| Micele |
31 december 2016 00:52 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Patrick M.
(Bericht 8334091)
De trein is altijd een beetje reizen.
|
Correctie: lijden, het gaat hier over de NMBS...
Een verhaal uit de Knack over dat lijden...
Citaat:
http://www.knack.be/nieuws/de-trein-...ion-44303.html
06/02/12
De trein is altijd een beetje lijden
De NMBS laat de treinreizigers in de kou? 'Wat wilt ge met zo'n weer madame? Ge moest eens in de auto zitten.'
De eerste sneeuwvlokken vielen toen ik donderdag een doodsbrief uit de brievenbus haalde. Binnen een paar minuten lag er een dikke sneeuwlaag en werd het veel lichter buiten, alsof de zon begon te schijnen.
Een vroegere collega was gestorven. De uitvaartdienst vond plaats aan de andere kant van het land. Een vakgenoot, we hadden onze lokalen jaren naast elkaar, we hadden geregeld een vriendschappelijk gesprek. Het was de enige collega, me even onbekend als de anderen toen ik als jonge leerkracht aankwam, die me na een paar weken vroeg of ik al een wedde gekregen had.
Bij mijn ontkennend antwoord bood hij me aan om me tijdelijk geld te geven. Hij zou het wel terug krijgen, ik stond er toch alleen voor in dat buitenland! Bij onderwijs duurde dat altijd lang, de betaling.
Hem een laatste groet brengen was hier op zijn plaats, zijn kinderen hadden in mijn klas gezeten, een van de dochters was met een jongere collega gehuwd.
Alvast op de NMBS-website gezocht om een treinverbinding te vinden, want de baan lag er gevaarlijk glad bij. Dat zou nog een hele tijd duren, dus met de wagen gaan was niet het beste idee. Sorry Valère, ik ben er niet geraakt.
Het was bitter koud op Perron 8 in Brugge om 6.58 uur waar de trein naar Eupen zou stoppen om me naar Luik te brengen. Daar zou ik overstappen op de trein naar Antwerpen en in Tongeren aankomen om 9.44 uur. Dik boek in mijn handtas en boterham, spelletjes op mijn iPhone. De koffieshops waren nog dicht, dan maar water. De lijnbus had me niet naar het station kunnen brengen: ze reed nog niet op dat uur. Dat stuk had ik overleefd met de wagen.
Op het aankondigingsbord verscheen een rood cijfer: vertraging zeven minuten...daar ging mijn aansluiting. Het werden er twaalf. Terwijl mijn hoofd al half op de terugweg was om mijn ticket te ruilen, stopte de trein en stapte ik toch in. Ik was nu wakker! Enkele minuten later werden we welkom geheten. Wegens werken zou de trein omrijden langs Denderleeuw.
Dank u voor uw begrip, 34' vertraging.
Een zeer vriendelijke treinbegeleidster verstond het probleem, tikte een paar keer op haar toverkastje. Er rolde een briefje uit waarop zij me een andere trein aanraadde, vanuit Brussel Noord, ook naar Luik, cirkeltjes rond getallen en rond plaatsnamen. Zo moest het lukken om toch maar een half uur te laat te komen. Ik had drie kwartier speling berekend bij vertrek.
Op de volgende trein zei de treinbegeleider me op beschuldigende toon, dat ik een half uur vroeger had moeten vertrekken, daarbij: "wat wilt ge met zo'n weer madame, ge moest eens in de auto zitten". Door nu direct in Leuven uit te stappen, kon ik de trein naar Eupen nemen (die een uur later in Brugge was vertrokken) en kwam ik gewoon maar een uur te laat. Overstap in Luik naar Antwerpen, afstappen in Tongeren. " Als hij geen vertraging heeft" hij duwde me opnieuw een papiertje in de hand met cijfertjes op.
De deuren sloten en met de vertrekkende trein nog in zicht kwam de aankondiging op het bord: Eupen 35' vertraging...zat ik maar in de auto.
Even de luxe van dit tijdperk gebruikt: gsm naar de nog levende ex-collega's die ook onderweg waren vanuit een andere richting. Ze stonden in Lier en zouden dadelijk de "direct" naar Tongeren nemen. We overlegden dat ik beter terug naar Brugge kon rijden, gezien de omstandigheden. Ze zouden me verontschuldigen.
