Politics.be - Feniks Di Rupo zet de dans naar de macht in

Citaat:

Feniks Di Rupo zet de dans naar de macht in
01 mei 201917:57

PS-voorzitter Elio Di Rupo. ©BELGA

PS-voorzitter Elio Di Rupo is, net op tijd voor de verkiezingen van 26 mei, uit zijn as herrezen. Zowel op federaal niveau als in Wallonië wil hij opnieuw de macht grijpen. Verslag van een ‘optimistisch’ Feest van de Arbeid ten zuiden van de taalgrens.

La Louvière, een ingeslapen industriestad tussen Bergen en Charleroi, is zo’n plek waar het precies altijd bewolkt is. Naast de oude scheepsliften op het Canal du Centre is een speeltuin volgens de reiswebsite Tripadvisor de belangrijkste attractie. Op de Place Jules Mansart dragen cafés namen als Le Pilsor, Le Drug’s en Salle de Fouquets. Dat laatste is het PS-café. Affiches van voorzitter Elio Di Rupo en lokale ster Ayse Aktas sieren de vensters. We zijn in het hartland van de PS - van affiches van andere partijen geen spoor. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog zwaaien de Franstalige socialisten de plak in La Louvière.

Het PS-bestuur heeft zwaar geïnvesteerd in de stad, bewijzen het heraangelegd plein voor de kerk en dat voor het theater, met een stalinesk aandoend beeld van de Bergense beeldhouwer Michel Stiévenart. Net buiten het centrum staat het nieuwe conferentiecentrum Louvexpo, waar de PS haar festiviteiten voor 1 mei, het Feest van de Arbeid, in gang trapte.
Ik heb niets tegen Bart De Wever, maar ik wil zijn politiek niet. Ik heb niets tegen Charles Michel, maar ik wil zijn politiek niet.

Elio Di Rupo
Voorzitter PS

De kopstukken van de socialistische zuil speechen in de zaal voor zo’n vierhonderd militanten. De dresscode is rood, op het podium staat een grote vaas met rode rozen. Thierry Bodson en Robert Vertenueil spreken - brullen bij momenten - voor de FGTB, de Franstalige vleugel van de vakbond ABVV. Jean-Pascal Labille, die minister was in de regering-Di Rupo, komt zijn zegje doen als baas van het socialistische ziekenfonds. De boodschap is simpel en wordt voortdurend herhaald: er mag geen nieuwe regering-Michel komen. ‘De FGTB zal altijd nee zeggen tegen een regering met de N-VA en/of de MR’, zegt Bodson.

Bij de Franstalige socialisten leeft een vernieuwd vertrouwen na enkele moeilijke jaren. ‘We zijn optimistisch, want de PS is in grote vorm’, zegt Di Rupo. De partij betaalde bij de verkiezingen van 2014 een prijs voor zijn premierschap en maatregelen zoals het inperken in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen voor jongeren zonder werkervaring. Met 32 procent haalde de PS nog altijd een stevig resultaat, maar ze verloor 4 procentpunten tegenover de verkiezingen van 2010.

Buitenspel

In Wallonië en Brussel behield de PS de macht, maar op het federale niveau werd ze buitenspel gezet doordat de MR als enige Franstalige partij in een ‘Zweedse’ coalitie met de N-VA, Open VLD en CD&V stapte. Niet veel later barstte het Publifin-schandaal los, waarbij bleek dat lokale mandatarissen van alle traditionele partijen, maar vooral van de PS, zichzelf verrijkten met riante vergoedingen voor niet-bestaande of onbelangrijke vergaderingen.

In Wallonië werden de socialisten uit de regering gebonjourd en in de peilingen kreeg de partij klappen, waarbij de extreemlinkse PTB profiteerde. Di Rupo kwam, als man van het verleden, almaar meer onder vuur te liggen. Labille - die de zaal verliet toen Di Rupo aan zijn speech begon, al kwam dat volgens die laatste omdat hij elders moest speechen - alludeerde toen zelfs op zijn ontslag.

Bij de lokale verkiezingen van oktober scoorde de PS slecht. Uit een extrapolatie van de provincieraadsverkiezingen bleek de partij te zakken naar een historisch dieptepunt van 24,8 procent. Daarmee bleef ze evenwel de grootste partij, waardoor het ergste vermeden werd. Di Rupo gebruikte een inhoudelijke vernieuwingsoperatie en de uitslag om zichzelf opnieuw op het voorplan te hijsen. Hij claimde het lijsttrekkerschap voor de Kamer in Henegouwen. Het kind van de rekening was kroonprins Paul Magnette, die zich tevreden moest stellen met het Europees lijsttrekkerschap.

De 67-jarige Di Rupo is zo niet alleen het verleden, maar ook - in zijn eigen hoofd, dat van zijn entourage en van heel wat kiezers - de toekomst van de partij. Hij kondigde een ‘reconquista’ aan, het heroveren van de macht. De peilingen zijn nog altijd niet fameus - in Wallonië zou de partij 25 procent halen. Maar door het schabouwelijke resultaat van de MR, die onder 20 procent zakt, zouden de Franstalige socialisten wel de grootste worden. Ecolo wordt de tweede partij met 22 procent, in Brussel zijn de groenen zelfs de grootste.

