| Het Skill Effect |
5 november 2004 15:19 |
Christelijke hiphop rukt op in de hitlijsten
[size=4]Christelijke hiphop rukt op in de hitlijsten [/size]
WYBE FRAANJE
Leeuwarden – Negatieve publiciteit rond ‘dissende’ rappers in Nederland bezorgen de rap- en hiphopscene de laatste tijd een slecht imago. In de Verenigde Staten worden rappers al veel langer met argusogen bekeken, vooral vanuit protestants-christelijke hoek.
Om tegenwicht te bieden aan het scabreus verbale geweld van 50 Cent of Snoop Dogg staan er aan de andere kant van de oceaan steeds meer gospel-rappers op. Zo heeft op dit moment de in Nederland (nog) onbekende Cam’ron een grote hit in de VS met Lord You know . De ‘seculiere’ rapper LL Cool J ziet een groeimarkt in de nieuwe reli-hiphop, en begint een platenlabel voor gospelrap.
Het lijkt wat profaan: opgeschoten tieners die ritmisch ,, God is my nigga, my homie ’’ (straattaal voor ‘God is mijn toffe peer, mijn maatje’) zeggen. Vaak blijkt het echter oprecht. Kanye West smeekt in Jesus Walks of God aan zijn zijde wil blijven. West: ,,Jesus Walks gaat over mijn relatie met Hem. Over hoe God in mijn leven is terwijl ik leef in een seculiere wereld.’’
Deze vermenging van popcultuur en het christelijk geloof is vergelijkbaar met de opkomst van harde christelijke metalvormen die eind jaren tachtig, begin jaren negentig plaatsvond. Bands als Living Sacrifice en Mortification brulden onder snoeiharde gitaarriffs teksten over de verdoemenis die satan en zijn trawanten in de Apocalyps te wachten staat.
In 1988 was DC Talk (Decent Christian Talk) de band die de hiphop in de gospelmuziek introduceerde. Niet veel later volgde T-Bone, een echte home boy (jongen van de straat uit een zwarte Amerikaanse achterstandswijk), die het waagde om gangsta-rap te maken. Die stijl was toen nog vrij braaf; Public Enemy, Run DMC of Ice T waren alleen te betrappen op politiek verbaal geweld (bijvoorbeeld het nummer Copkiller van Ice T, de eerste rap-plaat die een maatschappijbrede discussie aanzwengelde). De gangsta-rap ging nog niet over tienersex, begin jaren negentig. T-Bone kreeg het wel aan de stok met gangs en andere rappers. Regelmatig is hij met de dood bedreigd of in elkaar geslagen. Run DMC bekeerden zich overigens een paar jaar geleden tot het christendom, en rapten plots ,, The King’s a ruler. The Ruler rules’’ .
Trend
Christen-hiphoppers waren lange tijd persona non grata in de Amerikaanse popscene. Daar is nu verandering in gekomen. De hits van Kanye West en Cam’ron worden grijsgedraaid op de radio en in de clubs. Er lijkt sprake van een trend om religie te verweven in deze muziekstijl.
,,Een trend?” vraagt Jim Jones, die zijn volgende plaat My way to church heeft genoemd. ,,Dat is bullshit . Elke keer als ik het over God heb, dan ben ik oprecht. God is my nigga. He is my homie. Ik hoop dat ik dat nooit vergeet. Dat ik nooit het contact met Zijn realiteit verlies.’’
|
