| Marie van de koster |
12 november 2018 10:54 |
Er zijn natuurlijk mensen die ik liever zie dan anderen, da's normaal.
Maar een persoonlijke vijand op dit ogenblik, eigenlijk niet.
Vroeger toen ik nog werkte, wel.
Ik had een baas die ongelooflijk gemeen en venijnig was. Iedereen was bang van hem. Ik heb hem twee keer toen het echt de spuigaten uitliep, duchtig de waarheid gezegd. De eerste keer ben ik direct erna naar de personeelschef gelopen om zelf te kunnen vertellen wat er gebeurd was voordat er een verdraaide versie van de feiten werd doorgegeven. De tweede keer was eigenlijk raar. Die man beschuldigde mij ervan dat ik niets deed terwijl ik helemaal overwerkt was omdat ik zoveel moest verzetten op één dag. Ik heb toen een serieuze scène geschopt in zijn bureau. Raar genoeg moest hij lachen, ik denk dat hij zo gewend was dat iedereen voor hem kroop en kronkelde dat het een verademing was toen ik een hoop mappen in zijn bureau op de grond en op het bureel smeet en zei dat hij zelf moest zien wat ik in zijn firma de hele dag uitspookte. Ik heb er niets meer van gehoord tot een jaar later onverwacht een plaats op een heel oninteressante afdeling opgevuld moest worden. Toen vloog ik daarheen. Die man haalde echt het bloed onder de nagels van zijn ondergeschikten uit. Ik heb mij in die tijd ernstig afgevraagd hoe ik aan arsenicum zou kunnen geraken om onopvallend in zijn koffie te doen! Archi-slecht was die :evil:
De tweede persoon, daarover vertel ik liever niet, dat doet nog altijd zeer. Dat was iemand die in mijn gezicht altijd heel lief was maar een mes in mijn rug stak. :-(
Soms hoop ik dat er echt een hel bestaat, er zijn mensen die verdienen daarheen te gaan. Misschien niet voor een eeuwigheid maar toch voor een jaar of zo!
|
