eno2 |
9 december 2016 15:25 |
Taxiverhalen
Op TV? Nee dank U.Tijdens mijn tijd als taximan werd ik twee keer aangezocht op TV te komen voor taxiverhalen. De eerste keer door Jambers himself . Die wou me toen (ergens tussen 1989 en 1994) laten opdraven voor een confrontatie in zijn programma met de moeder van een vermiste, die ik het laatst gezien had en vervoerd als klant. Een tearjerker. Ik weigerde omdat ik me nooit heb kunnen identificeren met die job die ik enkel uit nood uitoefende na een paar eclatante persoonlijke levensdrama's. Ik wilde me niet laten zien op TV als taximan, wat voor mij een hele afgang was, en iets waar ik trachtte uit te raken. Ik heb zelf altijd geweigerd op foto te staan met mijn taxi. Mijn baas was natuurlijk niet blij met de gemiste reclame. Ik gaf op als dwaze reden dat ik wel eens in verdenking kon gesteld worden voor de verdwijning….Ik had die gast 's nachts opgepikt twintig kilometer buiten Gent, en hij was strontzat. In Gent stapte hij uit aan de nachtwinkel voor meer booze. En verdween voorgoed.
De tweede keer werd ik aangezocht door de Gentse karikaturist Zak die mij bij hem thuis uitnodigde om mee te werken aan of mee te spelen in een TV-reeks waarin taxiverhalen zouden verfilmd worden in de taxi zelf. Ik weigerde voor dezelfde reden. Ik herinner me wel zijn muren absoluut volgestouwd met karikaturen. Tiens dat rijmt.
In die vijf jaar dat ik taxi reed, zag en beleefde ik wel een en ander.
Afijn, dat zijn dan toch al twee kleine taxiverhaaltjes hier.
De volgende keer het verhaal van mijn eerste koerske, de naam die chauffeurs geven aan een rit. Daarbij ga je je je klant gewoonlijk laden op de plaats opgegeven door de centrale. Tenzij iemand bij je instapt aan de standplaats.
|