| Knuppel |
3 januari 2022 17:24 |
Vandaag, 2 januari 2022
Vandaag, de tweede dag van het jaar 2022 viel mij dit artikel op van een Canadese profeet:
Citaat:
“VS tegen 2030 dictatuur en wereld moet zich daarop beginnen voorbereiden”
De Verenigde Staten zouden tegen 2030 in een dictatuur kunnen veranderen, waarschuwt een Canadese professor in de politieke wetenschappen. Hij ziet een terugkeer van Trump en zegt dat Canada en de wereld zich dringend moeten beginnen voorbereiden om zichzelf te beschermen tegen de gevolgen van de “instorting van de Amerikaanse democratie”.
De boodschap van Homer-Dixon is bot: “Tegen 2025 zou de Amerikaanse democratie kunnen instorten, met extreme binnenlandse politieke instabiliteit tot gevolg, met inbegrip van wijdverbreid burgerlijk geweld. Tegen 2030, zo niet eerder, zou het land geregeerd kunnen worden door een rechtse dictatuur.”
De auteur somt in het artikel een reeks eventualiteiten op rond een terugkeer van Trump naar het Witte Huis in 2024. Trump, waarschuwt hij, “zal slechts twee doelen hebben: rechtvaardiging van en wraak voor de leugen dat zijn nederlaag tegen Joe Biden in 2020 het resultaat was van verkiezingsfraude”.
“Maar nu moeten we ons concentreren op het urgente probleem van wat te doen aan de waarschijnlijke ontrafeling van de democratie in de Verenigde Staten. We moeten beginnen met de volledige erkenning van de omvang van het gevaar. Als Trump wordt herkozen, zullen zelfs in de meer optimistische scenario’s de economische en politieke risico’s voor ons land ontelbaar zijn.”
Volgens Homer-Dixon hebben Trump en “een groot aantal acolieten en wannabe’s zoals Tucker Carlson (Fox News) en Georgia-vertegenwoordiger Marjorie Taylor Greene” de Republikeinse partij “getransformeerd tot een bijna-fascistische persoonlijkheidscultus die een perfect instrument is om te de democratie te slopen”.
Erger nog, Homer-Dixon gelooft dat Trump “misschien slechts een opwarmertje is”. “Als hij terugkeert naar zijn ambt, zal hij de sloophamer zijn die de democratie vernietigt, maar het proces zal een politieke en sociale puinhoop veroorzaken.
|
https://businessam.be/vs-tegen-2030-...erm=2022-01-03
En toen viel dit in mijn mailbox....
Citaat:
Kakistocratie
Door visionairbelgie
Nu al het woord van het jaar 2022?
Op de valreep van 2021 dook er een interessant woord op in de politieke discussie, dat eigenlijk al 300 jaar oud is maar compleet in onbruik was geraakt: kakistocratie, zijnde het tegendeel van de aristocratie, volgens de oorspronkelijke Griekse betekenis een regering van de besten en de slimsten. Voor de filosoof Plato kwam het daarop aan: de juiste mensen vinden die een staat kunnen besturen.
De kakistocratie is het omgekeerde: een regering van de minst geschikten. Dat klinkt bijna komisch, iets voor een film met Louis de Funès, doch wie de Vivaldi-regering bezig ziet, maar ook de Vlaamse bestuursploeg, beseft dat we niet veraf zijn. Helaas gaat het om verkozenen des volks en zitten we dus in onze eigen kak. We spreken dan over een kakocratie, ook een woord dat dringend moet heruitgevonden worden.
Van Caligula tot Hitler: something is rotten….
De nazi's, democratisch verkozen, hebben de kakistocratie tot grote bloei gebracht
Ik zei het al in een vorige column: de georganiseerde praatbarak die democratie heet,- volgens ene Winston Churchill het minst slechte van alle politieke systemen,- blijkt vooral niet te werken als er echt moet bestuurd worden, in crisistijden zoals de huidige bijvoorbeeld. Op zo’n moment zou de aristocratie, in de Platonische betekenis van beste stuurlui, goed van pas komen. Niet louter een expertenregering –‘technocratie’ genoemd,- maar een brede waaier van slimme en besluitvaardige mensen die ons met vaste hand uit het moeras halen.
U begrijpt: dat is een utopie. In de plaats krijgen we een defilé van besluiteloze potentaatjes die mekaar in de haren zitten: dé definitie van kakistocratie. De wijze mannen -en vrouwen- zitten elders, of ze bestaan niet. De verklaring is simpel: politiek trekt de verkeerde mensen aan, dat is altijd al zo geweest. Het is een vluchtheuvel voor narren die zich mateloos ernstig nemen en vervolgens ontsporen. Daarin hebben we een lange traditie.
Politiek trekt de verkeerde mensen aan, dat is altijd al zo geweest. Het is een vluchtheuvel voor narren die zich mateloos ernstig nemen en vervolgens ontsporen.