Intussen was het 9.30 en op het aankondigingsbord verschijnt het bericht dat de trein naar Oostende van 9.37 uur afgeschaft is. Tegen dat Knokke-Blankenberge er aan zou komen had ik nog tijd om over het spiegelgladde plein naar een café te schuiven en een tas soep te eten. " 's Middags hé madame, het is nog geen elf uur! " Het station was niet toegankelijk wegens verbouwing, bibber bibber.
Twintig minuten later sta ik terug op post in de koude gang, stel je voor dat de trein zou komen. Na een hele tijd wachten, geen trein in zicht, komen er twee oude krassen op me af. Gezien mijn eigen krassige leeftijd voel ik geen ogenblik angst dat die heertjes geld of iets oneerbaars willen. "Ken ik jullie?"
"Dat zal wel zijn" knikten de ex-collega's die zojuist van een afgeschafte trein gestapt waren. Hilarisch gelach: van een afgeschafte trein! Stel u voor en toch reed die! Maar niet naar Tongeren. Groot was hun verwondering dat ik daar nog altijd stond. De trein naar Eupen die zij zouden nemen tot in Luik was de tweede na mijn oorspronkelijke vertrek. We hadden nog bijna drie kwartier tijd voor we samen de reis zouden verder te zetten, dus koffie was op zijn plaats. In dat café had men al soep, het was al na elf uur. De uitvaartdienst was bijna afgelopen in Tongeren.
Tenslotte met drie op de boemel naar Antwerpen ipv verder te reizen, er was geen doorkomen aan.
In Lier nam een collega me mee met zijn wagen om iets te drinken en te eten bij hem thuis. Hij zou me later naar Berchem station brengen. In de wagen hoorde ik een vriendelijke omroeper waarschuwen voor de slechte staat van de autowegen, het treinverkeer daarentegen verliep vrij vlot !!!! Clara, soms wat wereldvreemd. Warm krijgen en eten, stond gelijk aan in slaap vallen.
Tweede deel Rond zeventien uur stond er in Berchem een trein naar Lille klaar, zonder aarzelen ingestapt zodat ik tenminste in Gent zou geraken. De treinbegeleider was een vriendelijke bazeke. Op mijn vraag of hij wist wanneer ik aansluiting zou hebben in Gent, zei hij beleefd dat er zo van die witte boekjes bestaan, zodat ik alle aansluitingen kan opzoeken. Als ik er zo eentje koop in het station.
Wanneer ik hem uitlegde dat de trajecten in die boekjes of op internet de vertragingen niet doorgeven, zei hij dat er bij het uitstappen aankondigingsborden hangen en dat hij me daar zou helpen en wijzen welke trein ik kon nemen. Ik bedankte en zei dat ik dat wel zelf kon, lezen. Bomma treingebruiker!
Oei, de trein naar Oostende had een uur en veertig minuten vertraging. Dan was de volgende waarschijnlijk ook al weg! Maar daar zou Knokke-Blankenberge van 18.00 uur zijn binnen een kwartiertje. Eventjes later verscheen die mooie kleur rood: 7 minuutjes vertraging, 12 minuutjes, 22 minuutjes en jawel daar was hij! Hoera. Mensen voor Oostende lazen een vertraging van 2 uur 40!
Het was rustig in de wagon, zo rustig dat ik plots doorhad dat ik in eerste klas zat. Op dat stuk en op dat uur zien we wel of er nog een kaartjesknipper komt. Iedereen kon me horen bibberen. Tegen dat we in de buurt van Brugge kwamen kondigde een Franstalige stem in zeer gebroken Nederlands aan dat er vandaag keen enkel trein doordeed naar Knok, gelieve op te stap in Bruk waar navé voorgezien alle 2 uur 52, dank voor bekrip.
Dank voor de keelontsteking de volgende dag.
Nog een paar dagen gesukkel en het is weer staking. Er zijn nog zekerheden in dit leven.
Gudrun Caremans is oud-leerkracht
|
|
