Kan een planeet veranderen in een zwart gat?
 

Een tijdje geleden was ik bij een lezing
waar werd gezegd dat er jaarlijks
50.000 ton ruimtestof op Aarde komt.

Later vroeg ik me af:
Als er steeds meer ruimtestof op een planeet komt,
kan die dan veranderen in een zwart gat?

Of niet?
Als er steeds meer ruimtestof op een planeet komt
dan wordt ook de zwaartekracht groter
en die zwaartekracht kan dan zo groot worden
dat er ook geen licht aan kan ontsnappen.

Wat denken jullie?

Neen.
De meeste sterren zijn zelfs niet zwaar genoeg om een zwart gat te worden.

Alleen sterren!

Feit is ook dat zwarte gaten (de astronomische types welteverstaan) een wiskundige theorie zijn.
Er zijn enkel indirekte bewijzen voor het bestaan ervan.

Waarom kunnen zwarte gaten eigenlijk niet gewoon neutronensterren zijn?
Waarom veronderstelt men nog iets anders, nl. zwarte gaten?
Kan een neutronenster niet zwaar genoeg zijn om de snelle bewegingen van zichtbare sterren in het centrum van het melkwegstelsel te verklaren?

Een zwart gat observeren kan als je maar in het juiste spectrum kijkt. De accretie schijf van heet gas rond een zwart gat straalt rontgenstralen uit, van het type dat hoort bij heet gas dat tegen gigantische snelheid rond een zwart gat draait ;)

Je bedoelt quasars.

Uitgezonderd een heel bizarre samenloop van omstandigheden is het "beste" wat een planeet kan overkomen, is opgeslokt worden door een zwart gat.

In theorie zou een planeet een zwart gat kunnen worden, als je maar genoeg materie hebt denk ik.
Met die paar ton stof per jaar kom je er alvast niet.

Only Uranus.

Voorbeeld van een planeet die in een zwart gat veranderd is.

En net zoals er dubbelsterren en dubbelplaneten voorkomen, werden recent ook dubbele zwarte gaten ontdekt.

Een planeet kan veranderen in een zwart gat,
maar een zwart gat kan niet veranderen in een planeet.

.

Manman die heeft zeker aantrekkingskracht :-P

Een planeet is te klein om onder invloed van zijn eigen zwaartekracht in te storten tot een zwart gat.

Maar je kunt (in theorie) wel een zwart gat maken van een planeet als je hem samenperst in 1 kubieke centimeter.

Inderdaad :

https://www.youtube.com/watch?v=BXzugu39pKM

Ook aantrekkingskracht?


Op het net doet het ergens de ronde dat die Serena een omgebouwde man blijkt te zijn. Ieder zijn/haar mening daar over zeker?

Ok, het ging over zwarte gaten ... Big bang theory? :rofl:

Dan vind ik deze net dat tikje beter.

https://www.youtube.com/watch?v=9JYkMhQ9gf8

Niet spontaan.

Met het tempo waarop puin op aarde landt komen we sowieso nergens. De massa van zeg Jupiter gaan we al nooit van zijn lang zal ze echt niet halen. Als letterlijk alle "main belt" astroïden op de aarde zouden landen voegen zijn nog veel minder massa toe bijvoorbeeld de maan zou doen.

Zou je Om de een of andere reden belachelijk veel massa gaan toevoegen, veel meer dan wij in ons zonnestelsel (de zon niet meegerekend) beschikbaar hebben, dan wordt je planeet een ster. Boven ongeveer 13 Jupiter massa's begin je een bruine dwerg te krijgen. En een bruine dwerg is echt heel, heel, megaheel licht vergeleken met een normaal zwart gat (normaal is hier geen gemiddelde waar nog zat zwarte gaten onder zitten ofzo, maar een hint dat ik straks iets geks ga doen om de grenzen van de natuurkunde een factor veel te veel op te rekken). Hoe zwaarder je de nieuwe ster maakt, hoe sterker de kernfusie die ineenstorting van de ster voorkomt. Er zijn zelfs sterren gevonden (mogelijk het resultaat van twee op elkaar gestorte sterren ofzo) die zo zwaar zijn dat ze grote hoeveelheden materiaal uitstoten. Maar goed, uiteindelijk raakt een ster opgebrand. En dan stort ze wel in. De zon (die al veel te veel groter en zwaarder is dan de eerder genoemde bruine dwerg) wordt een witte dwerg, nog niet eens een neutronenster, laat staan een zwart gat. Als je meerdere sterren van formaat zon op de aarde zou laten neerstorten (uhh...) zou je nog lang geen materiaal genoeg hebben voor een zwart gat, en zou het bovendien nog zeker rond een miljard jaar ofzo duren voordat je dat resultaat te zien krijgt.

