driewerf |
21 oktober 2004 21:12 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Dies
Heel leuk. Ik zal aannemen dat het uit onwetendheid, en niet uit moedwilligheid, is dat je hier een bestaande mythe probeert in stand te houden en erger.
Er zijn inderdaad meer werkzoekende werklozen dan 30, 50 en 100 jaar geleden. Daar is helaas ook alles met gezegd! Het is immers niet zo dat er minder mensen aan het werk zijn dan 30, 50 of 100 jaar geleden! De waarheid is dat de i/a-ratio (de verhouding van het aantal werkenden en niet werkenden) de afgelopen eeuw niet (significant) gewijzigd is. Sterker nog, de periode van de vorige eeuw waarin het minste aantal mensen (officieel) aan het werk waren, waren de gouden jaren '60. Indien mensen zich de moeite zouden troosten om zich niet enkel en alleen te focussen op de werkloosheidcijfers doch ook zaken als activiteitsgraad in rekening zouden brengen dan zouden ze die eenvoudige vaststelling ook zelf kunnen maken.
Refereren naar zogenaamde schijn- of verdoken werklozen - i.e. bruggepensioneerden - heeft dan ook enkel en alleen de bedoeling de indruk te wekken dat er een kleiner en kleiner economisch draagvlak is in onze samenleving en dat er al maar minder mensen dienen te werken om al maar meer niet-werkenden te kunnen onderhouden.
En dan zwijg ik nog over het feit dat het eigenlijk helemaal niet van tel is - vanuit economisch perspectief - hoeveel mensen er betaalde arbeid verrichten!
|
Wat ik ermee wil aantonen is lichtjes verschillend van wat jij stelt, en was ook om een verschil te maken met TomB. Misschien ben ik niet duidelijk geweest.
Tussen WO II en de jaren '70 kent de Westerse wereld (en in mindere mate ook het Sovjetblok) een reusachtige economische groei. Vandaar inderdaad de term de Golden Sixties. Verbetering van de technologie brengt inderdaad nieuwe welvaart en creëert extra jobs. Vandaar ook dat vrouwen meer en meer buitenshuis gaan werken, trekt men migranten aan, wordt nachtwerk ingestelt. Eigenlijk speelt het kapitalisme daar zijn progressieve rol. Vanaf de jaren zeventig begint de kapitalistische motor te sputteren. De golven van in de productiecrises volgen elkaar sneller en sneller op en het systeem raakt in een soort van permanente crisis. (Vooral Ernest Mandel heeft dit geanalyseerd ).
Waar ik vooral de nadruk op wou leggen is in het recente kapitalisme dat een verbetering van de productietechnieken niet meer leidt tot meer jobs maar tot een verhoging van de productiviteit en van de werkdruk van de mensen die een baan hebben (ik spreek hier van gemiddeldes). Onze econoùmie moet een groei van 2.5% hebben om het bestaande aanbod van jobs te garanderen. Bij lagere groeicijfers gaan er netto jobs verloren. Voor 2001 was dat0.6%; voo 2002 was de groei 0.7% en voor 2003 1.1%. trek zelf je conclusies.
Dit betekent dat we een groei van de economie kennen en toch meer mensen uit de arbeidsmarkt stoten. Nu moet de helft zich doodwerken terwijl de andere helft wegkwijnt. Het zou veel logischer zijn om de bestaande arbeid over meer mensen te verdelen, opdat allen een nuttige bijdrage aan de maatschappij kunnen brengen en toch nog een sociaal, cultureel, familiaal leven hebben. Maar dit zal alleen maar kunnen onder een democratisch socialitische maatschappij.
driewerf
|