Wie wel een verkozene des volks was, is de mislukte kunstenaar Adolf Hitler. Zijn groot Gesamkunstwerk, het Derde Rijk, kwam in 1945 tot de apotheose. Hitler was een waardige adept van keizer Nero, bevrucht met Wagneriaans pathos. Heel de nazibende, van Göring tot Goebbels, bestond uit psychopathische narcisten die de Führer hielenlikkend volgden naar de afgrond. Kakistocraten tot en met.
Waarom de Duitsers voor Hitler kozen, daarover zijn dikke boeken geschreven, we gaan daar niet verder op in. Dat de dictatuur niet deugt, daarover is men het in brede kringen eens. Maar de democratie? Helaas, neen, ook al beschouwde ene Winston Churchill haar als het minst slechte van alle politieke systemen’. Als dictaturen ontsporen, dan doen de zogenaamde regeringen van-en-voor-het-volk dat evenzeer.
Dat brengt ons tot een van de uitvinders van de term kakistocratie, een zekere James Russell Lowell, Amerikaans dichter uit de 19de eeuw, die zich in een brief aan een vriend als volgt uitlaat: ‘What fills me with doubt and dismay is the degradation of the moral tone. Is it or is it not a result of Democracy? Is ours a 'government of the people by the people for the people,' or a Kakistocracy rather, for the benefit of knaves at the cost of fools?’
Dat laatste, ‘een regime van smeerlappen op de kap van dwazen’, is waarlijk profetisch, en van Hitler was toen nog geen sprake. Het feit dat de politiek de verkeerde mensen aantrekt, krijgt zijn vervolg in allerlei pogingen om het volk bij de les te houden en morele standaarden voor te houden die we vandaag met ‘politieke correctheid’ associëren. De politieke klasse neemt dus een opvoedingsproject ter hand, dat vooral de handhaving van het status-quo moet dienen, zeg maar: de cultus van de domheid.
Want waarom worden de smeerlappen en smeerlapjes niet door het volk wandelen gestuurd, zoals de Grieken dat via het schervengerecht (‘ostracisme’) deden? Omdat het volk van zijn kritische massa wordt ontdaan, zodat het geen corruptie meer herkent, of er zijn schouders voor ophaalt.
Zelfs wat voor informatie doorgaat, is ‘geframed’ en hapklaar vermalen tot junkfood.
De mensen worden murw geslagen met feiten en pseudo-feiten. De nieuwsverslaving heeft als doel om feiten en zogenaamd debat met politiek correcte opinies te vermengen tot één pensée unique die met het obligate studio-applaus wordt afgesloten.
Tussendoor blijft de geregisseerde angst het leidmotief. Angst voor terreur, criminaliteit, voor klimaatcatastrofes, en nu de pandemie. Maar ook de angst voor, jawel, de dictatuur, een staatsgreep zoals de beroepsmilitair Jürgen Conings van plan was. Volgens de kranten toch. Het regime zal u beschermen tegen een extreem-rechtse coup van een of andere losgeslagen Caligula of een Hitler, wees dus blij en zwijg.
En zo wordt de kakistocratie ten volle ontplooid doorheen de mediakanalen: onbekwame politeuten die zich publiek opwerpen als enige alternatief voor de chaos en de stilstand, terwijl ze eigenlijk de chaos en de stilstand belichamen. Dat dit zich allemaal voltrekt onder de vlag van de democratie, wijst op een graad van cynisme die het systeem quasi-onkwetsbaar maakt. Wie pruttelt, is verzuurd en heeft een probleem met zichzelf. U mag toch gaan stemmen? Waarover klaagt u dan?
Onvermijdelijk dromen mensen dan van sterke mannen, leiders met ballen, vergetende dat Nero, Caligula en Hitler hen vooraf gingen. Populistische dictators als Vladimir Poetin maken handig gebruik van het rommelige, chaotische beeld dat de westerse democratieën te bieden hebben, inclusief hun hypocriete moraal. Democratie, of dictatuur, het lijkt op de klassieke pest en de cholera. Zut.
Het volk krijgt dus de leiders die het verdient, maar wel nadat die leiders eerst de domheid hebben georganiseerd, en retorisch alle uitwegen hebben afgesloten naar verandering.
De kakistocraten zijn de laatste karikaturen, uitgespuwd door een publiek dat beseft dat noch de dictatuur noch de democratie enig soelaas zullen brengen. Het is Nero of De Croo, de laatste dan maar, anders brandt het kot af.
Zoals gezegd: een regime van smeerlappen, op de kap van dwazen. Verlengd wegens groot succes. Idioten die nergens voor deugen, gaan bij voorkeur de politiek in. Cartoonisten hebben er hun handen mee vol, maar vermits politiek een doldwaze komedie is, maakt satire weinig uit. Plato heeft dit in zijn diepste nachtmerries nooit durven dromen.
|
https://sanctorumblog.wordpress.com/...kakistocratie/
Gelukkig bestaan er nog andere media dan de gesubsidieerde.
Het is naar de haaien, lieve mensen. Zowel in de VS als in het Belziekske. Het wordt kiezen tussen de pest en de cholera.
Hoop doet leven!
Een gezond en gelukkig 2022 gewenst! |
