Politics.be - Enfin, vooruit, de Tzuvar Lyrics.

Gedeeltelijk omdat Skill blijft opscheppen met zijn "rap" gedoe, gedeeltelijk omdat ik eigenlijk toch wel eens wat meningen wil... Een "bloemlezing" uit de gedichten van de duistere perioden van mijn leven (wat je verder ook kan zeggen over drugs, ze stimuleren de creativiteit, althans in het begin), toen het er naar uitzag dat ik naar de verdommenis ging. Min of meer op het nippertje gered door mijn liefhebbende familie, wil ik jullie graag presenteren (onder voorbehoud van de ál te persoonlijke gedichten) : de Tzuvar Lyrics.

A lonesome Shadow

A lonesome shadow in the kingdom of the night,
searching for love but avoiding the light,
banned forever from all human life,
an outcast by the blue flash of a knife.
He combs his hair over his scar,
tries to live but he don't get far,
his desperate attempt
taunted by the wind,
he finally accepts his fate,
finds a hideout in the shade,
but the shades take more than they can give
and thus he's cursed, in the dark: to live
hiding his face, staying out of sight,
as a lonesome shadow in the kingdom of the night

The darkness of the day

The daylight hovers near
and in the damned city everywhere,
people search a place
to hide, a face
to guide them trough decay
in the darkness of the day.

When the moon has fled from here
shadows start to disappear
while a sun like blood
raises in the sky, a flood
of lies surrounds those in decay
in the darkness of the day.

Everything that I was taught to care
appeared to be a fake but there,
in the dark, damp alleys
of the night I found allies
against the light that join me in decay
in the darkness of the day.

Angel of decay

An angel of decay,
winging swiftly through a sky
of blizzard tears,
a glimpse of a fire lay
in her crescent eyes
and a shriek that he couldn't hear
torn the air
in a dark sphere
of despair.
Upon his knees he fell
for the rising shrine
that she drew in bloody lines
and in that mirror of divine
he saw visions of the eternal hell
without her.

De muze verdwijnt

Mijn bron wordt droog,
mijn schrijven schaars,
zelfs jij, die mijn inspiratie
wordt verondersteld te zijn
vervaagt, verdwijnt,
bent nog slechts schijn.

Weer een ster gevallen
van het firnament
van een jongen
die artistiek talent
voorwendt.

Van dag tot dag
verwijdert zich de muze
die door jouw lach
in het leven werd geroepen,
verdwijnt nu in de nacht.

Maar soms klinkt dan nog de nachtegaal
in mijn oren, en ik, inadequaat verbaal
in mijn poging tot opschrijven, faal.
Waar is nu mijn torenhoog IQ,
mijn meesterschap der taal?

Hoe lang is het al geleden
dat ik je nog geschreven heb?
De dag dat ik je zag
is nu reeds ver verleden
en verdwenen is die hinder 's nachts
waardoor ik eerst zo heb geleden.

Alles wat ik nu nog schrijf
is bedoeld om de illusie te reanimeren,
de woorden komen stug, stijf,
en ik vrees dat jij niet lang meer
in mijn gedachten blijft...

The sheriff's speech

Our pretty city 's overrun by junk,
addicts prowl our streets at night,
on every corner leans a drunk
against a soiled neon light.

These people caused the revolution,
they 're the fault of all the misery,
theft, aids, prostitution,
they undermine authority.

I cannot just stand by and watch
how they bring our city in decay,
but police forces can't longer match
the violence that grows yet every day.

And thus, though it grieves me thoroughly,
I have to put my penning down,
gangs will make citizens flee
and drugs will grow on every lawn.

Liefste...

Liefste, als ik in je ogen kijk
zie ik slechts blauwe poelen
van verdriet, het hindert niet
hoe vaak ik zeg ik hou van jou.

Elke dag steeds drukker in de weer,
alsof een voorbereiding
op het leven later, later,
het stroomt mij als water
door de handen.

Als water door de handen,
bier tussen de tanden door
en heroïne, het gezegende
woord daarvoor is Horse,
door het blauw kloppende
spinneweb van aderen.

Ik zie je steeds dieper gebukt
onder de last der zorgen, voor morgen.
Maar wat is morgen?
De mensheid werkt zich
elke dag meer krom om
een eiken kist te kopen,
in luxe weg te rotten.

Je hebt pijn, ik zie het
in je trieste blauwe poelen,
je denkt te veel en vraagt te veel
en doet te veel wat men verwacht.
Zet je nu even neer,
bekijk je arm, bestudeer
en kies een ader,
injecteer en denk niet meer.

Het station

De kou die bij slaapgebrek door je botten kruipt,
de dief die in de schaduw door de stegen sluipt,
de dronkaard die zich op het perron bezuipt.

Overal op het station hangen uurwerken verspreid,
helle neon lichten tonen de verloren tijd.
De tijd heelt geen wonden meer, hij bijt.

Bijt zoals het brandend zuur, de laatste lepel lafenis
brengt ons geen verlichting meer maar droefenis.
Junk, dief, hoer, zwerver, schuilend in een nis.

Ik weet nog hoe ik ooit begonnen ben,
dichter van het krapuul, uitschot met een pen,
nu leef ook ik in een landschap dat ik niet ken.

Nog even.

Morgenland

De nacht sluipt stil de straten af,
langs de ingeslapen hoerensteden,
de dood beklopt de deuren met zijn staf,
hier wordt niet meer gebeden

maar gevloekt, getierd, gehuild,
onder invloed van een dosis ijs
die zich in mijn aderen verschuilt
ben ik ontspoord tijdens de reis

naar het Morgenland, mezelf te koop
aanbiedend, zeg : de pot op met de zeden,
hier is niet langer plaats voor hoop,
hier wordt niet meer gebeden.

De kliniek

Haar ouders waren veel te goed,
na al die spuiten van vlees en plastic,
na al die heroïne in haar bloed,
na al die mannen met erecte pik

wilden ze haar nog steeds genezen,
hun naïviteit aldus bewezen.
Ze brachten haar hierheen,
bolwerk van geteisterd vlees,

zwarte tralies in de grijze steen
waar haar eens zo lichte stem hees
werd van het gillen naar de blinde
muur waarachter wij zochten zonder vinden.

Ze maken haar hier zieker, niet gezond,
onze Véronique had geen koortsdromen,
haalde haar nagels niet open aan de grond.
En wij, haar zogenaamde vrienden, hier gekomen

om te steunen, zijn nog slechts een zeepbel,
gaan onmachtig weg, verwarmen snel een lepel.

In memoriam Martine

Morgaine, can you tell me what it is about you
that makes me cross the sea, resist the storm, just to
see your silhouette shading on the wall,
visit the place where we met, whisper trough the halls

of love, hate, hope, despair, climbing Avalon,
on the Tor's stone stairs, where once I won
and lost your heart. Morgaine, can you tell me,
why does it still hurt? Can' t you see

after all these years you' re still the one?
Please come here, break the tombstone,
let my fingers touch your icy skin wherein
death lingers. Morgaine, why were we kin?

Morgaine, can you tell me what it is about you
that makes me cross the sea, resist the storm, just to
see your silhouette shading on the wall,
visit the place where we met, wander trough the empty halls...