Leven na de dood
 

Op de hoofdpagina van de volgende website kan je de vijf korte en eenvoudige bewijzen lezen dat er leven na de dood is.
https://levennadedood.jouwweb.be/

Bij deze:


5 bewijzen dat er leven na de dood is

Niet na de dood, maar na het sterven of na het leven.

1. Als een acht maanden oude baby in de baarmoeder daar elke dag een dag jonger zou worden zou die uiteindelijk ook sterven en dat betekent dat de dood zich ook voor het leven bevindt.

Waarom?
Dat is dan het leven van de moeder en geen leven na de dood, maar vóór de "dood" dat is vóór dit leven.
Het is slecht uitgelegd.

2. Duizend jaar geleden was je lichaam ook al op de aarde maar het was toen volledig uit elkaar en dus dood om dan later tot leven te komen vanuit de dood.

Dat is een foute redenering, want gaat al reeds uit van de nog onbewezen stelling dat je al voor je leven al reeds leefde.

3. Wanneer men sterft wordt het bewustzijn niets want er is niets na de dood maar dan zou men even goed eens een auto of een huis niets moeten zien worden.

Dat is weer fout geformuleerd: moet zijn: niets na het leven.
Het bewustzijn is iets anders dan een auto. De dood is juist dat het levende lichaam in levenloze dingen verandert.


4. Als de doden enkel zichzelf kunnen zijn, zijn ze al altijd enkel zichzelf geweest.

Ook dat is niet juist, want de doden zijn levend geweest.

5. Bevindt het bewustzijn zich in de lege ruimtes in de hersenen of in de rest van de hersenen waarin geen enkele lege ruimte is?

Het bewustzijn bevindt zich niet geheel en al in het lichaam, maar andersom bevindt het lichaam zich het bewustzijn.
Zo kan ik het oneindige denken dat zich niet in mijn lichaam bevindt.
Ook kan ik de wereld zien, dat zich evenmin in mijn lichaam bevindt.
Wel de abstracte afbeelding daarvan via mijn ogen in mijn hersenen.
Dus slechts deels is het bewustzijn in de hersenen, maar niet geheel en al.
Het valt dan samen met de hersenen, maar is als subjectieve ervaring anders dan de objectieve wetenschappelijke waarneming van de hersenen.

Het bewijs van het eeuwige leven kan alleen uitgelegd worden in mijn atoomtheorie, dit omdat de mens wezenlijk God zelf is als eeuwig naar de geest en het heelal anderzijds essentieel uit levende wezens bestaat, microwezens en al het leven dat sterft in het hogere leven van de microkosmos wordt opgenomen.
Dus dat het ene leven in het andere verandert.

Zelfs als je zou menen voor miljarden jaren dood te zijn als dode dingen, en dan pas weer tot leven komt (willekeurig welk dan ook), dan doen die miljarden jaren er niet toe, want de dood kent geen tijd.

Ook in de absolute noodzakelijkheid van het IK als bewustzijn wordt het eeuwige leven bewezen.

Dit zijn dan drie redeneringen die een eenheid vormen.

Ik word banger van het leven dan de dood.
Dat het permanent eindigt is daarop een rustgevende gedachte.
Dat het verder duurt is misschien wel akeliger.

Begrijpelijk, maar als overtuigd christen zou je toch in de eeuwige hemel moeten geloven.
Of vrees je de hel?

Als troost moge dienen dat de mens over het algemeen het leven lief heeft en geluk en lijden met elkaar evenwicht zijn.
Maar omdat de meeste mensen geen zelfmoord plegen de gehechtheid aan het leven groter is dan het verlangen naar de dood.

Ik ben ook maar een mens die kan twijfelen, maar gelovig genoeg geen zelfmoord te plegen. Volharden tot het bittere einde is een roeping die ik niet kan negeren.
Ja ik vrees ook voor de hel, maar waan me wel gered. Ik heb gebeden en Hij heeft me bij naam tot Hem geroepen. Dat was een levensechte ervaring die me in volle nuchterheid overkwam en me instant veranderde.

Het leven zoals het geleefd moet worden is ons mijn inziens afgepakt. We worden geboren tussen beton en krijgen constant toegeroepen aan welke normen we moeten voldoen. Normen waarvan de haren rechtop komen als je maar een greintje godsvrezend bent.

Ah, je hebt eindelijk de terreur van die religies begrepen. Dood gaan is inderdaad, voor iemand die niet in al die zever gelooft, helemaal geen probleem, dat is gewoon zoals inslapen he, maar niet meer wakker worden.

