Godsdienstvrijheid veronderstelt en vereist Monoculturaliteit
 

Het principe van "vrijheid van godsdienst" wordt veel te nonchalant en vaak heel slordig gehanteerd.

Men gaat in de meeste discussies over godsdienstvrijheid geheel voorbij aan het gegeven dat bij de postulering van dit principe een heleboel zaken voor-ondersteld worden. Alsof dit principe volledig op zichzelf zou staan als een soort van "oerprincipe".

Dit is niet zo. Vrijheid van godsdienst is enkel mogelijk onder welbepaalde voorwaarden.

Het idee van godsdienstvrijheid is gegroeid in het Europa van na de komst van het protestantisme. De komst van de revisionistische protestantse beweging in het christendom die het belang van het Oude Testament boven dat van het Nieuwe Testament ging stellen, bracht een hele reeks godsdienstoorlogen in Europa op gang.

De scheiding in de geesten liep dwars door alle lagen van de samenleving en door de families. Een goed voorbeeld hiervan vormde het geval van de Antwerpse kunstschilder Rubens, wiens vader naar Duitsland was uitgeweken omwille van zijn protestantse overtuigingen, terwijl hijzelf, zijn zoon, voor de oorspronkelijke katholieke strekking koos.

Na enkele eeuwen van strijd ontstond er een zekere consensus over het principe van godsdienstvrijheid, waarbij min of meer duidelijk werd gesteld dat geloof een persoonlijke kwestie is. Het komt er dus op neer dat men de ander niet gaat bestrijden omwille van zijn opinie maar mekaars overtuigingen aanvaard, maar daarom niet bijtreedt.

Belangrijk om weten is dat dit principe van godsdienstvrijheid ontstond in een monoculturele samenleving. De leden of individuen die zich tot deze of gene overtuiging bekennen behoren tot de zelfde cultuur, net als degenen die al of niet geloven in God.


Met de komst van de moslims naar Europa is men echter in bepaalde kringen (al dan niet) opzettelijk aan de absolute voorwaarde van monoculturaliteit voor het toelaten van het principe van "godsdienstvrijheid" voorbijgegaan.

Bij een samenleving met godsdienstvrijheid of beter nog "vrijheid van levensbeschouwing" wordt een eenvormige cultuur verondersteld. Iedereen van die die cultuur kan naar eigen inzichten tot deze of gene overtuiging toetreden of uittreden al naargelang de gewijzigde persoonlijke inzichten. De gemeenschap als geheel wordt er verder niet door beinvloed.


Een geheel andere situatie krijgt men echter als men een andere cultuur importeert en als die cultuur zich niet oplost in de "Leitcultur". En dit is wat we nu met de islam in Europa meemaken. De islam gedraagt zich in Europa niet als een van de vele varianten van christendom of vrijzinnigheid. De islam in Europa gedraagt zich als een cultuur die niets met de Europese cultuur wil te maken hebben. De leden van de islam worden vanuit hun eigen gemeenschap ten strengste ontraden om deel te gaan uitmaken van de Europese cultuur. In plaats van dat het geloof voor de islamieten zoals voor christenen en vrijdenkers een louter persoonlijke kwestie is, is voor de islamieten hierbij de gehele gemeenschap betrokken. Wie uit de islam wil treden kan hiervoor de doodstraf krijgen. Huwelijken tussen islamieten en niet-islamieten waarbij elke partner zijn overtuiging behoudt zijn zo goed als onbestaande. In meer dan 99% van de gevallen zal de islamiet eisen dat de niet-islamiet zich tot de islam bekeert. Vrijheid van godsdienst is bij hen onbestaande en wordt streng bestraft.

Het gevaar dat een vreemde cultuur de bestaande oorspronkelijke cultuur door een combinatie van volgehouden apartheid, import en bekering op die manier op termijn gaat overvleugelen en verdringen is niet denkbeeldig, maar is nu al realiteit in vele Europese steden. Daar zijn reeds vele wijken op deze manier etnisch gezuiverd. De christelijke en vrijdenkende cultuur is er verdrongen door de intolerante islamcultuur. In het Brussels Gewest zorgen de islamieten nu reeds voor de helft van alle geboorten.


Deze evolutie is mede mogelijk gemaakt door mensen die het begrip "vrijheid van godsdienst" opzettelijk zijn gaan verruimen naar "vrijheid van cultuur".

De islam gedraagt zich niet enkel als een religie, maar gedraagt zich in de eerste plaats als een cultuur. De islam gedraagt zich bovendien als geen andere cultuur op aarde als een cultuur die aanstuurt op apartheid. Tevens is de islam een cultuur die niet verspreid is door zijn stichter(s) door missionering via het woord, maar door verovering met het zwaard. De islam is dus niet een religie als een andere, het is in tegendeel een cultuur die sinds zijn ontstaan uit is op de verovering van de wereld en die zijn leden sterk aan zich verplicht met strenge sanctioneringen.


Vrijheid van godsdienst is enkel mogelijk binnen een monocultuur.

De islam en de voorstanders van multicultuur die de objectieve bondgenoten zijn van de islam stellen echter alles in het werk om de bestaande monocultuur af te breken. De islam kan immers als intolerante en aggressieve cultuur onmogelijk opgaan in een groter geheel als een van de verschillende godsdiensten of overtuigingen van Europa.

Hopelijk zal er weer niet een nieuwe godsdienstoorlog nodig zijn in Europa opdat de meeste mensen tot dit inzicht zouden komen.

Er zijn vlamingen die qua levenswijze en visie sterker verschillen dan jij en de gemiddelde moslim. Er is nooit sprake geweest van mono-culturaliteit, nergens.
Ook tussen moslims onderling zijn er vaak grote verschillen, wel of niet bidden of meedoen aan het vasten.

Hier op 't forum worden de excessen gebruikt om te veralgemenen, en als je dat maar genoeg blijft herhalen ga je 't op de duur zelf geloven. Je spreekt in je betoog over "meer dan 99%", wat bedoel je daar mee? Waar haal je dat cijfer vandaan?

En die godsdienstoorlog is volgens mij reeds aan de gang (vooral dan van "onze" kant), 't is alleen te hopen dat er nooit wapens aan te pas zullen komen.

Een monocultuur wil zeggen dat alle leden van die cultuur naar eigen inzichten kunnen overstappen -binnen die cultuur - naar strekkingen met een andere overtuiging.

Vb. Stel ik ben katholiek opgevoed, maar vind dat het protestantisme of het vrijdenken me meer aanstaat, dan staat het mij in de monoculturele samenleving vrij om voor die andere strekkingen te kiezen, zonder dat dat voor mij of voor de samenleving diepgaande consequenties hoeft te hebben.

Soms nemen die strekkingen de vorm aan van "sub-cultuur", maar zolang de basiswaarden van de cultuur worden gedeeld en er geen "scheiding" ontstaat, evolueren die "sub-culturen" voortdurend en komen en gaan ze in de loop van de tijd. Zo kan je een tijdje in een bepaald bedrijf of organisatie of jeugdbeweging of politieke partij actief zijn, elk met hun eigen gedragscodes en afspraken, maar dat belet je niet om voor het overige normaal te functioneren of als je dat wenst uit die structuren uit te stappen.

Voor moslims is het verboden het geloof te verlaten of met niet-moslims te huwen zonder dat hun partner zich bekeert tot de islam. De islam kan dus nooit opgenomen worden in de Europese cultuur, net zomin als de islam in eender welk andere cultuur kan opgenomen worden, omdat het niet enkel een religie is, maar zich tevens gedraagt als een cultuur die apartheid als het hoogste goed koestert.