Politics.be - Interessant opiniestuk over Steve Stevaert

Bron : http://www.demorgen.be/nieuws/uitein...amte-a2274216/

=> Een krant die zelden mijn goedkeuring kan wegdragen en een opiniemaker die ik doorgaans nog minder kan smaken, publiceert misschien wel één van de meest spraakmakende opiniestukken die we in deze dagen ongetwijfeld zullen lezen over wijlen Steve Stevaert.

Hugo Camps schrijft het volgende :

Citaat:

Ooit schreef ik dat Steve Stevaert een Hugo Chávez was, maar dan op zijn Limburgs. Populistischer dan deze socialist waren ze ter linkerzijde tot dan toe niet geboren. Moeiteloos overvleugelde hij Louis Tobback in oneliners en Moeder Teresa in sentiment.

Zoals alle populisten kon hij niet leven met de minste kritiek. Later mocht ik ervaren dat hij een zwarte lijst hanteerde voor weerspannige scribenten. Ik voelde me overigens in goed gezelschap. Tijdens een etentje met gemeenschappelijke vrienden hoorde ik hoe hij de journalistiek afbrandde tot 'kakkerlakken'. Dat een vooraanstaand journalist hem in zijn commentaren tot schijnheilig paterke van Hasselt had gestempeld, zou niet vergeten en vergeven worden. Zei hij met zoveel woorden.

De behaagzieke volksmenner had naast een vrouwelijke ruis ook een tirannieke binnenkant. Stevaert schuwde het eliminatie-denken niet. Er mocht bloed vloeien, ook in de familie.

Een machtspoliticus dus die meer gezelligheid speelde dan er in hem aanwezig was. Meester van de persoonsontdubbeling ook. Wel strategisch slim en niet te beroerd om de demagogie van smartlappen na te zingen.

Bazig was hij altijd al, ook toen hij nog cafébaas in Hasselt was. Stevaert was eigenaar van een aantal hippe kroegen voor jongeren. Streng voor zijn personeel, bij het snauwen af en zuinig. Tot een rondje van de baas kwam het nooit, maar de jeugd vond hem sympathiek. Dat kwam vooral door zijn parler vrai, dat in het Limburg van de jaren 70 niet al te uitbundig werd beoefend. De achterkamertjespolitiek regeerde onder het eindeloos durende CVP-bewind.

Zijn steile opgang in de volksgunst had ook te maken met personele bloedarmoede in andere partijen. En ook: kameraad Willy Claes raakte steeds meer afgebladderd. Steve en Willy vonden elkaar alleen nog in het verdelen van macht en prestige. De partij als vehikel, niet als overtuiging.

Het socialisme moest gezellig worden.

Het was een nieuwe wind die de regentenmentaliteit van de oude rode garde doorbrak. Voor Stevaert was socialisme eerder een gezelschapsspel met veel tombolaretoriek. Landelijke bekendheid kreeg hij als burgemeester van Hasselt met zijn gratis-openbaar-vervoerverhaal. Het maakte indruk in binnen- en buitenland.

Een van zijn kleine triomfen was dat Wouter Bos hem tijdens zijn verkiezingscampagne naar Nederland haalde om de achterban uit de doeken te doen waar en hoe voor socialisten stemmenwinst te rapen viel. Steve voelde zich gestreeld in zijn deskundigheid, zou hij later zeggen. In Nederland pleitte hij ongegeneerd voor een visioensocialisme. Niet het kleine gepruts aan linkse wetten en bezwaren, de politiek als overstijgend project.

Een van zijn visioenen die hij als gouverneur bepleitte, was een verregaande samenwerking tussen Belgisch en Nederlands Limburg. Hij zei het mooi in zijn beleidsnota: "Grenzen zijn littekens uit een ver verleden, zij vormen het denken en remmen ontwikkeling en vernieuwing af." Zijn eigen gouverneurschap leek nochtans vooral een surplace om even bij te slapen. In die functie is zijn historische stempel nihil.

Stevaert zocht als politicus altijd de onderbuik van zijn kiezers. Niet met ranzig populisme, wel met doortrapte feeling voor de ergernissen en gevoeligheden van de burger. In de Vlaamse regering dribbelde hij de liberalen met de afschaffing van het kijk- en luistergeld. Altijd zocht hij naar manoeuvreerruimte met een grote symboliek. In ideële grandeur kon hij naast zijn vriend Fidel Castro staan. Niet dat hij een roekeloze hervormer was, alles bij hem was steekvlampolitiek.

Berekend idealisme.

Na zijn politieke barricadejaren zocht hij de luwte op van sociaaleconomische gremia. Cumulerend in bestuursraden, van Infrax en Ethias tot voorzitter van een havenproject in Vietnam en van de culinaire gids GaultMillau. Zijn coming out als getalenteerde amateurkok paste ook weer perfect in de volkshype die was uitgebroken rond het fornuis. Binnen de kortste keren had hij zichzelf verliteratuurd met het boek Koken met Steve.

Lang voor de verkrachtingszaak die hem voor de rechter zou leiden, wisten intimi dat Stevaert ook een DSK-kantje had. Voorzichtig, op zijn Limburgs maar toch met taaie, bijna dwangmatige belangstelling voor vrouwen. Ooit zei hij me dat hij zo gelachen had toen André Cools woest uit een vergadering over communautaire heisa wegliep met de woorden: "Je vais baiser."

De ex-voorzitter van de sp.a ging zich steeds meer bewegen in Brusselse salons. Waar niet de erotische bekrompenheid van het bronsgroen eikenhout heerste. Brussel werd zijn biotoop van lust en verliefdheid. Gedoe met een Marokkaanse schone kon niet uitblijven. Als politicus was hij meestal 'tot maat' in staat geweest, als bourgondische minnaar in Brussel viel hem dat moeilijker. Het gezellige socialisme was erotisch socialisme geworden. Gulzig, niet al te fijnbesnaard, machtsbewust.

Uiteindelijk was er alleen nog schaamte.