdt en aanzet om te kiezen voor radicaal geweld.
Nog steeds is het zo dat de grote meerderheid van de islamitische bevolking zich afkeert van de gruwelijke daden van IS. Voor families is het een nachtmerrie dat hun zonen op een dag verdwenen zullen blijken te zijn, om in den vreemde te vechten en in veel gevallen te sneuvelen. Het is te gemakkelijk om aan te nemen dat achterstelling en gebrek aan kansen de hoofdredenen zijn voor die keuze. Het zit ingewikkelder in elkaar dan dat. Vele westerse jihadi’s behoren eerder tot de middenklasse en beschikken over een degelijke opleiding en perspectieven. Hun woede en ontworteling goed begrijpen is een grote noodzaak.
Zolang IS zich een imago van onoverwinnelijkheid kan aanmeten en erin slaagt het Westen te tarten en te vernederen, zal zijn aantrekkelijkheid niet verminderen. Er is dus onvermijdelijk een militaire dimensie aan de strijd tegen dit akelige verschijnsel. Maar het is daarnaast cruciaal om te voorkomen dat onze open samenleving verkrampt. Want als dat gebeurt, heeft IS bereikt wat het wil.
|
|
