Wat is de hoogste deugd in een mens?
 

In deze tijden van besparing, van financieel gefoefel, en van het idee dat iedereen boekhouder-met-achterpoortjes, belegger, geatomiseerd egoïstisch individu en (kleine) zelfstandige moet zijn -- kortom, in deze tijd van de totale overwinning van het rauwe, asociale, protestantse boekhouderskapitalisme, stel ik me af en toe simpele vragen over het leven.

Wat is nu eigenlijk écht de hoogste deugd voor een mens? En dan kom ik als halve atheist toch bij een eerder religieus antwoord uit: het leven heeft enkel zin wanneer ge het opoffert om anderen, en dan vooral de zwakkeren, te helpen.

Stellen andere forumleden zich soms ook die vraag? (Zo van: waar gaat het nu uiteindelijk allemaal over op deze aardkloot?)

En komen zij tot dezelfde conclusie, dat altruisme niet enkel de hoogste, maar misschien de enige deugd is?

Instaat zijn tot kennis vergaren

En is dat een altruistische bezigheid? Misschien wel, in de zin dat kennis en het vergaren daarvan altijd draait om gedeelde kennis, en dat je ze enkel kan opdoen wanneer je dat puur sociale feit erkent.

Een andere vraag: waarvoor zou je die kennis inzetten? Om ze te delen met anderen, en die anderen te verheffen of te helpen? Of om andere redenen?

Het louter in staat zijn kennis op te doen is wellicht een eerder mechanisch/animaal gegeven, niet zozeer een menselijke deugd. Ik wilde dit onderwerp vanuit moralistisch oogpunt benaderen, in de zin dat een deugd verwijst naar een reeks handelingen met effecten op de werkelijkheid.

Kortom, waarvoor zou je vergaarde kennis inzetten?

Om Ebola te bestrijden moet je eerst weten wat de ziekte precies inhoud.

Mmm, akkoord, maar stel dat je weet wat Ebola is, en je kan die kennis inzetten om Ebola ook echt te bestrijden, zou je dat dan ook doen? Of wil je kennis vergaren puur voor de kennis? En Ebola-lijders gewoon laten stikken?

Ebola kennen is geen deugd op zich. Het betekent gewoon dat je Ebola kent. Ook goed en interessant natuurlijk. Maar toch geen echte deugd?



(Op een ander nootje: in een oude versie van het computerspelletje "Caesar" loopt een ventje rond dat, wanneer je er met de muis op klikt, zegt: "go make children, if not you'll become a philosopher". Nietzsche, heb je al kinderen?)

1: Waarom kan het niet allebei?

2: Je moet er uiteraard wel iets meedoen om het een deugd te laten worden.

3: Nee

Inderdaad, in deze tijden is "anderen helpen" heel misleidend en gevaarlijk; en dat kan enkel op een soort wetenschappelijke basis, anders help je misschien niet echt, of doe je het inefficiënt.

Maar de ondertoon of de finaliteit rond het belang van het vergaren van kennis, mag toch altruistisch blijven?

Helemaal niet om je te jong te noemen, maar ik heb gemerkt dat mijn spontaan egoïsme uit mijn vrijgezellentijd helemaal verdampte toen ik een kind kreeg. Plots wordt ge daar zo verantwoordelijk voor (ver-antwoorden: ge moet concrete antwoorden bieden, aan anderen. De stam van het werkwoord verantwoorden is heel duidelijk; het gaat over het opofferen van uzelf aan anderen). Maar dat klinkt allemaal nogal log en ouwbakken, ik weet het.

1: Yup

2: Uiteraard.

3: Ik ben op de wereld om gelukkig te zijn, dat is alles.

Voor alsnog gaan kinderen niet zorgen voor meer geluk, eerder het tegendeel. Misschien is dat over enkele jaren anders, maar dat zie ik dan wel weer.

Genieten, goeie sensaties, plezier.

Vermijden van negatieve sensaties, pijn, verdriet.

Epicurus.

Maar "geluk" is toch altijd een relationeel gegeven. Je kan toch nooit alleen gelukkig zijn. Geluk moet je volgens mij delen, anders is het geen echt geluk.

Kinderen moet je zeker niet maken om zelf gelukkig te worden. Da's een slechte, utilitaire motivatie. Kinderen moet je maken om kinderen gelukkig te maken.

Maar dat moet je inderdaad zien, wanneer het zover is. Of beter: dat zult ge wel voelen, wanneer het zover is. Voelt ge het niet, dan is zelfs via een ongelukje of uit zottigheid een kind krijgen ook heel zinvol. Plots verandert alles, en sta je voor onomkeerbare feiten, waardoor al de rest in het leven plots zo futiel lijkt.