Dansen op ‘Marina’
Als Di Rupo voor zijn speech even komt piepen in de zaal, pakt hij met zijn Italiaanse flair enkele militanten in. Zijn présence strookt niet met het beeld van de wat stijve hark - de man van de kartonnen interviews, zoals Alexander De Croo (Open VLD) ooit opmerkte - dat in Vlaanderen dikwijls van hem wordt opgehangen. Di Rupo is veel meer een volksman dan premier Charles Michel (MR). Zijn Instagram-account bulkt van de filmpjes waarop hij op een Henegouws feest staat te dansen, of ‘Marina’ van Rocco Granata staat te zingen.

We willen het roer van ons land en van Wallonië overnemen.

‘Sommigen zeggen dat hij buitenaards is’, leidde een partijgenote Di Rupo in. ‘Hij is degene die ons elke ochtend met zijn kracht, zijn overtuiging en enthousiasme aanmoedigt voort te doen.’ Een deel van de zaal gaat prompt rechtstaan om de voorzitter een staande ovatie te geven. In zijn gekende en theatrale stijl - Di Rupo articuleert elk woord nadrukkelijk, waardoor een dramatische sfeer ontstaat - schetst hij het doembeeld van een ‘Zweedse regering-bis’. ‘Ik heb niets tegen de persoon Bart De Wever, maar ik wil zijn politiek niet. Ik heb niets tegen de persoon Charles Michel, maar ik wil zijn politiek niet’, fulmineert hij.

Di Rupo maakt duidelijk dat de PS opnieuw wil besturen. ‘We willen het roer van ons land en van ons Wallonië overnemen.’ Over mogelijke coalities laat hij niet in zijn kaarten kijken, maar in de socialistische zuil doet niemand veel moeite te verbergen dat een zo links mogelijke regering de voorkeur heeft. Changer de cap, veranderen van koers, is het ordewoord. De focus ligt op ‘het herstellen van de sociale zekerheid’ en ‘meer fiscale rechtvaardigheid’, waarbij een vermogensbelasting centraal wordt gezet. De PS is, met voorstellen om het minimumloon te verhogen van 9 tot 14 euro, merkbaar linkser geworden.

Als de partij de grootste blijft in Wallonië en Brussel, is de kans groot dat ze er opnieuw kan besturen. Op federaal vlak liggen de kaarten moeilijker, maar is niets uitgesloten. Volgens de jongste peilingen worden de socialisten de grootste politieke familie van het land, waardoor de PS kaarten in hand heeft om het premierschap te claimen. De vraag is of ze daarvoor partners aan Vlaamse kant vindt - zowel de N-VA als Open VLD heeft een regering met ‘de PS van Di Rupo’ al uitgesloten.

Illusies

Voor de MR moet het pijnlijk zijn hoe Di Rupo als een feniks uit zijn as is verrezen. Bij de start van de regering-Michel dachten de Franstalige liberalen ervan te kunnen profiteren dat ze de enige Franstalige partij in de federale regering waren. Kopstukken staken niet onder stoelen of banken dat het doel voor de verkiezingen van 2019 30 procent was. Vandaag, vijf jaar later, blijkt dat een grote illusie te zijn.

Al kan ook de vraag worden gesteld of het optimisme van de PS niet illusoir is. Als de partij afklopt op 25 procent is dat haar slechtste resultaat ooit. Het absolute rampscenario is dat Ecolo groter wordt en het initiatief bij de groenen komt te liggen. Zeker in dat scenario zijn de dagen van Di Rupo geteld. In de eigen rangen staat met Magnette nog altijd iemand klaar om de leiding over te nemen. In die zin was het dan ook veelzeggend dat van hem geen spoor was in La Louvière. ‘Hij kon niet komen, want hij speecht in Charleroi en Brussel’, klonk het.

Tot 26 mei doet elke PS’er zijn uiterste best om de eenheid van de partij uit te stralen. In La Louvière werd de ochtend broederlijk en zingend met een roos in de hand afgesloten. Niet, zoals de traditie voorschrijft, op de tonen van de ‘Internationale’. Wel met het Italiaanse strijdlied ‘Bella ciao’. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd dat lied gezongen door de partizanen die zich verzetten tegen het fascisme en het nationaal-socialisme. Qua boodschap richting de Wetstraat 16, waar Michel nog altijd zit, en het Antwerpse stadhuis van burgemeester Bart De Wever (N-VA) kan dat tellen.
Dit is de eerste aflevering van een driedelige reeks over de verkiezingen in Wallonië, Brussel en Vlaanderen.

Jasper D'hoore, Redacteur Politiek & Economie

https://www.tijd.be/dossiers/verkiez...v87zq6SBKexylc

de PS nog steeds met de geur van lijken en verrotting.

DiRupo op ramkoers met Labille en Magnette ... als DiRupo er niet in slaagt in de fedreg te geraken, dan kan je zijn corps afvoeren.