| Bovenbuur |
10 januari 2022 12:58 |
Er zijn grofweg vier manieren om over problemen en hun relatie tot personen na te denken.
De eerste is "Wiens verantwoordelijkheid is het?" Dit is in de politiek vaak de manier om over dingen na te denken. Het was de verantwoordelijkheid van minister A, dus als we die wegsturen is het probleem opgelost. In de echte wereld vaak geen hele nuttige vraag.
De tweede manier van denken is "wie kan er wat aan doen?" Deze doet het goed onder bijvoorbeeld stoïcijnse denkers: als ik er niks aan kan doen moet ik me er ook niet druk over maken. In de politiek kan dit een belangrijke vraag zijn, omdat je met de juiste maatregelen de mensen die er iets aan kunnen doen kan overhalen om het anders te doen.
De derde manier van denken is "wiens probleem is het?" Oftewel: wie heeft er last van? Dit is mijn persoonlijke favoriet. Dit helpt mij namelijk bepalen over welke problemen ik ga zeiken. Stel je bent 70, dan heb je van klimaatverandering die nog voorkomen kan worden waarschijnlijk niet heel veel last, dus je klaagt vooral over dat je nou van je pensioen een elektrische auto moet zien te betalen waarvan je nog niet eens weet of je er nog wel in gaat kunnen leren rijden. Dat is jouw probleem.
De vierde manier is "wiens schuld is het?" Superleuk om over te discussiëren, maar vaak maar ongeveer even zinnig als de vraag wiens verantwoordelijkheid iets is. De groep die je zover kan krijgen er iets aan te doen is meestal de overlap tussen mensen die er wat aan kunnen doen en mensen die er last van hebben. De schuldvraag helpt weinig met het probleem oplossen en duwt vooral de koppen verder in het zand.
Dat gezegd hebbende: In Nederland is het allemaal de schuld van de nieuwe Pieten. Die roetvegen maken me niet uit, maar ze zijn echt veel te dom en onhandig, en Sint maar de actieheld spelen. Boycot het Sinterklaasjournaal.
|
