| Raf |
15 oktober 2004 20:13 |
Onthullend: Alex Colen, vader van Alexandra in Humo
ALEX COLEN, VADER VAN ALEXANDRA
In Humo van deze week doet Alex Colen een (merkwaardig) boekje open over het verleden. Uiteraard over zijn verleden als Oostfrontstrijder, hoe hij het land werd uitgesmokkeld richting Ierland, over racisme, het Vlaams Blok en de familie Dillen. En uiteraard ook over zijn dochter Alexandra en haar man Paul Beliën. Maar ook over zijn (homoseksuele) zoon Willem en, merkwaardig, over homoseksualiteit. En dit laatste is wat ons interesseert.
Op de vraag naar zijn bezigheden in Ierland, vertelt Colen over zijn eerste begroeting met Herman Van Cauwelaert, de (Vlaamse) secretaris van een tegelfabriek. Volgens Van Cauwelaert waren de SS-ers allemaal homoseksuelen. Colen noemt dat propaganda tegen de SS en de SA: mannengemeenschappen waartoe vrouwen geen toegang krijgen.
Maar Colen gaat verder: ”Hebt u ‘Night Porter’ gezien, de film met Dirk Bogarde? Daar heb je ook een halfnaakte knaap tegen een achtergrond van SS-vlaggen. De SS had een homo-erotische uitstraling. Niet dat we het met elkaar deden, maar: jongens bewonderen geen meisjes. Jongens bewonderen andere jongens, die hard kunnen lopen, hoog kunnen springen, een mooi lichaam hebben. Dáár zit het gevaar.”
Op Humo’s vraag of hij daar zelf ooit iets heeft gehad met een jongen, zegt Colen: ”Grote ruzie, ja. Maar u bedoelt: een relatie. Nee, natuurlijk niet, ik zou bij de minste toenadering een meter achteruit gedeinsd zijn.”
Hij vertelt verder dat hij het op het moment zelf niet in de gaten had, maar dat je achteraf wel gaat nadenken. Hij verwijst naar het dagelijkse appèl. Te laat komen betekende vernederende straffen. Één blonde jongen, die altijd te laat kwam, ontsnapte echter steeds aan de straffen: om hem werd alleen maar gelachen. En dat vindt Colen achteraf beschouwd wel vreemd.
”Als je te laat kwam, moest je pompen ‘tot je penis de grond raakte’. En hoe die officieren je aanspraken als je uniform niet in orde was: ‘Darf ich Sie anfassen?’ Altijd die Sie-vorm, weet u wel. Natuurlijk durfde je niet ‘nee’ te zeggen. Je zei niks. En dan prutsten zij zo’n beetje aan je uniform.
Maar: homoseksuele daden heb ik bij de SS niet vastgesteld. De SA stond erom bekend: dat was een bastion van homoseksuelen. Daarover is een vader van een SA-man ooit zijn beklag gaan maken bij Hitler zelf. Die wuifde de klacht weg: ‘Mijn SA-mannen zijn geen keukenmeiden’.
Nog steeds volgens Colen waren de gevangenen met een roze driehoek géén homoseksuelen, maar wel mensen die zedenmisdrijven hadden gepleegd, van verkrachting tot voorstellen voor homoseksuele contacten.
”De SS vervolgde geen homoseksuelen. In Nürnberg mochten we op zondag de kazerne verlaten. Als je buitenkwam, liep je de ringboulevard op, waar ‘de Fransen’ stonden te dingen naar onze gunsten: met zijn twintigen, zwaar opgemaakt, rouge op de wangen. En nog had ik het niet door. Homoseksualiteit was een taboe, hè. Ik begreep dat niet. (Zucht) Ik begrijp het nog altijd niet.”
Waarna Humo verwijst naar Colen’s homoseksuele zoon, die nu 34 is. Colen noemt hem een eenzame jongen en zegt dat het een drama is. Toen hij het vernam, wou hij er nog iets aan doen, maar daarop heeft de zoon het huis verlaten. Hij geeft zichzelf deels de schuld van de homoseksualiteit van zijn zoon: hij nam immers altijd boeken uit de bibliotheek mee naar huis en door zijn toedoen heeft zijn zoon al de boeken van Gerard van het Reve gelezen. En Reve mag dan al op het eerste gezicht een onschuldige schrijver zijn, het is toch verderfelijke literatuur.
Op de vraag van Humo of hij dat niet een beetje in perspectief kon plaatsen: “Mijn zoon is homo, maar hij is vast niet de enige’?, antwoordt Colen: ”Zeker niet. Ik zweer bij het gezin. En homoseksualiteit is een eenzaam bedrijf, hè. Maar ik moet bekennen dat Willem onze oogappel is. Wat hij ook doet, hij zal altijd onze zoon blijven.”
Dan volgt wellicht de meest onthullende passage: ”U weet, ik heb na de oorlog twee jaar in de mijn gewerkt. Meer dan duizend meter onder de grond schoffelden wij de steen in wagonnetjes, en groeven tunnels op handen en voeten, zeven uur lang zonder onderbreking. Het was warm in die tunnels, en broeierig. Ik was helemaal naakt – anders plakten de kleren maar aan mijn lijf van het zweet en het stof. Mijn compagnon, die iets jonger was, droeg ook geen kleren. Eerlijk is eerlijk: hij oefende een zekere aantrekkingskracht op mij uit, te meer omdat we daar in het volslagen duister zaten, afgesloten van de buitenwereld. Ik begrijp dat mannen zich tot elkaar aangetrokken voelen, maar dat kan geen levenswijze zijn, veeleer een ‘divertiment’.
Jaren legerdienst, krijgsgevangenschap, dwangarbeid hadden mij niet voorbereid op het huwelijk: ik was er niet klaar voor. Pas toen ik erin slaagde geslachtsverkeer met mijn vrouw te hebben, ben ik getrouwd voor de kerk. Het jawoord voor het altaar blijft het mooiste moment in mijn leven. Ik heb wel eens gedacht: ‘Zou ik homoseksueel zijn?’ Maar als je getrouwd bent en kinderen hebt, heb je je homo-erotische gevoelens overwonnen. Homoseksualiteit kan geen huwelijk vervangen, dat moet elke man beseffen die zich op dat pad begeeft.
Bron: Humo
|
:lol: