Politics.be - De Croo: "Het is de regering die de wetten en de KB's maakt"

Politics.be (https://forum.politics.be/index.php)

- Binnenland (https://forum.politics.be/forumdisplay.php?f=13)

- - De Croo: "Het is de regering die de wetten en de KB's maakt" (https://forum.politics.be/showthread.php?t=215507)

De Croo: "Het is de regering die de wetten en de KB's maakt"

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/vi...tiek/1.2263769: De Croo: "Het is de regering die de wetten en de KB's maakt. Dat is logisch."

Heeft De Croo al van de scheiding der machten gehoord dat het parlement de wetten maakt en de regering die uitvoert?

De scheiding van uitvoerende en wetgevende macht begint steeds meer een lachertje te worden. Hoe valt dit op te lossen?

In het parlement mag men enkel nog vraagjes stellen aan de ministers. Elk jaar op nieuw dezelfde. Iemand die met een nieuwe vraag weet voor de dag te komen schopt het tot fractieleider. Diegene die het meeste vragen stelt krijgt een goede beoordeling van de gesubsidieerde gazetten als dank voor de bladvulling. Om de vraag mondeling te mogen stellen moet men eerst cursus volgen. Meestal geraakt men pas op dat niveau als men een tweede keer verkozen wordt en al die moeite niet voor niets is.

Er zijn wel degelijk voordelen aan de procedure van het wetsvoorstel. Je moet niet langs de Raad van State, en de looptijd is substantieel korter.

Aan de andere kant heb je niet het voordeel van het structurele IKW.

En uiteindelijk stop je het dan in de programmawet onder het mom dat er een begrotingsimpact is.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door rub1615 (Bericht 7568214)

Ik denk dat hij dat gezegd heeft om de tegenstelling aan te geven tussen enerzijds de sociale partners, en anderzijds, de wetgevende en uitvoerende macht.

.

Letterlijk zegt De Croo: " het is de regering die wetten en de KB's NEEMT."
De redactie maakt van die "neemt" "maakt". In 'nemen' verstaat men ' overnemen, uitvoeren'. Dat is heel wat anders dan 'maken'.
Trouwens is het het recht van een regering om KB's en wetsvoorstellen te maken en aan het parlement voor te leggen.
Wat voor een riooljournalistiek van de VRT. En de OP'er neemt die (foutieve) quoot klakkeloos over zonder zelfs naar de beelden gekeken te hebben.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door rub1615 (Bericht 7568214)

De scheiding van uitvoerende en wetgevende macht begint steeds meer een lachertje te worden. Hoe valt dit op te lossen?

KB declareren is het het privilege van de uitvoerende macht ( = Koning) net als wetsontwerpen voorleggen aan het parlement. Het prerogatief van het parlement is wetsvoorstellen voor te dragen aan de regering.

Het parlement stemt de wetten: keurt ze goed of af. Dat is iets anders dan ze voor te dragen.
Als het parlement een wet stemt, moet de regering die uitvoeren.

Ik zal hier eens de onderwijzer uithangen:

Als een minister 'iets' voorlegt ter stemming om er een wet van te maken in het parlement, dan heet dat een 'wetsontwerp';
als een parlementair 'iets' dergelijks voorlegt, dan heet dat een 'wetsvoorstel'.

Raar, maar verder is er geen verschil tussen die twee.

Verder is het aan de ministers om kb's en mb's op te stellen, maar die moeten strikt binnen de betreffende wetten liggen.

Ter illustratie geef ik het art 1 van de verkeerswet (en dat is niet de zogenaamde wegcode ... bla bla .... )

Citaat:

Artikel 1

De Koning stelt de algemene reglementen vast betreffende de politie over het verkeer op de wegen van voetgangers, van middelen van vervoer te land en dieren, alsmede van de middelen van vervoer per spoor die de openbare weg gebruiken.

Bij de reglementen kan worden voorgeschreven dat vergoedingen worden geheven tot gehele of gedeeltelijke dekking van de kosten van bestuur, controle of toezicht.

Op voorstel van de minister bevoegd voor het wegverkeer, bepaalt de Koning het bedrag van die vergoedingen. De vergoedingen voor de inschrijving van voertuigen worden bepaald bij een in Ministerraad overlegd koninklijk besluit.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak (Bericht 7568451)

Raar, maar verder is er geen verschil tussen die twee.

