Autisme en euthanasie
 

Vinden jullie dat mensen met ASS voldoende redenen hebben om rechtmatig uit het leven te stappen?

http://www.nieuwsblad.be/cnt/blrto_20111112_001

Een quote uit het artikel:

Ik ben een man van 32 jaar oud. Ik heb een universitair diploma en heb tevens een doctoraat in de computerwetenschappen. Ik heb een lieve echtgenote en twee kleine kinderen. De diagnose Asperger werd pas laat gesteld nadat ik in een depressie was beland. Ik probeer wanhopig mijn leven weer op de rails te krijgen ondanks een heleboel stressfactoren en teveel prikkels die mijn hoofd pijnigen. Ik leef continu op het scherp van de snee, letterlijk en figuurlijk. Liefst van al zou ik in de voetsporen van Anna (die uit het leven stapte) willen treden maar ik heb helaas een geweten. En zoals Herman Van Veen ooit zei: ‘Een geweten is iets moois maar als je het hebt, ben je wel ontzettend zwaar gehandicapt’.

En zo is dat. Het onrechtvaardigheidsgevoel bij mensen met ASS is enorm groot. Zij zien quasi alles en nemen quasi alles op. Dat gaat op de duur wegen en mensen MOETEN meelopen, MOETEN normaal doen, MOETEN toezien op onrecht.

Euh, voor mij heeft iedereen het recht om uit het leven te stappen, maar ja mijn mening is geen wet...

Gelukkig maar want dat briljant idee van jou om stokslagen in te voeren voor ongehoorzame kindertjes vond ik maar 'zo zo' hoor!

Ik vind het persoonlijk tragisch dat mensen euthanasie aanvragen omdat ze zich maar niet goed kunnen voelen op deze wereld. Maar tegelijk begrijp ik hen zo hard. Het is een finale oplossing die ineens alles regelt. Permanent. Eeuwige rust en voorbij alle ellende. Als je ermee opstaat en gaat slapen en het wordt er echt niet beter op, dan lijkt euthanasie mij wel de beste oplossing. Hoewel ik het tragisch vind dat mensen niet anders mogen zijn. Dat zij niet voldoen aan de levensverwachtingen, wie bepaalt die überhaupt ook?

Euthanasie bij psychisch lijden. Eén van die problemen waarover ik geen uitgeklaarde mening heb bij gebrek aan inzicht in psychische problemen. Sommige daarvan zullen wel erg pijnlijk zijn. Maar zijn ze van het soort onomkeerbare staat die een levensbeëindiging rechtvaardigt? Ik weet het niet.

ASS is onomkeerbaar. Het is een aandoening die je je hele leven meedraagt.
Weet je wel wat het is, alles te zien en alles op te nemen in je?
Volgens mij is ASS niet aanvaard in deze maatschappij, eigenlijk is niets aanvaard wat anders is. Maar wat is dan in hemelsnaam nog normaal? Meeste mensen die zichzelf als normaal klasseren zijn juist knettergek en vol met blinde vlekken? Ze beseffen dondersgoed dat er ook met hen iets mis is, maar wijzen liever de andere na en lopen mee in iets dat ze eigenlijk van natuur niet zijn. Snappie?

Onomkeerbaar maar op zich mogelijk om mee te leven.

Een dwarslaesie is ook onomkeerbaar.

Ik weet niet of ik ooit met neurotypical personen kan omgaan hoor.
Hoe bewuster ik word hoe meer afschuw ik van het leven krijg.
Achterlijk Europa :)

Als Europa het probleem is: de wereld buiten Europa is groot genoeg.

Achterlijke wereld :p

Neen effe serieus, mensen met ASS vinden hun draai niet in deze samenleving. Ze willen behagen, voldoen en boksen tegen de levensverwachtingen. Mensen wijzen hen gedurig na en geven domme opmerkingen. Het is niet dat die mensen dat euthanasie pleegde niet probeerden in het leven he. Wat leidde hen dan tot euthanasie?

