nog meer stakingen? ..... graag!
 

De verschillen in het Vlaamsche land en Wallonië worden met de dag groter. In een huwelijk waar beide partners elke dag opnieuw overhoop liggen met elkaar, waar het elke dag ruzie is, waar niemand nog begrip kan tonen voor de ander, maar men toch (al is het maar om de kinderen) bij elkaar blijft, daar wordt het leven stilaan een ware hel. En jammer genoeg loopt het al eens in dergelijke gezinnen uit de hand. In België leven we als kat en hond al 186 jaar gedwongen bij elkaar. Dit land is door niemand nog goed te besturen. De vraag stelt zich dan of we niet beter gewoon uit elkaar moeten. Maar we zijn al zover. De stakingen leren ons dat wij Vlamingen over alles weer anders denken dan de Walen met de erbij horende frustraties erboven op. De vakbonden voeren een politiek die de scheiding tussen de beide gemeenschappen schrikbarend versneld. Zelfs de vakbonden kunnen al niet meer solidair zijn met elkaar. Ik denk dan dat we maar beter direct uit elkaar gaan. Hoe rapper, hoe liever. Hoe meer stakingen, hoe sneller. Willen we nog vreedzaam uit elkaar, dan hebben we best nog een massa stakingen voor ons. Hoe meer, hoe liever. Dan hoeven we tenminste geen burgeroorlog mee te maken, want ..... die zit eraan te komen.

Je schijnt het nog niet door te hebben, zit CD&V en CDH in de regering temperen ACV en CSC de stakingsgolf. Ze doen schuchter mee als de druk te groot word aan de basis.

Zitten PS en SPa in de regering temperen die ook zolang de druk niet te groot word aan de basis.

Dat zul je dus altijd hebben als je zuilen creëert. Bescherming van hun politieke belangen noemt men het. Niet van hun kiezers, werknemers, maar van hun eigen politieke belang.

Omgekeerd is het zo dat als een partij enkel partij kiest voor werkgevers, je een tegenpool creëert.
Werkgevers pleiten voor modernisering van de vakbonden, maar een modernisering door participatie in hun winsten, door hun werknemers is voor Belgische ondernemers geen optie, terwijl dit in het buitenland steeds meer opgang kent.

En die burgeroorlog kan je in je zak steken, achter een computerscherm zijn Vlamingen leeuwen, eenmaal op straat zijn het pasgeboren lammetjes.

Wie of wat verbiedt vakbonden, vakbondsleden en werknemers om aandelen te verwerven?

Dat gebeurt al. Colruyt, KBC, Agfa, EVS... En bij biotech is het zelfs de normaalste zaak van de wereld

We zullen vreedzaam uit elkaar gaan.
Een burgeroorlog komt er NIET aan.

Heeft u er zicht op hoe lang men die aandelen ook effectief in bezit houdt ?
Staat er een termijn op voor men die kan verkopen?

In La Libre Belgique staat een interessant gesprek met twee politicologen, delwit en sinardet van ulb en vub. Die wijzen op het feit dat de twee grootste vakbonden in wallonië (socialistisch en christelijk) geen dialoog meer hebben met de -liberale- federale regering. Geen dialoog, terwijl de politieke beïnvloeding nu vroeger net hun sterkste punt was naast de directe mobiliseringscapaciteit van grote massa's.
Het resultaat is er naar : een schijn dialoog, regering die haar zin doordrijft en de twee vakbonden die de capaciteit niet hebben om te beseffen dat ze de strijd om de cipiers verloren heeft.

Wat ook opvalt is de dalende interesse in het staken : november 2014 waren er nog 120.000 stakers tegen de index maatregelen, 24 mei 2016 nog 60.000 stakers en vandaag verwacht men er slechts 10.000

http://www.lalibre.be/actu/politique...708ea2d5febec1

5 jaar minimum, daarna mag men verkopen

Er hoeft helemaal geen burgeroorlog te komen. Gewoon, aan tafel, de boel verdelen. Meer moet dit niet zijn.

Ik ben niet tegen een onafhankelijk Vlaanderen, zolang dit maar tot beter bestuur leidt. Maar hoe moet dit dan concreet gaan? Zelfs bij tussen de uitgesproken voorstanders lijkt er geen eensgezindheid over wat er met Brussel moet gebeuren.

Niemand kan zeggen hoe België zal evolueren.

Er komt alvast geen corridor.