| De schoofzak |
5 augustus 2016 07:40 |
Hoe beteugel je je innerlijke racist?
Een mooie beschouwing over racisme.
Mijn besluit en tegelijk mijn dada: de politiekers hebben geflaterd door de immigratie te massaal toe te laten, zodat het langzaam en langdurig proces van integratie niet kon lukken.
Ook nu nog verhinderen ze dat proces, door onvoldoende eisen te stellen op het vlak van het respecteren van de lokale cultuur, inbegrepen de lokale wetten.
afijn, lees eens het dna-racisme verhaal:
titel: Hoe beteugel je je innerlijke racist?
link: http://www.standaard.be/plus/20160805/ochtend/31
Citaat:
We zijn allemaal racist. We stoppen dus maar beter met stigmatiseren. Pas als we het daarover eens raken, kunnen we er iets aan doen, zegt Erik Van de Kelft.
Wie? Neurochirurg AZ Nikolaas, Sint-Niklaas. Schrijft in eigen naam.
Wat? Een eigenschap die ons vroeger behoedde voor narigheid, staat nu in de weg van verdere vooruitgang.
Racisme is de aangeboren overtuiging dat vermeende rassen gerangschikt kunnen worden als superieur en inferieur ten opzichte van elkaar. Ik schrijf bewust ‘aangeboren’. Racisme heeft er immers, samen met andere aangeboren eigenschappen voor gezorgd dat onze soort zo succesvol is geworden.
Toen we 10.000 jaar geleden in kleine gemeenschappen woonden, zorgde racisme ervoor dat er niet te veel indringers werden toegelaten tot onze gemeenschap. Zij zouden immers vreemde ziekten en gewoonten kunnen meebrengen die nadelig zouden zijn voor het voortbestaan van de eigen stam. In die tijd moesten we ook, om succesvol te zijn, zo veel mogelijk eten als er eens eten was, en zo veel mogelijk nakomelingen maken omdat de overlevingskansen van pasgeborenen en kinderen uiterst klein waren.
Vandaag spelen deze eigenschappen, geselecteerd door de natuur zelf, ons parten. Als we vandaag zo veel mogelijk eten worden we obees, met een verhoogd sterfterisico. Hoe zalig zou het niet zijn mocht er een pilletje bestaan waarmee we netjes op gewicht blijven, ongeacht wat we eten? Voorlopig moeten we onze aangeboren eetlust echter zelf onderdrukken willen we op gewicht blijven.
Door onze aangeboren seksuele drift zou, zonder contraceptiva, de wereldbevolking exploderen en dat zou wellicht het einde van de soort betekenen. Hoe zalig is het vandaag niet dat seksueel genot is losgekoppeld van voortplanting? De lust wordt niet bezoedeld door de vrees voor een ongewenst kind. Waar we tijdens het eten nog een inspanning moeten doen om tegen onze ‘eetlust’ in te gaan, onze seksuele driften hoeven we niet meer te onderdrukken, dankzij een pilletje of een ander voorbehoedmiddel.
Racisme hoeft niet te verbazen
Wat nu met ons aangeboren racisme? In onze geglobaliseerde wereld is de weg terug naar een tribale samenleving niet wenselijk. Als we erin zouden slagen om alle rassen netjes te scheiden en verplichten apart te leven, dan katapulteren we de mensheid 10.000 jaar terug. Eerder vroeg dan laat zal dit leiden tot stammenoorlogen, ingegeven door racisme. Dat verhaal kennen we al en was niet altijd even fraai. Uiteindelijk wordt de mensheid dan het slachtoffer van een eigenschap die ze zou moeten beschermen, namelijk racisme.
Om uit deze vicieuze cirkel te raken bestaat nog geen pil, maar moeten we ons als mensen boven onszelf verheffen. We moeten onze spontane opwellingen van racisme onderdrukken. Voor ons allen is er vandaag maar één weg mogelijk: zoeken naar de voordelen voor het individu en de mensheid die de globalisering kan bieden. Deze zoektocht is niet gemakkelijk, onder meer door ons aangeboren racisme. Een eigenschap die ons vroeger behoedde voor narigheid, staat nu in de weg voor een verdere evolutie van de mens.
Om het debat over racisme ernstig te voeren zou het helpen mochten we aannemen dat we allemaal racist zijn, net zoals we allemaal graag eten en allemaal graag aan seks denken of doen. Alleen bestaat er in al deze aangeboren eigenschappen een enorm spectrum. Sommige verpleegkundigen, van wie we mogen aannemen dat ze een degelijke opleiding hebben gekregen, vertellen me vandaag nog altijd dat ze er enkele maanden niet zullen zijn wegens ‘een ongelukje’. Anderen slagen er niet in om hun eetlust te onderdrukken, met obesitas als gevolg. Helpt het als we obese mensen uitlachen of moeders van ‘ongelukjes’ voor het leven stigmatiseren? Nochtans zijn zij het slachtoffer van hun eigen aangeboren inborst, net als de ‘ranzige racist’. We zijn allemaal racist. Daar kunnen we niet omheen. Uitingen hiervan hoeven ons dus niet te verbazen.
Over het topje en de ijsberg
Ranzig betekent bedorven vet dat stinkt en bitter smaakt. Maar racistische uitingen smaken, voor hen die ze posten, zoet. En ze zijn slechts het topje van de ijsberg. IJsbergen negeren kan catastrofaal zijn. Gelukkig zijn er al velen die, dankzij hun ratio, opvoeding en opleiding dit racisme kunnen plaatsen. Zij weten dat een ongenuanceerd racisme aanleiding geeft tot tribaal geweld en dus uiteindelijk slecht is voor onze soort. Het racisme dat ons ooit heeft geholpen, staat nu in de weg voor de verdere ontwikkeling van de mensheid.
Vermits we deze eigenschap (nog) niet uit ons DNA kunnen knippen, moeten we er verstandig mee omgaan. Dit vergt extra aandacht bij de opvoeding (thuis) en de opleiding (school) én extra intellectuele inspanning zolang deze eigenschap hoort bij onze soort. Het zal de ene al wat makkelijker lukken dan de andere. Maar het hoort niet dat mensen die er wel in slagen zij die het er moeilijk mee hebben stigmatiseren als ratten. Op die manier raken we er nooit.
|
|