Hebben er mensen met ASS al euthanasie toegepast?

Ja je diagnose is ook verdacht rap gemaakt ...als iemand valt over maatschappelijke problemen heeft hij ASS in uw ogen ?

En een gezonde mens moet dan maar alles pikken die ze over zijn hoofd willen gooien? alleen dan zijt ge normaal ??:roll:

Hoe kunt gij nu weten hoe rap mijn diagnose gemaakt is?
Ik vind trouwens dat "gezonde mensen" met psychische problemen ook het recht moeten hebben om euthanasie te plegen.

Eigenlijk had ik het topic op psychische problemen moeten richten en niet op ASS.
Maar mensen met ASS nemen wel meer in zich op dan een "gezonde mens".

Hoe kan je dat weten? Net als een mens zonder ASS zich niet kan inbeelden hoe het is om ASS te hebben kan iemand met ASS zich niet verplaatsen in de geest van iemand zonder ASS.

Ik ben gaan praten met "lotgenoten" en zij herkennen zich in mij en andersom.
Jullie mogen er van denken wat je wilt, maar professioneel heb ik 3 op 3 gehoord dat ik ASS heb. Online testen bevestigen dat. Ik scoor bovengemiddeld op Aspergersyndroom en ADHD. Ik ben mijn ouders dat gaan verwijten en na lang praten gaven ze toe dat scholen hen ook aangaven dat ik "anders" ben. Maar ze hebben mij de conformiteit in willen duwen omdat ze zich "machteloos" waanden. Ik noem dat liever lui dan moe.

Anders zijn wat is anders zijn?? iedereen is uniek las ik eens ergens ... jah wat is anders zijn ...:roll: weet je we worden zo een beetje aan de norm van het moderne leven te voldoen ...alles is uitgestippeld hoe je moet leven heden ten daags je mag zeker geen eigen denken meer hanteren .... je moet haast leven gelijk in de reclame spotjes op TV ... zekers niet een eigen mening uiten o wee:roll::roll:

Je mag zelfs geen mens meer zijn....

Anders zijn betekent dat je niet meeloopt in de waanzinstoet van conformiteit.
Dat je het op jouw manier doet. Het valt mij sterk op bij lotgenoten diens ouders dat liefdevol opvingen en vrij lieten deze mensen daar weinig last van hebben. Andere ouders proberen dat te domesticeren en daar gaat het mis.

Wat je zegt is zo waar VM.

We moeten zijn zoals de TV ons dicteert zegt te zijn, en natuurlijk lopen de meelopers daarin mee en wijzen ze die verwachtingen af op wie anders is. Anders zijn, maakt dat ons nu niet net mens? Onze unieke verschillen.

Het belangrijkste principe binnen deze wet is dat de vraag enkel kan uitgaan van betrokkene zelf, en dat hijzelf zijn verzoek dus zal moeten zien te motiveren tegenover zijn arts. Bij herhaling zegt professor Distelmans (de autoriteit hierin) dat dit geen kwestie is van het gewoon eens vragen, maar dat de beslissing zal afhangen van de feiten. Iemand die een gedocumenteerde historiek heeft van behandelingen, medicatie, therapie, soms jarenlang, steeds vruchteloos en bij herhaling zijn vraag opnieuw stelt is eigenlijk uitbehandeld. De medische wetenschap kan hem niet helpen, en staat voor de keuze om betrokkene ofwel te helpen bij zijn verzoek ofwel hem nog een paar tientallen jaren te verplichten tot verder afzien.

Ik heb respect voor de dokters die daar op een serene manier mee kunnen omgaan. Het moet geen lichte taak zijn, die zij op hun schouders nemen.

Maar over het al dan niet ondraaglijk zijn is er uiteindelijk maar één objectief iemand : de betrokkene zelf.