Moet ook eens gezegd...
 

‘Dat is het meest schunnige, belazerde, onderkruiperige, besodemieterde deel van ons volk! Maar die naaien erop los! Die planten zich voort! Als konijnen, ratten, vlooien, luizen. Die emigreren niet!’

Nee, dit is geen recente uitspraak van een racist over een zekere allochtone bevolkingsgroep. Het citaat gaat over de katholieken in Nederland en komt uit de roman Ik heb altijd gelijk (1951) van W.F. Hermans.

Hermans werd aangeklaagd wegens belediging van een heel volksdeel. Hij werd prompt vrijgesproken, na zijn vurige pleidooi dat de vrijheid van meningsuiting voorrang moest krijgen, ‘hoe ook de wetgeving van Nederland moge wezen’.

Wat een verschil met vandaag. Over christenen schrijf je nog altijd wat je wilt. Maar zeldzaam, als hij al bestaat, is de uitgever die zich aan een roman zou durven te wagen waar zoiets gezegd wordt over moslims. De schrijver zou veroordelingen riskeren, de uitgever kapotte ruiten – indien niet erger. En geen auteur van zulke islamofobie zou de Prijs der Nederlandse Letteren krijgen, zoals Hermans die in 1977 uit handen van de zeer katholieke koning Boudewijn accepteerde.

De muur van de taboes verandert, maar blijft overeind. Bij alle onthullingen over vervolgingen en wreedheden in communistische landen kregen we de vorige eeuw telkens weer te horen dat dit niet het echte communisme was. De critici waren verfoeilijke reactionairen, de toekomst bleef rood. Helaas voor de gelovers sneuvelden in Europa de Berlijnse Muur en het communisme.

Geen nood, een nieuwe heilige zaak was snel gevonden. We krijgen hetzelfde refrein te horen, ditmaal over de islam. Aanslagen, moorden, de wreedheden van IS? Dat is allemaal niet de ware islam. Durf te vragen dat de zogenaamd vreedzame ware islam wil opstaan, en je bent een islamofoob. Durf te zeggen dat de integratie van (een goed deel van) de moslim-immigranten mank loopt, en je bent een racist.

Gelukkig begint het tij te keren. De pensée unique wordt meer en meer gecontesteerd door mensen die weigeren hun verstand op nul te zetten, in naam van welk dogma ook. In Frankrijk, bijvoorbeeld, durfde de linkse filosoof Michel Onfray te verklaren dat hij ‘een goed idee van (uiterst-)rechts verkiest boven een slecht idee van links’. Een ketterij in een land waar men placht te zeggen dat je ‘beter ongelijk kunt hebben samen met Sartre, dan gelijk tegen hem’.

Die trend verontrust salonlinks, dat onbedreigd het intellectuele en media-landschap beheerst(e), en nu luid klaagt over de verrechtsing van onze maatschappijen. Waarbij je je natuurlijk kunt afvragen wat links en rechts is. Hoe links is het bijvoorbeeld om in naam van antiracisme wijken te laten verloederen en gewone luiden over te leveren aan onveiligheid en geweld?

Het politiek correcte gedachtemonopolie doorbreken gaat overigens maar langzaam. Het is bedroevend voor Vlaanderen dat Wim Van Rooy, ex-gauchist en nog steeds vrijmetselaar, naar Nederland moest gaan om zijn zeer islamkritisch maar buitengewoon grondig gedocumenteerd boek Waarover men niet spreekt uitgegeven te krijgen. Het is allicht een zoete wraak dat de kanjer van meer dan 600 pagina’s een verkoopsucces is.

In dat succes kun je ook een wraak van het publiek zien op de hardnekkige blinde vlek in het weldenkende discours. Problemen met immigratie en islam minimaliseren, maakt het publiek net achterdochtig en speelt in de kaart van anti-immigratiepartijen, zeker met de huidige vluchtelingenvloed uit het Midden-Oosten. In Nederland piekt de PVV van Geert Wilders in de jongste peilingen. In het zo politiek correcte Zweden, met zijn open deuren, leidt warempel de anti-immigratiepartij Democratisch Zweden in de peilingen.

Die trend mag verontrusten, maar banvloeken tegen foute partijen of boeken zullen daartegen niets uithalen. We moeten integendeel zonder taboes durven te debatteren over integratie, over opvangvermogen, over de bewaking van Europa’s buitengrenzen. En ja, ook over de islam.

De rubriek van Mia Doornaert.
Men hoeft er niets aan toe te voegen.
Lezen en laten bezinken.

Naast moslims heeft Mia Doornaert aan 1 zaak meer de hekel en dat is het Vlaams Nationalisme.

De wanhoop moet wel erg groot , morgen is Abu Jahjah aan de beurt.

Opinies zijn zoals reten, iedereen heeft er één en ze stinken allemaal.

Dat artikel is schitterend geschreven. Mia Doornaert beukt regelmatig hard tegen de linkse karren. Wanneer ze zo bezig is kan ik haar veel vergeven, zelfs haar oubollig Belgicisme. Ik heb haar ook altijd bewonderd voor haar moedige strijd voor het Algemeen Nederlands en tegen de taalverloedering.

Hebben ze het lef niet voor. :roll:

La Belgique is dan ook al lang failliet...