Solidarisme
 

Het solidarisme stelt dat de samenleving als een organisch volkslichaam is opgebouwd uit onderling verbonden standen of ledematen met elk een eigen taak. De grotere instellingen en gemeenschappen mogen geen zaken tot zich trekken die kleinere gemeenschappen of enkelingen zelf kunnen regelen. Particulier initiatief moet worden bevorderd. De staat moet enkel die taken vervullen, waar de lagere gemeenschappen niet zelf voor kunnen instaan. Verondersteld wordt dat de staat de taken die hem toebehoren dan doeltreffender zal kunnen uitvoeren.

Tot die taken worden gerekend :

-het geven van leiding.

-het houden van toezicht

-het aansporend of beperkend optreden.

Dit alles mondt uit in de verwachting dat hoe volmaakter de rangorde heerst onder de verschillende standen door het beginsel van aanvullende activiteit, des te sterker het gezag zal staan in de samenleving, des te gelukkiger en welvarender ook de gehele samenleving zal zijn.

In het uiterste geval voert het subsidiariteitsbeginsel tot corporatisme. Het politiek corporatisme houdt de vervanging van de parlementaire democratie in door een politieke vertegenwoordiging op basis van de belangengroepen. Een samenleving waarvan alle geledingen bij wet zijn georganiseerd, vergelijkbaar met gilden en ambachten.

Solidarisme is in wezen een maatschappijleer, voortvloeiend uit het besef van organische eenheid en solidariteit tussen de volksgemeenschap en de staat, tussen de werkgevers en de werknemers, tussen alle beroepen tot welzijn van de gehele natie, onder leiding van de staat. Solidarisme is de projectie van het nationalisme op de samenleving en de opbouw ervan. De enkeling is verantwoordelijk voor het geheel.

Drie levensgemeenschappen worden onderscheiden als fundamenten van de solidaristische orde :

-de familie

-de beroepsvereniging

-een overkoepelende gesloten volksgemeenschap

De solidaristische of corporatieve opbouw van de samenleving zal dusdanig de parlementaire democratie overbodig maken en aanleiding geven tot een nieuwe vorm van plaatselijk medezeggenschap, elk in zijn eigen beroepsvereniging. Een staatsordening gebaseerd op de samenwerking van verschillende corporaties, die in wezen elk een afzonderlijke lobby vormen.

Dat plaatselijk medezeggenschap zint me wel, zo lang als het maar niet enkel plaatselijk is.

Naar mijn inzien zou dit medezeggenschap ook op nationaal vlak moeten uitgewerkt worden via een rechtstreeks verkozen parlement en corporatief verkozen nationale kamers voor cultuur en economie.

En wat met directe democratie? Is dat ook geen vorm van medezeggenschap?