Natuurlijk is er een serieus verschil. De procedure is helemaal verschillend.

Wetsontwerpen = IKW -> eerste lezing -> advies financiën -> raad van state -> inspectie fin. -> IKW2 -> tweede lezing -> besluit (via DAB, Kern en Raad) -> indiening parlement -> commissiezitting -> plenaire stemming

Wetsvoorstel = (fractieoverleg) -> in overweging name -> commissiezitting -> plenaire stemming

Met een wetsontwerp ben je meestal vertrokken voor 1 tot 1,5 jaar. Een wetsvoorstel kun je er gemakkelijk op 6 maanden doorkrijgen.

En de rest prop je dus, zoals ik zei, in de programmawet.

In elk geval vakbonden moeten hun plaats kennen, zij staan in voor de rechten van hun leden, en zijn niet verantwoordelijk voor de grote bestuurslijnen van een land. Integendeel moesten wij de recepten van de vakbond toepassen gaan we allemaal recht de dieperik in.

Wat ze wel mogen doen, dat is inderdaad voorstellen indienen via hun lobby kanalen van wetteksten die inderdaad hun principes huldigen. Wat ze ook mogen doen is voorstellen maken naar de bevoegde ministers en het werk van de kabinetten aanvullen met hun toets. Wat ze ook mogen doen is wetten laten ammenderen door hun lobbyisten. Dus dat moet allemaal kunnen. Maar in feite moeten zij inderdaad niet het werk van de ministers doen en ook niet het beleid bepalen. En zeker niet met een toontje babbelen dat het zo moet zijn of anders dat het land plat gaat blabla

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door rub1615 (Bericht 7568214)

Citaat:

Parlementaire democratie is mythe
26 september 2001 | Guy Tegenbos

LEUVEN -- De parlementaire democratie is, niet meer of niet minder, een mythe. Het parlement is niet het zwaartepunt van de democratie. Dit besluit kan leiden tot politiek pessimisme, of tot de drang te ontdekken welke mechanismen wel spelen in de politiek.

Daaruit is dan weer te leren dat politieke actie de besluitvorming kan beïnvloeden. Democratie is geen statische structuur, democratie is actie.

Dat is de les die te trekken is uit het jongste boek van de Leuvense politoloog Wilfried Dewachter.

Leerboeken over de politiek gaan altijd over ,,de instellingen''. Het parlement, de wetgevende macht, staan daarbij centraal. Dat is het 19de-eeuwse concept van democratie. Maar zo werkt het niet. Het parlement blijkt nauwelijks nog invloed te hebben op de besluitvorming.

Ook Dewachter stelde in talloze studies vast dat de invloed van parlementsleden minimaal is. De wetten die zij geacht worden te maken, worden door de regering gemaakt. Zelfs de amendementen op wetsontwerpen worden overwegend door de regering gemaakt. En of de meerderheid in het parlement die wetsontwerpen goedkeurt, wordt ook beslist in de regering of in partijcenakels.

Hoe werkt de besluitvorming dan wel? Dewachter beschrijft zeven modellen.

Vormen van directe democratie, waarbij burgers via referenda of rechtstreekse verkiezing zelf kunnen ingrijpen, kennen we haast niet.
Het strijdpunt is een veel voorkomend beslissingsmodel. De spanningen rond een bepaald issue lopen op: actieve politieke groepen en de publieke opinie zijn daarin medespelers (DS 25 september). .
De pacificatie is een derde model. Als spanningen te hoog oplopen, wordt geprobeerd via ,,geven en nemen'' de vrede te herstellen. Dat is in het politiek versnipperde België met zijn vele vastgeroeste tegenstellingen de meest voorkomende vorm van besluitvorming. De grote communautaire akkoorden zijn staaltjes daarvan, maar Dewachter oordeelt negatief over de recente Lambermontakkoorden.
De overlegbesluitvorming is een volgend model. Daarin spelen groepen georganiseerde burgers vaak een grote rol. Indien dit model extreem doorgedreven wordt, zoals in de ziekteverzekering, noemt men het neocorporatisme.
Ook in ons land kunnen veel beslissingen worden getypeerd als technocratisch: dan is er een dominante inbreng van deskundigen. Die wordt in België vaker gehanteerd dan velen vermoeden. Er is zelfs een aparte vorm van ontwikkeld, een die werkt met ,,politieke technocraten'', technocraten die evenzeer loyaal zijn aan hun politieke strekking als aan hun wetenschap.
Op andere momenten overheerst de inbreng van ambtelijke apparaten; dan spreken we van bureaucratie.
Vervolgens is er wat Dewachter typeert als de onderhandse besluitvorming: beslissingen die genomen worden in kleine kringen. Hij noemt dit ,,de lievelingsformule van iedere machthebber''. De besluitvorming over ,,Bologna'', de Europeanisering van het hoger onderwijs, is daarvan een typisch voorbeeld. Enkele rectoren, hoge ambtenaren en ministers zijn enkele keren bijeen geweest en hebben dan beslist dat het Europees hoger onderwijs in een bepaalde richting gaat evolueren.

