| De schoofzak |
24 januari 2017 18:02 |
Lijd jij aan misofonie ?
Ik heb daar een heel klein beetje last van. Niet altijd en niet veel, dus alleen maar een beetje, en op sommige momenten.
(maar wees gerust: mijn allergie voor sossen en koekendozenaanbidders is pertinent en altijd actief; dat riskeert ooit wel in agressie om te slaan ...)
titel: "Als ik iemand druiven hoor eten, ben ik eerst geërgerd, dan kwaad, gefrustreerd en misselijk"
link: http://www.hln.be/hln/nl/37/Psycho/a...4-400212814eec
Citaat:
Naar schatting heeft zo'n zes tot zeven procent van de mensen last van misofonie, een neurologische aandoening waarbij bepaalde (eet)geluiden grote woede of walging oproepen. Esmé Terryn (27) is zo iemand. "Voor mij betekent het soms bijna hetzelfde als 'tijdelijke haat voor mensen die een specifiek geluid produceren'."
Tijdens een sollicitatiegesprek kreeg ik ooit de vraag aan welke eigenschap van collega's ik me wel eens stoorde. Ik legde uit hoe afschuwelijk ik het vond als een collega naast mij een bakje druiven eet. Want dat is horror.
Ik kreeg de stempel "vreemd", mijn antwoord; "hilarisch". En ik mocht beginnen. "Maar denk maar niet dat we dat serieus nemen en dat ik daarom geen 3 appels per dag ga opzuigen en mijn boterhammen in mijn koffie ga soppen aan het bureau naast je". Is dat dan normaal misschien?
Als jij deze situatie leest vind je die waarschijnlijk raar, aanstellerig of heel grappig. Terwijl ik ze neerschrijf krijg ik hartkloppingen. Alleen al terug aan een dergelijke situatie denken maakt mij geërgerd.
Tijdelijke haat voor mensen
Wat ik ervaar noemen ze misofonie. Letterlijk betekent het haat voor geluid. Voor mij betekent het soms bijna hetzelfde als "tijdelijke haat voor mensen die dat geluid produceren." Als ik onuitstaanbare geluiden hoor ben ik eerst geërgerd. Dat gaat al snel over in een onderhuidse woede en als er dan geen einde aan komt in extreme frustratie, misselijkheid en het gevoel dat ik compleet gek ga worden. Als het echt erg is, heb ik achteraf niet zelden een rothumeur dat de daaropvolgende uren niet meer weggaat.
Ik heb vooral een hekel aan slurpen, luid slikken, appels, druiven, smakken, luid ademen, huilen,... en zo kan ik nog wel even doorgaan. Al sinds ik mij kan herinneren, had ik aan tafel ruzie met mijn papa omdat hij te luid kauwde naar mijn zin. Vaak eindigde het dat ik plots naar hem riep en we dan ruzie kregen. Op zich begrijpelijk als je kind van 6 je op je plaats zet. In de jaren erna heb ik geleerd mezelf in te houden, maar ik blijf er misselijk van worden.
Selectief last van geluiden
Misofonie is de naam die er de laatste jaren pas aan gegeven wordt. En voor mij persoonlijk klopt die niet helemaal. Ik heb heel selectief last van geluiden. Doe mij maar overal genoeg achtergrondlawaai; de radio luid op het werk, rumoerige restaurants en het volume extra luid in de cinema, zolang ik het eten niet hoef te horen kraken en malen in je mond. Via vrienden aan wie ik mijn gevoel wel eens subtiel beschreef - lees: bij wie ik tirades afstak over hoe afschuwelijk etende mensen wel niet kunnen zijn - en een collega die zich wel in dat gevoel herkende, leerde ik het woord misofonie kennen en later ook de Facebookgroep 'Misofonie België': een revelatie.
Ik had al meegemaakt dat ik ergens even wegging omdat ik gek en misselijk werd, maar ik leerde dat er ook mensen bestaan bij wie hun sociaal leven er echt onder lijdt. Daarom is het goed dat er de laatste tijd wat vaker over gesproken wordt, en is zo'n Facebookgroep echt een remedie. Ik kan soms achter mijn gsm zitten gieren van het lachen om de getuigenissen die mensen posten, gewoon omdat ik ze zo goed herken dat het lijkt alsof ik ze zelf heb geschreven. En dat helpt mij persoonlijk enorm.
Liefst zou ik eens roepen tegen de persoon die het zo'n fantastisch idee vindt om achter mij op de bus een zak chips te eten, of tegen mijn papa die 's morgens muesli durft te eten zonder de radio op te zetten, tegen een collega die als een onschattig konijn de ene na de andere wortel naar binnen knabbelt, zelfs tegen de kat, die ook écht niet fatsoenlijk kan eten. Maar ik wil niet overkomen als een bitch, dus dat doe ik niet. Het is dan wel héél leuk om mensen te hebben die het tenminste begrijpen, zodat ik er daarna 'gewoon' even over kan vertellen.
Stiekem denk ik heel vaak ... "Eigenlijk heb ik helemaal geen probleem, dat al die vieze luidruchtige mensen gewoon eens af en toe opletten hoeveel lawaai ze maken. Ooit gehoord van basismanieren?"
En nee, ik haat je niet omdat je al eens een appel hebt gegeten in mijn buurt!
|
|