Er is een manier om het proces te versnellen, gebruik enkel zware elementen, grofweg zwaarder dan ijzer (zwaarder als atoom, niet per volume ofzo). Dan krijg je geen kernfusie, en direct instorting, maar ook dan ga je dus belachelijke hoeveekheden materie nodig hebben. (Ik raak door mijn vergrootwoorden heen, maar serieus, dit hele verhaal gaat echt helemaal nergens over.)

Maar..........

Dat gaat er allemaal vanuit dat je een zwart gat wil vormen door middel van zwaartekracht. Als je een zwart gat op andere wijze zou vormen zou het vervolgens zwaartekracht kunnen gebruiken om zelf groter te worden. Je plant een zaadje. De omtrek van een zwart gat is zo klein dat ze bij dezelfde massa een veel grotere aantrekkingskracht kan uitoefenen op objecten op haar oppervlak dan een planeet met dezelfde massa. Helaas is dat effect niet magisch, ik heb eens gelezen dat een zwart gat met de massa van Mount Everest nog moeite zou hebben om een neutron op te eten. De sterke kernkracht (dat is toch wat er op die kleine afstanden duwend werkt?) is dan nog steeds ongeveer zo sterk als de zwaartekracht. Maar we kunnen natuurlijk wel een zaadje planten dat nog groter is dan dat.

Hoe doen we dat? Nou, bovenstaand Mount Everest weetje kwam uit een artikel over het CERN. De deeltjesversneller in de Alpen kan mogelijk zwarte gaatjes vormen, maar die kunnen onmogelijk de aarde verslinden. Maar, en je ruikt hem al, we kunnen natuurlijk wel een hele grote deeltjesversneller gebruiken. De energie input gaat weer behoorlijk richting de belachelijk, maar daar zaten we toch al een tijdje. Deze deeltjesversneller gebruiken we om de dwergplaneten Ceres en Pluto op elkaar te knallen, en elke grote massa die resulteert richting de aarde te laten vliegen. Op dit punt is iedereen op aarde dood door een grote massa inslagen, en is er nog geen zwart gat gevormd, maar laten we even aannemen dat we een manier kunnen vinden om de twee (of vele kleine deeltjes met bij elkaar dezelfde massa) wel te laten fuseren tot een zwart gat. Er is tenslotte geen zwaartekracht nodig, alleen een kracht. ls we de botsing megasuperduper precies kunnen timen drijft er een resulterend zwart gat gemoedelijk richting de aarde en wordt ze ingevangen door onze zwaartekracht.

Het is lastig om te zeggen hoe dit eruit zou zien (voor mij, het is absoluut te berekenen). Ik denk dat het gat bijna of waarschijnlijk zelfs helemaal geen event horizon zou hebben, licht kan er nog prima langsheen zoeven. Ik weet ook niet hoe groot het zou zijn, maar mijn geld staat op "klein genoeg om naar het centrum van de aarde te spiralen zonder noemenswaardige botsingen met de in deze planeet aanwezige deeltjes". Als het eenmaal lekker in de kern hangt te hangen gaat het gat langzaam zitten eten. Eerst merken we er niks van, maar uiteindelijk zal het steeds harder gaan. Na ik heb geen idee hoeveel jaar, laten we zeggen tussen de tien en de tien miljard, maar heel zeker weet ik dat niet, wordt ook het laatste deel van de aarde opgeslokt, onze planeet is een zwart gat geworden. Dit zwarte gat draait heel saai rondjes rond de zon, en zal pas weer kunnen gaan groeien als laatstgenoemde tot rode reus opzwelt en zodanig gasmateriaal aanbiedt aan het gat, waardoor het kan gaan groeien en wrijving kan ondervinden waardoor het in een lagere baan rond het centrum van de zon terecht komt. Uiteindelijk kan het gat zo de zon opeten. Het is nog steeds vele malen lichter dan welk natuurlijk zwart gat dan ook, maar hé, het is wel óns zwarte gat.

In volgende video wordt er (na 30min)
gezegd dat er in de Melkweg reeds 100miljoen
zwarte gaten zijn waargenomen.

En dat terwijl er weinig meer supernova's zijn
dan eens in de 50 jaar.
Waar komen al die zwarte gaten dan vandaan?

Hemelobjecten die vanwege ruimtestof
zwaarder en zwaarder werden,
en veranderden in een zwart gat?

How the Universe Works Extreme Orbits