Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel
(Bericht 8719501)
Michel valt De Wever op de geslepen manier aan die hem typeert door de wereld in te sturen dat het “dash-interview” van De Wever “niet meteen zijn sterkste tussenkomst is". Uit Michel's verwachting dat de partijvoorzitters positief blijven valt heel wat af te leiden, vooral dat er iets verwacht wordt dat er niet meer is.
Michel richt zich in werkelijkheid maar tot één partijvoorzitter: De Wever. En hij doet dat niet zonder reden in de media. Iedereen moet de boodschap gehoord hebben, en die is: Ik, de premier heeft alles onder controle. Alles is dik in orde. We zijn positief en gaan positief door....tot het bittere einde.
Hoe "beleefd" Michel zijn boodschap ook de wereld instuurt, het is duidelijk dat het De Wever is die hij viseert...en is diskrediet probeert te brengen. De Wever zegt immers dingen die wel eens waar zouden kunnen zijn, en die de bevolking verontrusten.
Maar er is meer. Door op te roepen om positief te blijven, bevestigt Michel in feite dat de dash er wel degelijk uit. Zat het witter dan wit wassend waspoeder er wél nog in, dan was het niet nodig om via de media op te roepen om positief te blijven.
Michel verraadt nog veel meer, namelijk dat de partijvoorzitters macht hebben die in een democratie die naam waard niet bij de partijvoorzitters maar in het parlement hoort te liggen.
De kern van de zaak is dat Michel de "baas" is en baas wil blijven. Wie denkt dat de premier begaan is met het lot van de gewone bevolking vergist zich. Michel is in werkelijkheid enkel begaan met het lot van de échte machthebbers in Belgique. Met zij die achter de schermen de lakens uitdelen. Met zij die zéér groot geld verdienen aan het bestaan en de overleving van Belgique. Om die reden moet en zal Belgique bijeen worden gehouden. Met alle middelen. Al moet daarvoor een separatistische partij in de federale boot worden getrokken, en haar kapitein publiekelijk tot de orde geroepen.
|
Interessante analyse.
Voor zover ik het kan nagaan wil uw eerste minister eigenlijk vooral vermijden dat hij en zijn partij, de enige Franstalige partij in de federale meerderheidscoalitie, nu nog toegevingen moeten doen en/of «compensaties» moeten toestaan die in Franstalig België veel stemmen kunnen kosten.
Hij weet immers dat zo stilaan de (lokale) verkiezingskoorts begint toe te slaan in politiek België, en dat derhalve geen enkele partij nog iets zal gunnen aan de concurrentie, ook niet op federaal niveau. Zo zullen bijvoorbeeld CD&V en OpenVLD alsmaar minder plooien voor de wensen van N-VA en vice-versa.
Aan Franstalige kant kan MR zich geen toegevingen meer veroorloven aan de N-VA «flaminganten», maar er moet meer algemeen evenzeer opgepast worden dat er geen «dure» beslissingen meer genomen worden in dossiers die voor Vlaanderen te voordelig lijken (Arco, bijvoorbeeld) of in dossiers die economisch en/of politiek te nadelig zijn voor Wallonië (het dossier vervanging F 16’s bijvoorbeeld).
In dat politiek verstard klimaat is het allen samen loyaal nemen van doorslaggevende beslissingen in wezen nu al onmogelijk geworden, en het zal er de komende tijd niet op verbeteren.
Kortom, het is nu zaak om de moeilijker dossiers voor zich uit te schuiven tot minstens na de lokale verkiezingen, en wellicht zelfs uit te stellen tot er bij de vorming van een volgende federale meerderheid een akkoord kan over gemaakt worden.
Een voorwaarde om dat vlotjes te laten gebeuren is vanzelfsprekend dat de huidige coalitiepartijen bij monde van hun voorzitters «positief» blijven (lees : de anderen niet constant stokken in de wielen steken en/of voor de anderen enerverende verklaringen spuien in de media), anders wordt het nog ruim een vol jaar huilen met de pet op…..
|