Hedonisme. Bestaat het wanneer het niet gedeeld wordt met anderen?

Wat is het best: een orgasme krijgen, of een orgasme geven?

Moeilijk te zeggen, hangt enerzijds af van mens tot mens, en gezien de verwevenheid van onze maatschappij kan men zich eigenlijk bijna niet meer isoleren. Plezier zal dus altijd, of je het nu wil of niet, ergens direct of indirect met anderen te maken hebben.

Het kan zijn dat een orgasme geven U zelf veel plezier bezorgt: in dat geval is het ook goed een orgasme te geven. Er een krijgen is natuurlijk altijd winnend, nee :-) Maar als je je eigen plezier nog kan verhogen door de leuke ervaring om er een te geven, is dat dubbel.

1: Dat laat zien dat je wetenschappelijk en sociaal gezien nogal achterloopt. Je hebt zowel introverte als extraverte mensen, en dat heeft dan allemaal verschillende niveau,s. Er zijn inderdaad maar heel weinig mensen die echt graag helemaal alleen zijn, maar ze zijn er wel degelijk.

Je moet weten dat we in de maatschappij waarin wij leven, constant mensen om ons heen hebben. Maar voor bepaalde (religieuze) mensen (in bijvoorbeeld kloosters) is dit compleet anders. Ondanks dat dit nog niet exact wetenschappelijk is onderzocht, zou het mij niets verbazen als hun brein anders werkt als dat van de "sociale" mens. We passen ons immers aan aan de leefomgeving waarin wij zitten.

Maar wat dit verder met kinderen te maken heeft is mij een raadsel.

2: Gadverdamme !

Echt om te kotsen gewoon..

Nope, vraag het maar aan Nietzsche. Dit is juist het kwaad.

Bedoel je dat ik het aan de echte Nietzsche moet vragen?

Dat heb ik ooit eens gedaan, en Friedrich Nietzsche's werk is inderdaad wellicht het meest filantropische dat er bestaat (op de unief moet je dat echter als misantropisch werk lezen, maar da's dan ook de unief).

Tijdens zijn zenuwinzinking ging hij zo ver dat hij een paard omhelsde om het te beschermen tegen een aggressieve dierenbeul. Kan het menselijker en altruistischer? In zijn laatste waanbriefjes, die hij toen schreef, noemde hij zichzelf meermaals "de gekruisigde", wat natuurlijk naar de totaal altruistische Jesus Kristus van Nazaret en Omgeving verwijst.

@ C2C even een vraagje he: waarom vind jij het maken van kinderen zo belangrijk? je lijkt kinderen echt als een soort product te zien.

Natuurlijk zijn kinderen "belangrijk" om de populatie in stand te houden, maar er zijn nu eenmaal mensen die nooit de behoefte krijgen om kinderen te maken. Het lijkt wel of jij daar niet mee kan dealen.

Oh, ik vind kinderen maken helemaal niet belangrijk, of zeker geen must; maar nu ik ze heb merk ik wel voortdurend dat er een groot verschil is in de manier waarop ik over dit soort onderwerpen zou geredeneerd hebben toen ik nog kinderloos was en de manier waarop ik daar nu over redeneer.

Vergeet niet: ik ben nog "onder de invloed" van die babies (in de zin dat ik er door "geintoxiceerd" ben); dat zal wel slijten zeker?

Los daarvan merk ik een heel groot verschil in de redeneertrant tussen zij die kinderen hebben en zij die kinderloos zijn. Dus ik hou daar toch rekening mee.

Het is, ehm, redelijk belangrijk. Maar niks tegen zij die geen kinderen kennen hoor.

Zoals wat?

Mensen met kinderen relativeren wat vaker. Ze redeneren ook wat socialer. Tegelijkertijd zijn ze dikwijls extreem ferm wanneer ze vinden dat ze van iets overtuigd zijn, - dan geven ze niet op.

Allemaal uitingen van verantwoordelijken.

Jeetje, dat ga jij zeker toevallig met precies de "leuke" ouders om. Naar mijn ervaring zijn mensen met kinderen vaak veel meer bekrompen, minder creatief.

Ook hebben veel ouders er ernstig veel moeite mee met het feit dat er nu eenmaal mensen zijn die geen behoefte hebben om kinderen te krijgen. Wanneer je zegt dat je geen kinderen wil dan mompelen ze iets van "dat komt nog wel".

En het leuke/ironische is is dat mensen met kinderen vaak ongelukkiger zijn, simpelweg omdat ze veel vrijheden hebben moeten inleveren. Hun leven bestaat 9 van de 10 keer uit opstaan, werk, tv kijken, slapen en zo op naar de volgende dag. :lol:

Tenzij je heel veel geld hebt, want dan kun je ook met kinderen vrij en gelukkig leven.