De schoofzak |
8 november 2014 07:36 |
Hoeveel tandartsen er in Franstalig België afstuderen, lijkt wel een staatsgeheim.
Hoeveel tandartsen er in Franstalig België afstuderen, lijkt wel een
staatsgeheim.
Dat is de ondertitel van een foto, in een artikel in De Standaard van vandaag.
Dus, er is een probleem in onze gezondheidszorg.
Hoe zou dat toch kunnen komen? Onze gezondheidszorg moet toch iets zeer gemakkelijk zijn ...
De vraag is dus niet zozeer welke de juiste oplossingen zijn, maar wel: hoe is dat in godsnaam mogelijk, dat de tandartsen zitten ruzie te maken ?
titel: Vlaamse tand*artsen liggen overhoop met Waalse
link: http://www.standaard.be/plus/20141108/ochtend/13
Citaat:
Er studeren in Wallonië te veel tandartsen af. Daardoor dreigt het budget van de ziektekostenverzekering de pan uit te rijzen, zegt het Verbond der Vlaamse Tandartsen.
Vlaamse tand*artsen liggen overhoop met Waalse
‘Wij kunnen niet aanvaarden dat ons honorarium daalt omdat te veel Franstalige tandartsen zich vestigen’
Inge Ghijs
Elk jaar mag er maar een beperkt aantal artsen en tandartsen zich vestigen en een Riziv-nummer aanvragen. Die quota werden in 1994 ingevoerd, voor Nederlandstaligen en Franstaligen apart.
Om aan dat quotum te voldoen werd in Vlaanderen het ingangsexamen geneeskunde ingevoerd. Maar in het Franstalig onderwijs niet. ‘Het gevolg is dat er nu in het eerste jaar tandarts van de Franstalige universiteiten 700 studenten zitten, terwijl slechts 70 zich na hun studies mogen vestigen als tandarts.’
‘Hoeveel er precies elk jaar afstuderen als tandarts, proberen we al lang te weten te komen, maar dat lijkt wel een staatsgeheim’, zegt Stefaan Hanson, woordvoerder van het Verbond der Vlaamse Tandartsen. ‘We schatten zo ongeveer 280, dat is vier keer meer dan het quotum’.
De Franstalige studenten tandarts vragen nu om het quotum te versoepelen, maar de Vlaamse tandartsen zijn het daar niet mee eens en vragen aan minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) om het been stijf te houden en het systeem zoals het nu bestaat te behouden. En om Franstalig België te dwingen structurele maatregelen te nemen om het aantal studenten in de opleiding tandarts te beperken.
‘Door het ingangsexamen steeg het slaagpercentage aan Vlaamse universiteiten bij de opleiding tandarts tot 90 procent, met beter opgeleide tandartsen als resultaat’, legt Hanson uit. ‘Het overtal aan Franstalige studenten leidt tot ondermaats onderwijs en tot een tekort aan stageplaatsen. Dat heeft een negatieve impact op de kwaliteit van de toekomstige tandartsen. Een opleiding tandarts kost 3,5 keer meer dan een opleiding tot arts door de dure toestellen en materialen. Gecombineerd met beperkte slaagkansen en veel afgestudeerden die zich niet kunnen vestigen, is dat economisch niet te verantwoorden.’
De quota voor het aantal (tand)artsen is, volgens Hanson, ingevoerd omdat het budget van de ziektekostenverzekering de pan uit swingde. ‘De redenering dat bij een gelijk aantal patiënten en meer tandartsen elke tandarts minder werkt, gaat niet op. Het is duidelijk bewezen dat bij elk extra Riziv-nummer dat wordt toegekend, de uitgaven voor de ziektekostenverzekering stijgen. Wie in het beroep stapt, probeert aan een inkomen te komen.’
‘Behalve een quotum werkt het Riziv ook met een gesloten budget: een enveloppe voor tandartsen, orthodontisten en paradontologen. Als het budget wordt overschreden, worden er correctiemaatregelen genomen. Dat wil zeggen dat het honorarium kan dalen. Wij kunnen niet aanvaarden dat ons honorarium daalt, omdat er zich te veel Franstalige tandartsen vestigen.’
‘Als het budget wordt opgesplitst waarbij het Riziv kan uitmaken hoeveel Vlaanderen te veel uitgaf en hoeveel Franstalig België, en als gemeenschap zijn eigen overschrijding moet compenseren, is dat voor ons ook een oplossing.’
|
|