Licht kan honderdduizend keer harder werken
 

Zie phys.org , met een ledje, thermocapillair, marangoni effect.

http://phys.org/news/2015-08-tiny-ge...fficiency.html

Scalable to nano en macro.

Bye bye photovoltaic ?

Graag de opinie van een paar forumingenieurs.

PV converteert licht direct naar electrisch vermogen.

Die microwieltjes zetten licht om naar mechanische microarbeid.
Die arbeid terug omzetten naar electrisch vermogen dmv microgeneratoren gaat ten koste van de efficientie door o.a. warmte- en wrijvingsverliezen.

Maar in veel gevallen wil je uiteindelijk toch mechanische arbeid, ihb draaiende wielen ?

De toepassing die het eerst in zicht komt is transport van een cel in een lab on a chip.

Maar phys.org lijkt te hilarisch, oorspronkelijk artikel spreekt alleen van scaling down to nano.

Maar het oorspronkelijk artikel spreekt alleen van scaling down to nano.

Het gaat enkel over oppervlaktespanning, wat al heel wat oppervlakte gaat eisen om een klein beetje energie te 'oogsten'. Vraag is ook HOE kan je die energie oogsten? Door honderdduizenden asjes met tandwieltjes te verbinden? Dat loopt niet goed.
Daarbij komt dat de wieltjes dan op een gefixeerd niveau zitten, en de minste beweging in de vloeistof zorgt ervoor dat ze niet meer ideaal gepositioneerd zijn.
En beweging zal er zijn hoor, met zoveel draaiende wieltjes.
Hou dat die vloeistof ook maar op het correcte niveau.
Er is nog veel werk aan die winkel, en ik zou er zelfs niet aan beginnen.

Licht heeft een bepaald energieniveau. Elke omzetting is een verlies.

Electriciteit is het makkelijkst om te zetten met onze technologie.

Fotovoltaische cellen zijn momenteel zover dat ze tot 30% van het invallende licht omzetten. De andere 70% wordt weerkaatst of geabsorbeerd, en wordt uiteindelijk warmte.

Fotothermische installaties zijn iets minder efficient, omdat die met een extra omzetting zitten. Maar de schaalbaarheid is simpeler.

Die tandwielachtige dingetjes, da's spielerij. Leuk idee, maar daar stopt het bij. Bewegende delen slijten sneller.

Zou je geen lopende band kunnen bouwen, met triljoenen nanotandwieltjes die in miljoenen groefjes 'grijpen' ?

Ik denk dat een eenvoudige Stirling motor met paraboolspiegel uiteindelijk méér gaat opleveren dan heel dan nanogedoe.

Het principe van de stirling motor is in feite quasi hetzelfde; uit een temperatuursverschil energie oogsten.

Wat ik me gisteren zat af te vragen... Zou je geen dubbele helixen kunnen bouwen met hulp van zo'n nanotandwieltje ?

Dus je gooit zo'n zak nanotandwieltjes in de Oersoep en hopla : Leven

Het is gemakkelijker miljoenen molecules in een mooi patroon in een vaste plaat te bakken, en dat een fotovoltaïsch paneel te noemen.

Een dubbele helix uit niet in elkaar hakende componenten. Dat gaat snel een soepje worden.

Nee, bedoel het zo niet.
Een tandwieltje zou polymeren kunnen 'opwinden' tot helixen.

Of misschien andersom denken, waar zou je gaten moeten maken in zo'n tandwieltje, als je een helix wil draaien.

Of, als we de helixen even vergeten, op welke interessante manieren kunnen nanotandwieltjes in de soep geroerd hebben ?

Te zien op youtube voor wie interesse heeft : http://youtu.be/nVigBZUpHac

U wil dus eigenlijk nanomachines die aminozuren tot DNA kunnen weven.

Paar jaar geduld, we zijn er mee bezig.

Dubbeltje

Hun set is is veel te klein.
Hun motortje, met een rendement van 12% kan met moeite 50W opwekken.

Voor een zonnewagen heb je 6m² aan zonne-vang oppervlak nodig. Is dat nu fotovoltaïsch of fotothermisch.

Maar zo'n stirling setup kan je maken met technologie uit de 19de eeuw. En dat kan je niet zeggen van zonnepanelen.