De neus van Tikkeltoortje Pap
 

Dit is een nieuw verhaal, over Julius Ganaerts

Er was eens een man genaamd Julius en was een arme kluizenaar. Hij leefde op de rand van de maatschappij in een klein kot in een straat aan een rivier met de naam Snekkerpeps.

De Snekkerpeps liep van de berg Hoppelhihiknots naar de havenstad Huytlaetghasch, vooral bekend voor hun smoothies van spruitjes met azijn en slagroom.

Julius was niet ongelukkig, hoewel hij amper iets had. Hij leefde van pure essentie. Hij had zich jaren gefocust op kunstwerken en heeft een manier gevonden dat hij niet meer moet eten en drinken. Hij absorbeerd nutriënten uit kunstwerken. Hij heeft verder ook geen warmte nodig dus maakt zich geen zorgen over de energiefactuur. Hij noemde deze manier van leven "Ghanawi", van de bekende Thaise zin "superporn lesboslutporn bangdatkok bitchporn" wat betekent : "Ga, vergeet je aardappelen niet en druk de afgehakte kop van een verdwaalde eend op de kleine poepopening van Jef Hoeyberghs""

En zo geschiedde het, hij had geen geld nodig, geen eten, geen drinken, geen slaap, geen warmte,... hij kon gewoon doen wat die wou en had geen geld of job nodig.

Maar hij werd jammer genoeg toch ongelukkig... :(
Hij had geen doel meer in het leven, en verkocht zijn Lamborghini aan een Zuid-Koreaanse CEO van 21 waar schoolmeisjes in bosjes voor vielen. Zijn helikopter was gemaakt van hondenhaar.

De CEO verkocht warme Koreaanse loempia's in de Carnotstraat in Antwerpen tegen de prijs van Chinese loempia's, dat gaf hem de kracht om zijn boeddhistische inspiratie te exploiteren naar het innerlijke zelf. Hij kon de schaduw van zijn ingewanden raadplegen en doorsturen naar een nieuwe schaduw gebaseerd op de schaduw van zijn ziel, die dan officieel gelinkt werd via een nieuwe schaduw die tussen de verschillende niveau's van ons bewustzijn functioneren dankzij een kwantumverstrengeling van subatomaire deeltjes die nooit op 1 vaste locatie zijn maar wel verbonden blijven.

Dankzij het Heisenberg onzekerheidsprincipe is de CEO er dan uiteindelijk in geslaagd deze kwantumverstrengeling te beheersen en kon hij een koffiekoek kopen. De bakkerij was echter bekend om zijn magische pap. Een "talloor pap" - zoals ze in het Antwerpse dialect zeggen - was genoeg om getikkeld te worden. Een oor kon er van leren dus al snel volgde de uitspraak "de neus van Tikkeltoortje pap", omdat je er uiteraard een neus voor moet hebben.

Einde.

Loooooooool