Dertig jaar geleden, op 6 november 1974, werd in Antwerpen het Anti-Fascistisch Front (AFF) opgericht. Het ontstond in de slipstream van de solidariteitsacties met het Chileense volk en hun strijd tegen president-dictator Augusto Pinochet. Om niet opnieuw de nachtmerrie van het fascisme te beleven werd een beginselverklaring goedgekeurd waarin het AFF zich ertoe verbond om te strijden “tegen het fascisme als ideologie, en tegen de krachten die het fascisme in zijn geheel of in delen ervan in de samenleving willen invoeren.” Groepen als de VMO en Were Di werden geviseerd, groupuscules waarvan leden nu een belangrijk deel van de parlementsleden en het personeelsbestand van het Vlaams Blok uitmaken.
Bij aanvang was het AFF een front van organisaties zoals de ABVV-jongeren, het Griekenlandcomité, de Jongsocialisten, KP, Links, RAL, Aktiegroep Kritisch Onderwijs en anderen. Verantwoordelijk uitgever van de eerste AFF-pamfletten was Frans Lauwers, ACOD-vakbondssecretaris voor het personeel van de gemeentediensten. Het bekendst was het AFF met haar betogingen (in 1978, 1982, 1989, 1991…), maar het AFF organiseerde ook informatieavonden, richtte anti-fascistische stadswandelingen in, en organiseerde optredens zoals ‘Artiesten tegen fascisten.’ De betoging op 4 december 1982, die eindigde in een fysieke confrontatie met de VMO en consoorten, bezorgde het AFF een kwalijke reputatie in bepaalde middens, maar ook de pers maakte het ernaar. Het gebeurde dat de camera’s terug ingepakt werden, en geen meter gefilmd werd, als er géén rellen waren bij een AFF-betoging.
Organisaties haakten af, zagen het AFF niet meer zitten of lagen in de knoop met hun eigen werking. Begin jaren negentig werd het AFF omgevormd in een ledenorganisatie.
Het kleinere AFF lag aan de basis van bredere samenwerkingsverbanden, zoals Antwerpen Helemaal Anders dat tot zesduizend betogers mobiliseerde. Ook het 8-Meicomité ontstond mede op initiatief van het AFF. Vijf jaar geleden werd het 25-jarig bestaan van het AFF gevierd met een academische zitting in het Zuiderpershuis en de overhandiging van de ‘AFF, 25 jaar’-prijs aan Mong Rosseel van De Vieze Gasten.
Omdat onvoldoende medewerkers klaar stonden om de toenmalige redactie- en lay out-ploeg op te volgen, stopte het AFF na negentien jaargangen met de publicatie van het tweemaandelijks blad
Verzet. Het laatste nummer verscheen in de zomer van 2000 en bevatte een fotoverslag van de Lenteparade van het 8-Meicomité, een voorpublicatie uit het boek
Wat het Vlaams Blok verzwijgt, de volledige campagne-agenda van het Blok voor de gemeenteraadsverkiezingen in het najaar, en voorts boekbesprekingen en kortere bijdragen over binnen- en buitenland. Nu verschijnt enkel nog een jaarlijkse Nieuwsbrief, met als vaste rubriek een verantwoording van de uitgaven het voorbije jaar, bekostigd met de giften die het AFF blijft krijgen.
Of het AFF altijd de juiste strategie en tactiek heeft gevolgd is, zoals alles, voor discussie vatbaar. Alleszins is er de verpletterende afwezigheid van de grote politieke partijen in de strijd tegen het Blok. Wanneer het Blok op 6 juni 1992 de Antwerpse OCMW-zaal Elzenveld krijgt voor een colloquium was er enkel een groep betogers van het AFF, en een eenzame toenmalig gewestelijk ABVV-secretaris Bruno Beels, die voor de deur van het Elzenveld protesteert omdat een Blok-colloquium nooit onschuldig kan zijn. Pas later zou men van schande spreken, want daar en toen werd het beruchte 70-puntenplan van het Blok gelanceerd...
Bron: Blokwatch
http://blokwatch.skynetblogs.be/
