Spitting Image |
22 april 2015 07:57 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Svennies
(Bericht 7625123)
Als u dat verfrissend vindt,dat is uw probleem,ik vind het eerder klinken als een verarming ....
Wat men in het buitenland bewijst is hier niet van toepassing mijn beste....
Ten eerste,een indexaanpassing is al een uitgestelde aanpassing op de gestegen levensduurte...
Ten tweede,is de indexkorf hier al zodanig gemanipuleerd dat de meeste produkten die met de levensstandaard te maken hebben,en die onderhevig zijn aan prijsstijgingen allang uit diezelfde indexkorf zijn gewipt...:roll:
Ten derde,zijn er nog altijd sectoren waar de onderhandelingspositie van de vakbonden véél minder sterk is,zullen deze sectoren dan uiteindelijk het gelag moeten betalen waardoor hun aangesloten leden van deze sector geleidelijk zullen moeten verarmen ondanks hun arbeid én bijdrage aan de economie....:roll::roll:
|
Verfrissend was misschien niet het juiste woord, maar verhelderend was de bijdrage in ieder geval voor wie lezen wil. Temeer daar er niet vanuit het obligate perspectief van de werknemer, maar ook vanuit het perspectief van de werkgever naar de automatische index wordt gekeken.
Wat je schrijft over de uitgeholde index, klopt. Daarom dat het systeem een doekje voor het bloeden geworden is. Het behoudt al lang de koopkracht niet meer, wat de vakbonden en traditionele partijen ook mogen beweren. Bij elke indexaanpassing verlies je aan koopkracht omdat de producten in de indexkorf helemaal niet de consumptiegoederen van elke dag vertegenwoordigen. Komt daarbij nog dat voor de spilindex overschreden wordt, je al lang meer aan producten aan het betalen bent dan die gekost hebben bij de vorige indexaanpassing. De index is dus een fake zoethouder.
Wat de onderhandelingspositie van de vakbonden betreft wil ik het volgende kwijt. Bij sectoriële akkoorden kan voor de sector onderhandeld worden in functie van de situatie in de sector. Mensen uit sectoren die het goed doen kunnen daar dan veel meer uithalen dan bij een automatische indexaanpassing. Mensen uit sectoren die tijdelijk de concurrentie niet aankunnen, kunnen ervoor kiezen tijdelijk wat minder looneisen te stellen om alzo hun job te vrijwaren. Nu zijn beide groepen gebonden door overkoepelende akkoorden die dan ook een van die sectoren of beide benadelen: de sectoren die het goed doen gaan niet de eisen kunnen verkrijgen die ze apart wel zouden verkregen hebben, de minder concurrentiële sectoren gaan door de te hoge algemene eis banen op de tocht zetten. Waardoor de werkloosheid stijgt, de Sociale zekerheid duurder wordt, wat weer meer besparingen of belastingen met zich meebrengt.
Verder zouden bij aparte sectoriële akkoorden de vakbonden werkelijk kunnen laten zien hoe verantwoordelijk ze zijn voor de verschillende sectoren door aangepaste akkoorden te bedingen in plaats van zich achter een algemeen akkoord te verschuilen dat in de meeste gevallen niet op het lijf van de nodenin elke sector geschreven is.
|