Volgens Dewachter zijn er drie echte machtscentra in de Belgische politiek: de regering ,de partijen en ,,de elite'', een brede combinatie van zwaargewichten uit bedrijfsleven, politiek en maatschappij. Die weegt in België vaak zwaar op beslissingen.

Democratie blijkt dus heel anders te functioneren dan in de boekjes beschreven staat. Betekent dit dat er geen democratie is? Neen. Want in elk van de zeven modellen kan de actieve burger, al dan niet georganiseerd, ,,inbreken''. Als hij leert de mechanismen van de macht te bespelen.

Wilfried Dewachter, De mythe van de democratie. Een Belgische analyse

De Croo bevestigd dus schaamteloos wat Dewachter schrijft. En in Absurdistan zie ik daar nooit verandering in komen.
Als dat kon was er tenminste één voorbeeld gegeven van de manier waarop de burger de mechanismen van de macht kan bespelen.
Het boek valt nogal duur uit voor burgers die zelfs gedwongen moeten worden om te gaan stemmen.
Ik heb het wel al j�*ren in mijn bezit, maar de mechanismen van de macht bespelen heb ik niet geleerd door het te lezen.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door ViveLaBelgique (Bericht 7568368)

Citaat:

Dewachter stelde in talloze studies vast dat de invloed van parlementsleden minimaal is. De wetten die zij geacht worden te maken, worden door de regering gemaakt. Zelfs de amendementen op wetsontwerpen worden overwegend door de regering gemaakt. En of de meerderheid in het parlement die wetsontwerpen goedkeurt, wordt ook beslist in de regering of in partijcenakels.

Citaat:

U heeft het waarschijnlijk al vaak verwonderlijk of opmerkelijk gevonden dat er op uw kieslijst zoveel opvolgers staan? Dat is begrijpelijk. In dat stemhokje betrap ook ik mezelf er ook wel op bedenkingen te hebben bij die ellelange lijsten, bij die tiental, meestal nobele onbekende, kandidaten die op de opvolgerslijst staan, en waarvan we op z’n minst de indruk krijgen dat ze tegen beter weten in toegestemd hebben “om de lijst gevuld te krijgen”.

Toch mag het belang van de opvolgerslijst bij verkiezingen niet onderschat worden. Momenteel zetelen er immers maar liefst 38 opvolgers in onze federale Kamer van Volksvertegenwoordigers[1]. Dit betekent dat in totaal zo’n 25% (!) van de volksvertegenwoordigers de stem van de bevolking vertegenwoordigt, zonder daarvoor een rechtstreeks mandaat gekregen te hebben van de kiezer.
Tussen de verschillende partijen lopen de verschillen hoog op. Zo zien we dat bij cdH maar liefst 6 van de 9 zetels bevolkt worden door opvolgers (of 66%)
http://newsmonkey.be/article/7328

CD&V 41% opvolgers
VLD en SPA 23%
N-VA en MR 18%

Belgique is geen democratie maar een particratie.
Het parlement is niet alleen een knopjesdrukmachine, dankzij "paars" bevolken 25% onverkozen knopjesdrukkers het parlement.

Wij weten allen heel goed wat De Croo feitelijk bedoelde. En hij had nog gelijk ook.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Spitting Image (Bericht 7568309)

Toch iemand die oplet.