Is het echt zo goed om rijk te zijn?
 

Ik weet het niet. Laat de rijken antwoorden. Ik denk dat het goed is, ja. Maar ik ben liever gelukkig. Het ene sluit het andere niet uit, maar omdat ik heel gelukkig ben zonder rijk te zijn, zou ik mijn omstandigheden niet willen veranderen door rijk te worden en zo het risico lopen mijn geluk te verliezen.

Geld maakt misschien niet gelukkig, maar alleszins wel een pak zorgelozer.

Ja, voor zover rijkdom niet zijn eigen zorgen meebrengt. Niet dat ik de rijkjes wil beklagen, maar veel zijn alles kwijtgeraakt. Of zijn permanent gestresseerd door het nooit genoeg en altijd meer willen.
.
Zelfs op een uitkering kan je vrij zorgeloos leven als het moet.

Geld maakt niet gelukkig maar “t is gemakkelijk.

Liever rijk en gelukkig dan arm en ongelukkig.

Het is geen blind gegeven. Net zoals macht gelukkig zou maken. Veel geld of veel macht, ik zou gelijk kiezen voor veel macht. Maakt macht gelukkig? Neen, maar het is handig.

Maakt kennis gelukkig? Neen, maar het is handig.

Het beste is om al die zaken maar niet te serieus te nemen. Wie kent Bill Gates nog over 200 jaar? Niemand, alsof die nooit bestaan heeft...

Bill Gates is forever. I concede: more for giving away then for accumulating.

Maakt arm zijn dan zo gelukkig?

Wie de vraag stelt, moet ze beantwoorden (aangezien het een retorische vraag is). De dingen die ons gelukkig maken zijn voor iedereen verschillend en zelden eenvoudig of eenduidig, eerder samengesteld en complex. Er is niets verkeerd aan om met weinig gelukkig te zijn, dat is eerder een grote verdienste, een kunst zelfs, zou ik zeggen. Ik zei dat ik dacht dat het goed was rijk te zijn. Wat niet automatisch geluk garandeert. Armoede doet dat ook niet. Ik heb nu gvd toch geantwoord.

Het enige wat gelukkig maakt is bezig zijn met wat je leuk vindt. ALs je arm bent kan dat absoluut niet.

Een gezonde mens heeft duizend wensen, een zieke heeft er maar één.
Daarin ligt het fortuin.

Ik had toch graag willen beginnen met tweeëntwintig jaren rijk, ipv tweeëntwintig jaren arm. Mijn leven zou er anders en wellicht beter uitgezien hebben tot ik uiteindelijk toch gelukkig werd zo rond mijn vijftigste, nadat ik terug arm geworden was.

Hangt ervan af wat men leuk vindt.
Vaak is dat net datgene dat men zich niet kan veroorloven.

euhm..... dat is iets voor geboren ongelukkigen
"haalbare dromen" dat is de sleutel tot geluk.

En een beetje genieten van de job natuurlijk.... een klein beetje workaholic doet wonderen.

De wens van die zieke kost dan ook een fortuin.

[quote]Tot succes, daarom nog niet tot geluk. Men zegt wel: je moet het geluk niet zoeken, want dan ontsnapt het je. Ik ben het daar wel niet mee eens, maar het geeft toch aan dat inspanningen niet genoeg zijn. Je moet ook wat, of vee,l geluk hebben om (min of meer permanent) geluk te vinden. (In het Nederlands heeft geluk deze twee betekenissen en het ziet ernaar uit dat ze moeten samenvallen ).
Ik was op minstens twee drie terreinen overambitieus. Dat heeft me inderdaad in niet geringe mate geholpen mezelf de de das om te doen.

[quote].Dat soort geluk heb ik nooit mogen genieten... Alhoewel ik succesvol was.

Dat soort verslaving ook nooit gekend...toch niet professioneel.

:thumbsup:

Gelukkig kunnen zieken ook gelukkig zijn.
Zoals Epicurus zei: Hoge pijn duurt niet lang en minder hoge pijn is draaglijk.

Als rijke krijg je natuurlijk de best mogelijke behandeling.

Wie te veel bezig is met geluk, is niet gelukkig.
Wie te veel bezig is met rijkdom, is het niet rijk.

Idd, daarom dat een goede gezondheid (wat imo behoort tot een van de hoogste levensgeneugten) onbetaalbaar is, ‘n zieke kan dat hoogstens ’n beetje afkopen met al dan niet dure verzorging.
Idem voor het begrip ‘vrijheid’.
De meeste gevangenen hebben wsl ook maar één wens.
Die zitten - wat de inperking van de persoonlijke bewegingsvrijheid betreft - in hetzelfde schuitje als de zieken.