| marie daenen |
14 juli 2019 10:47 |
franse nationale feestdag
https://doorbraak.be/recensies/eurodynamica/
Citaat:
Dat eigenbelang een rol speelt bij deze steunoperaties vanuit het noorden bewijst bijvoorbeeld het feit (dat Wanningen nog eens onder de aandacht brengt) dat van het totale Griekse hulppakket ter grootte van 290 miljard euro 95 procent is gebruikt om met name Franse en Duitse banken schadeloos te stellen die geld hadden uitgeleend aan een regering die het begrotingstekort stiekem liet oplopen tot een astronomische 12 procent. Daarbij geholpen door de lage rente in de eurozone die lenen zo goedkoop maakte.
Frankrijk krijgt z’n zin
het naar eigen hand zetten van de afspraken rond de euro
Fijntjes beschrijft Wanningen hoe een land als Frankrijk voortdurend zijn zin krijgt. Niet alleen doordat het land nooit op de vingers wordt getikt voor de steeds te hoge begrotingstekorten, maar vooral door het naar eigen hand zetten van de afspraken rond de euro. Zo begon de euro op instigatie van Duitsland met ogenschijnlijk harde afspraken en een centrale bank gemodelleerd naar het model van de Bundesbank en met dezelfde opdracht: het bewaren van prijsstabiliteit. Verschillende crises en het voortdurend ter discussie stellen van gemaakte afspraken, door te wijzen op de ogenschijnlijk niet eenduidigheid ervan, leidden ertoe dat er openingen ontstonden waar al snel een Franse voet in paste. De Latijnse meerderheid in het bestuur van de ECB hielp ook een handje.
Hetzelfde dreigt nu te gebeuren met de begrotingsunie. Weliswaar is afgesproken dat die wordt ingekaderd binnen het reguliere EU-budget, maar de opening is er. In Parijs wordt geduldig gewacht op het moment waarop deze begrotingsunie verder kan worden opgetuigd. Niet alleen met een eigen (en hoger) budget, maar ook met een eigen Minister van Financiën, eigen belastingheffing en gemeenschappelijk gefinancierde schulden via bijvoorbeld de uitgifte van zogenaamde eurobonds. Als dat een feit is, dan zijn we, zo schrijft Wanningen, de transferunie in gerommeld.
Voorspelde voorspoed?
In het tweede deel analyseert Wanningen of de euro ons echt de voorspoed heeft gebracht die was beloofd bij de invoering ervan. Hij documenteert dat dit nogal tegenvalt. Hoewel dit deel de nodige slordigheden bevat, is het punt wat de auteur wil maken helder. Het lagerentebeleid van de ECB dat is bedoeld om overheden met hoge schulden en slechte banken in met name Zuid-Europa overeind te houden, kost bijvoorbeeld de Nederlandse belastingbetaler miljarden alleen al in achterblijvende pensioenen.
een terugkeer naar deze no bailout-clausule een illusie
Dit deel identificeert een groot aantal zwakheden in de verschillende euro-economieën. Niet in de laatste plaats in Duitsland, waar alleen de exportindustrie profiteert van de zwakke euro. De onwil en het onvermogen om de zwakke broeders onder de Europese banken te saneren vormt een ernstig risico als zich een volgende economische teruggang voordoet. De afspraak in het Verdrag van Maastricht, dat landen elkaar niet financieel zullen bijstaan, is al gebroken door de steun aan Griekenland in 2010. Met banken en lidstaten die ‘too big to fail’ zijn, lijken pleidooien voor een terugkeer naar deze no bailout-clausule een illusie. De Europese noodfondsen zijn echter niet dusdanig gevuld dat zij een wankele bankensector of een grote lidstaat op de been kunnen houden. Dus zal opnieuw naar de belastingbetaler worden gekeken.
Weergekeerde rust?
Ogenschijnlijk lijkt de rust in de eurozone door de afwezigheid van crises de laatste jaren te zijn teruggekeerd. Het lagerentebeleid van de ECB heeft echter wel degelijk consequenties. Niet alleen resulteert het in een transfer van geld van spaarders in het noorden naar wankele overheden en banken in met name het zuiden. Het zorgt ook voor bubbels in vastgoed- en aandelenmarkten en oververhitting in een economie als de Nederlandse. Daarnaast vormt het geen enkele prikkel voor overheden en banken om hun slechte economische staat te verbeteren. Integendeel, door de lage kosten van het huidige beleid worden ze in slaap gewiegd.
Wanningen is niet heel optimistisch
De deskundige stem van Jean Wanningen wordt helaas te weinig gehoord in de Nederlands(talig)e media. Dat zal te maken hebben met zijn boodschap: Wanningen is niet heel optimistisch in deel 3 van zijn boek. Hij ziet de eurozone regelrecht afstevenen op een transferunie en onderbouwt die stellingname met een zorgvuldige ontleding van uitspraken van Franse en Duitse overheidsfunctionarissen en verschillende documenten en toespraken. Hij maakt ook duidelijk dat we dit niet moeten willen als Nederlandse (en Vlaamse) belastingbetaler. Net zoals de Vlaming al ettelijke decennia zit te wachten op het herstel van de Waalse economie en in de tussentijd de rekeningen betaalt, zal de Noord-Europese belastingbetaler tevergeefs wachten op de uitwerking van de beloofde hervormingen in het zuiden en daarvoor steeds weer de rekening krijgen gepresenteerd.
|
Vive la France, sinds eeuwen al de grootste ruziestoker van Europa... en wat zijn ze blij dat de Brexit er is... nu zullen zij, met Duitsland in hun zak weer de eerste viool kunnen spelen... en dat zeker niet tot profijt van Europa maar enkel van hun eigen franstalige belangen...
En vooral Noord-Europa zal het geweten hebben en het gelag betalen...
De EU droom is verwaterd in Franse chauvinistische wateren...
|