Als je gaat geloven dat je eeuwig en drie dagen gefolterd kan worden, dan kan men U daarmee nogal wat dinges laten doen he om dat te vermijden. Maar als je beseft dat het gewoon niks bijzonders heeft, en je gewoon "stopt met er te zijn", dan is de dood geen enkel probleem. In tegendeel, zoals je zegt. Dood is een verlossing als het niet meer plezant is. Natuurlijk is "dood gaan" misschien een bijzonder onaangename belevenis, maar hoe korter dat duurt, hoe beter dat is he.

Dat willen vasthouden aan leven is idioot. Wat telt is plezier maken en dan zo rap mogelijk dood zijn.

Nu, dat gevoel heb ik ook wel eens van: van mij hoeft het niet meer.

Zo is en zo denk ook.
En wie weet dan nog eens iemand voor ik dood ga mijn atoomtheorie wil accepteren en al mijn werk niet voor niets is geweest.
Mooi.
De oude normen van vroeger, die zijn onmenselijk, bijvoorbeeld om een vrouw die overspel pleegt ter dood te veroordelen.
De moderne normen zijn veel menselijker en liefdevoller.

Beter is het te leven vóór de dood.

Hier wat verder woont een vrouw en die is zo slecht van karakter, dat ik echt meen dat die zo slecht is dat die niet kan sterven. Zo straf slecht dat dat niet uitgeroeid kan worden.

Maar wat mezelf betreft: no way.

Zoals het goede sterft aan het kwade, zo ook met het kwaad dat sterft aan het goede.
Dus je bent niet de onuitroeibare goedheid?

Zou de dood niet meer bestaan, dan zal je ook niet ouder worden en altijd en eeuwig dezelfde leeftijd hebben.
Dat wordt toch vreselijk saai.

Ook zal je nooit iemand anders worden dan je al bent.
Ook dat is saai.

Ook behoef je niet meer voor je bestaan te strijden en te lijden.
Je wordt gemakzuchtig en slap.
Ach, ach, wat een ellende....:lol:

Als mensen vinden we loslaten 1 van de moeilijkste dingen in het leven, ook het leven zelf loslaten is moeilijk. Het is een instinct: We willen niet dood en we hebben er bang van.

Aan de andere kant is doodgaan heel normaal en het staat iedereen te wachten. 1 van de weinige dingen die eerlijk zijn in de wereld.

Wat leven na de dood betreft geloof ik dat best. Er is zeker leven na de dood. Bewust leven is dat echter niet. Je bewustzijn, je herinneringen, je identiteit zijn chemische processen in je hersenen en die staan uit. Ze zitten er nog ergens maar ze worden niet meer "beleefd". En als je wordt gecremeerd dan vergaan ze tot as. Deze as (indien uitgestrooid) zorgt dan weer voor meer vruchtbaarheid en meer leven. Een concept dat ik wel mooi vind: Het eindigen van een leven zorgt dan voor meer biodiversiteit. Dus: Er is leven na de dood. Geen zorgen dus.

De dood is eigenlijk eerlijk, want ze discrimineert niemand.
Volgens mij bestond onze frequentie al voor het leven.
We weten niets meer van onze geboorte, hoewel dat voor velen onder ons een beangstigende situatie moet geweest zijn.
En zo zal dat ook met sterven zijn, terugkeren naar die frequentie en daarin opnieuw tot uiting komen.

Eerlijk is het niet, integendeel, maar wel moet het gebeuren om wedergeboren te worden.
Je leeft sowieso verder in de microkosmos, heel bewust zelfs, meer dan hier op aarde.
En je was er ook al altijd, maar nu besef je het pas.
Zo is het.

Maar hebt de essentie van het leven vergeten en dat is de Geest, die gaat terug naar God om van daaruit weer wedergeboren te worden in een willekeurig totaal nieuw leven.

De eindeloze herhaling van het leven en de dood dus.

Maar ook het eeuwige leven in de hemel van de microwezentjes, statisch als herinnering en dus ook heel erg saai, maar ongetwijfeld kunnen de microwezentjes daar weer een hogere ontwikkeling van maken.

U hallucineert dus met waanvoorstellingen die u als echt ervaart , wat wijst op een psychose en u ziet uw gebrek als inzicht over uw geestelijk functioneren als een roeping.
Meestal worden mensen dan opgenomen.

Ik ben zo gemanhandeld geweest en verplicht op gesprek gemoeten.
Die mensen zijn nu tot inkeer gekomen en hebben later hun narratieven aangepast. En ik, ik verkondig nog altijd dezelfde zever :p

:lol: