| Guinevere |
24 december 2018 11:07 |
Citaat:
Wachten, wachten en nog eens wachten
Ook Ali (27) uit Libië zette zijn zinnen pas op het VK nadat hij in Duitsland geen asiel had gekregen. In mei komen we via Facebook met elkaar in contact. Hij is dan al enkele maanden in België en probeert in een vrachtwagen naar Engeland te gaan.
‘Vandaag probeer ik een tweede keer, als God het wil’, stuurt hij via Messenger. Twee dagen later laat hij weten dat het niet gelukt is. ‘Als ik hier asiel vraag, zal ik dan papieren krijgen?’
Vier keer probeert Ali. De laatste keer zat hij tussen de kratten chocolade en whisky toen hij door een politiehond werd ontdekt. Sindsdien is hij bang. ‘Nooit klim ik nog in een vrachtwagen!’
Hij zit nu al meer dan vier maanden in het opvangcentrum van het Rode Kruis in Sint-Niklaas. Hij trekt aan zijn sigaret, toont ons zijn kamer. ‘Mijn asiel?*interview is al een paar keer uitgesteld. Ik weet niet waarom. Het enige wat ik kan doen, is wachten, wachten en nog eens wachten.’
Hij vertelt over zijn broer die in Libië een bekende rapper was en songs en videoclips maakte tegen het regime van kolonel Moammar Khadafi. ‘We zijn samen naar Duitsland gegaan. Op dezelfde dag kregen we nieuws. Hij kreeg asiel, ik niet. Ik begrijp nog altijd niet waarom.’
Dan vertelt hij over zijn Belgische vriendin uit Namen, die hij eerst op Facebook leerde kennen en die als vrijwilligster in het Maximiliaanpark werkt. ‘Het is zij die mij heeft overtuigd om hier asiel te vragen’, zegt hij.
Hij trekt nog eens aan zijn sigaret. Hij kan zich niet inbeelden dat hij ook in België een njet krijgt, en terug moet. Naar Duitsland. Italië. Of erger: Libië. ‘Ik kan echt niet terug. In Libië gaat het heel slecht.’ Ali toont op zijn smartphone enkele filmpjes van milities, kidnappings, executies en lijken: ‘Daesh zit in Libië overal. They are all maffia.’
‘Ik hoop echt dat ik mag blijven. Ik hou van België’, zingt Ali de lof op ons land. ‘Ik kan me niet voorstellen wat ik moet doen als ik geen asiel krijg.’ Hij herhaalt het nog eens, dat hij nooit nog in een vrachtwagen wil klimmen. ‘Maar als ik geen asiel krijg, zit er waarschijnlijk niets anders op dan het opnieuw te proberen.’
|
Citaat:
‘Ik leef niet, ik overleef’
Voor Kamal (21) uit Ethiopië zat er niets anders op dan naar Engeland te gaan, nadat hij in ons land geen asiel had gekregen. Zijn verhaal bewijst dat sommigen ook de omgekeerde weg afleggen: van asielzoeker naar transmigrant. Hij leeft nu illegaal in Londen. We spreken hem aan de telefoon met de hulp van een tolk.
‘Ik was minderjarig toen ik in 2014 asiel in België vroeg’, zegt Kamal. ‘Vrienden van mij hebben in België papieren gekregen, ik niet. Ik begrijp niet waarom. Ik denk dat de overheid mijn situatie niet zo goed heeft begrepen.’ Hij is Oromo, zegt hij. De Oromo zijn de grootste etnische groep in Ethiopië, maar worden onderdrukt, achtergesteld en vervolgd.
Andere vrienden van Kamal zaten lang in Calais en zijn door het VK naar Engeland gebracht, omdat ze minderjarig zijn. ‘Soms heb ik spijt dat ik ook niet naar Calais ben gegaan’, zegt Kamal.
Nadat hij in België een negatief antwoord op zijn asielaanvraag had gekregen, logeerde hij eerst een tijdje bij een priester, tot hij in oktober vorig jaar besliste om naar Engeland door te reizen.
‘Via de haven van Zeebrugge was moeilijk. Daar staan de containers soms twee, drie dagen stil. Je wist nooit wanneer je zou worden ingescheept. Ik heb vaak geprobeerd via Calais, waar de politie mij een paar keer ontdekt heeft. Drie, vier keer belandde ik ergens in Nederland, omdat ik in een verkeerde vrachtwagen zat.’
Uiteindelijk lukte het hem om via Calais over te steken, verstopt in een kartonnen doos. ‘Twee andere vluchtelingen zaten bovenop de doos. Toen de politie hen in de vrachtwagen ontdekte, zeiden ze dat zij de enige twee waren. De politie geloofde hen en zocht niet verder. Mijn vrienden hebben zich voor mij opgeofferd.’
‘In de buurt van Londen heb ik het zeil doorgesneden en ben ik uit de vrachtwagen gesprongen’, zegt Kamal. ‘In een politiestation heb ik asiel gevraagd.’
Wanneer we hem in de zomer een eerste maal contacteren, zit Kamal nog in een opvanghuis in Middlesbrough. Begin december krijgt hij het verdict: hij krijgt geen asiel. ‘Ik had niet verteld dat ik in België asiel had gevraagd. Ze wilden mij terugsturen.’
Dat liet hij niet toe. Hij reisde door naar Londen. Daar probeert hij nu te overleven in de illegaliteit. Af en toe vindt hij wat werk. Bij Pakistanen. In de horeca. ‘Ik leef niet, ik overleef’, zegt Kamal. ‘Ik ben jong, ik zou moeten studeren. Mijn leven zou nu moeten beginnen. Maar ik heb het gevoel dat mijn leven al voorbij is. Waar moet ik nog naartoe? Het is om gek te worden.’
|
Interessant.
Wat denkt de Vlaeming hiervan? |
