Dit gebeurt er echt als je doodgaat
 

Weer eens iemand die 'weet' hoe je sterft.

http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20170326_02799914

Lijkt een interessant artikel dat misschien ook in het 'serieuze' gedeelte Maatschappij en samenleving zou mogen.

Zijn er mensen die zich herkennen in zo'n ervaringen?

Eén zinnetje uit het artikel is toch merkwaardig:

Zin voor humor. Het maakt duidelijk een belangrijk deel uit van het leven; toch zijn er mensen die hun hele leven daarvan verstoken zijn. Sterven die een beetje minder? Ze verliezen toch minder leven dan een ander...:oops:

Wit licht aan het einde van de tunnel ... onderzoek heeft aangetoond dat wat we zien voor we sterven cultureel bepaald is. Daarvan lees ik niets in het artikel. Nogal wat mensen van bij ons die een bijna dood ervaring hebben spreken over een licht aan het einde van een tunnel maar in andere culturen ziet men deuren, ... bron.

Ik heb ook een periode gehad dat ik m'n lichaam leek te kunnen verlaten voor ik insliep. (Na een OD)

Dan groeit er gras op uwen buik.

Logisch, dood gaan is niet om te lachen.

Het is de laatste kans om te lachen
en de eerste kans om met zekerheid het laatst te lachen.

Volgens mij mag je er zeker van zijn dat na het sterven er niets is.
Niets zwart of slaap, je bestaat gewoon niet meer zoals je niet bestond voor je verwerkt werd.

That's the question

Over het stervensproces gesproken, hierin worden de fasen behandeld tussen het sterven en...wedergeboorte:

Het Tibetaanse boek van Leven en Sterven

https://www.nieuwetijdskind.com/het-...en-en-sterven/

Dat is om u dood te lachen.

Dat lukt sommigen.

Iedereen kan zien wanneer iemand aan het sterven is, maar niemand weet wat iemand die aan het sterven is ervaart. Dat kan immers van duizend-en-één factoren afhangen. Zolang iemand die weet dat hij gaat sterven nog bij bewustzijn is hij (misschien) in staat om te zeggen wat hij denkt en voelt, maar eens hij bewusteloos is kan dat niet meer. Laat uitgerekend d�*t de acute stervensfase zijn: niet meer weten dat men aan het sterven is.

De doodstrijd vindt volgens mij plaats bij bewustzijn. Er zijn oude mensen die rustig sterven omdat ze vrede nemen met hun dood. Jonge mensen geven hun leven minder gemakkelijk op. Alhoewel, het kan evengoed andersom zijn. Een oude man die vecht als een leeuw omdat hij nog teveel heeft om voor te leven. Of een jonge vrouw die al zolang gevochten heeft tegen kanker en pijn dat ze vr�*�*gt om er een einde aan te maken.

Het ergste aan doodgaan is volgens mij de angst om voorgoed het bewustzijn te verliezen. Om nooit meer wakker te worden. Om nooit meer kleuren, bergen, bomen, de zee, bloemen, de zon, de maan en de sterren te zien. Om je grote liefde en je beste vriend, je hond achter te moeten laten. Om nooit meer met een auto te kunnen rijden. Buiten te komen. Geen wandeling met je trouwe viervoeter meer te kunnen maken. Nooit meer een warme douche of warm bad te kunnen nemen. Kortom, om de meest alledaagse dingen te moeten opgeven. Dingen die nooit eerder zo belangrijk voor je waren dan de dag en het uur dat je beseft dat je ze voor altijd moet opgeven.

Je kan dat niet vergelijken met welbepaalde bewustzijnstoestanden zoals van bovenaf op je eigen lichaam neerkijken terwijl je slaapt. Ik heb dat meegemaakt en ben het nooit vergeten, maar er is een verklaring voor.
Ik was doodmoe in slaap gevallen op de bank, maar hoorde mijn kinderen thuis komen van school en rondom mij bewegen en praten. Ik wilde wakker worden, maar hoe ik ook mijn best deed, het lukte niet. Ik zag mezelf van bovenaf languit op de zetel liggen en heb er geen benul van hoelang ik vocht om wakker te worden. Het leek in alle geval een eeuwigheid. Uiteindelijk lukte het. Mijn kinderen waren inderdaad thuis gekomen van school maar hielden zich koest om mamma niet wakker te maken. Ik had hen dus wel degelijk gehoord ook al sliep ik. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel gebood mij om wakker te worden, maar mijn behoefte aan slaap was te groot. Ik ervoer gewoon een bewustzijnsverschuiving met uitputting als oorzaak. Ik kan me heel goed voorstellen dat stervenden gelijkaardige bewustzijnsverschuivingen meemaken. De voorwaarden daarvoor zijn immers aanwezig: uitputting, wel willen wakker worden maar niet kunnen.

Definieer "niets" of "leegte" of "stilte". Of bedoel je pure duisternis die over je neerdaalt als je sterft. Zoiets als voor eeuwig opgesloten zitten in een ruimte zonder licht, geluid, geur en kleur. Lijkt me wel rustgevend.

en tingelen op uw gat.

Volgens mijn pa toch...

Die is een paar maand geleden een even dood geweest. Ze hebben hem wel kunnen reanimeren (drie uur aan gewerkt) en hij zegt ook dat er niets te zien is als je het hoekje om gaat.

dubbel. :?

Gezien je zintuigen en je bewustzijn wegvallen lijkt het me logisch dat je dood zijn niet kan ervaren.
Net als een kind dat nog moet verwerkt worden morgen vandaag niet kan ervaren.

Hopelijk herstelt hij spoedig!

Ik vind het vooral opmerkelijk dat zin voor humor één van de eerste dingen zijn die er verdwijnen. Een gegeven die zo eigen is aan een mens, of hebben dieren ook 'zin voor humor'. En waarom gaat zin voor humor en religie blijkbaar niet samen?
Er staan geen moppen in de bijbel of in de koran.

Dat hing af van het terugtrekken van het bloed door de zwaartekracht wanneer het hart stopt Met pompen.
Als je omgekeerd ligt zal dit anders zijn zeker?
Ik vermoed dat wanneer je hersenen in een klap vernietigd worden door een kogel bijvoorbeeld, er helemaal geen ervaringen meer zijn

In Spaans en Engels is defunción-defunction het woord voor dood. Dood is totale disfunctie. Als niets meer werkt, welke ervaring ga je dan nog hebben?
Je moet wél helemaal disfunctioneren....Soms zitten daar rare sprongetjes op...