BELGIAN WARRIOR |
11 december 2004 02:46 |
De voordelen van een unitair België
Ik heb nog eens even hier de voordelen van een unitair België samengevat (gedecentraliseerd op basis van negen provincies en met behoud van gemeenschappen met TCOM-bevoegdheden):
1) Overzichtelijke en eenvoudiger staatsstructuur. Het huidige België is een surrealistisch doolhof, een wirwar van parlementen en (deel)regeringen. Het is toch niet normaal dat de burger structuren gaat kiezen die hij, wellicht, niet begrijpt?
2) Eén nationaal parlement en één nationale regering. Conflicten worden beslecht in de openbaarheid, niet meer in achterkamers, niet meer in overlegcomités. Wetten worden gestemd door verkozenen des volks, bij voorkeur uit één Belgische kieskring. Gedaan ook met de konfederale blokkages (DHL)
3) Besparing. We hebben nu een paar honderden parlementairen en een paar dozijn ministers om ons landje te besturen. Eén regering, één parlement en één Senaat (vgl. Nederland) kunnen dit ook. België heeft een beperkte oppervlakte. Een unitair systeem zorgt voor een efficiënter bestuur, de (meeste) federale staten zijn (veel) groter in oppervlakte.
Bovendien zijn er voordelen in, voor alle partijen:
a) De meerderheid van de Belgen wenst België niet te ontbinden en is gehecht aan de Belgische natie. Enorm veel peilingen bevestigen dit (hetgeen niet wegneemt dat dit aan een bindend referendum moet onderworpen worden). Ons onecht federalisme heeft immers de communautaire problemen niet opgelost. Integendeel, zij heeft ze gebetonneerd in de instellingen.Elke nieuwe staatshervorming droeg een spill-over effect in zich. Steeds opnieuw werden de kiemen gezaaid voor nieuwe bevoegdheidsoverdrachten.
Zeker, de staatshervormingen gebeurden legitiem. Maar waren zij ook democratisch? Zijn de inwoners van dit land ooit bevraagd geweest naar de vorm van de staat die ze wilden? Sedert 1970 is de communautaire spitstechnologie gewoonweg bijna niet meer te volgen geweest, laat staan de motieven die aan de grondslag lagen. Dit alles in acht genomen lijkt het niet onredelijk te veronderstellen dat de Belgen gebaat zijn een efficiënte staat.
b) De verdiensten van de (emancipatorische) Vlaamse Beweging worden niet teniet gedaan, integendeel:
-De taalgrens en de taalwetten blijven uiteraard behouden
-De gemeenschappen blijven, afgeslankt weliswaar, behouden
-De Nederlandstaligen hebben in elke Assemblée een meerderheid. Gedaan met pariteiten, grendelgrondwetten, bijzondere meerderheden en alarmbelprocedures
-De Brusselse Nederlandstaligen moeten niet meer een après-Belgique scenario vrezen. Zij zijn en blijven een beschermde taalgroep. Door een Brabantse kieskring is bovendien hun verbinding met de rest van de Nederlandstalige Gemeenschap verzekerd, i.t.t. de huidige, zeer dubieuze en nadelige situatie die een splitsing van het kiesarrondissement wel eens zou kunnen meebrengen
c) -De Nederlandstalige politieke gemeenschap geeft voor eens en altijd een signaal aan de Franstalige Belgen dat ze hen niet aan hun lot willen overlaten.
-Door een eengemaakt economisch beleid kan het Noorden, gezamenlijk met het Zuiden de werkloosheid in de zwaarst getroffen regio's aanpakken (Borinage bv.). Naar Duits voorbeeld kan een doorzichtig en doeltreffend plan worden uitgewerkt om de werkgelegenheid en economie te herstellen. Solidariteit zal interpersoneel (en structureel) zijn en niet tussen staten of regio's, waar het recht van de sterkste primeert...
-Het Zuiden van België (alsook Brussel) riskeert niet meer als zoveelste departement aan Frankrijk te worden aangehecht.
-Door gezamenlijke ideeën en debatten kunnen de politici uit alle windstreken elkaar ontmoeten en hun eigen ideeën verrijken
Tenslotte is er ook nog de signaalfunctie. Buitenlandse waarnemers kijken naar België: hoe gaan de drie taalgroepen hier om met hun verscheidenheid? Is het feit dat we onze onderlinge verschillen kunnen overstijgen en synthetiseren tot een kracht geen hoopvoller signaal dan te zeggen dat we het boeltje maar moeten opdoeken?
|