| Knuppel |
9 februari 2023 18:16 |
Het is weer prijs in het Vivaldi-paradijs
Citaat:
De frustratie van Vivaldi met Paul Magnette: één misplaatste grap van de PS-voorzitter legt diepere probleem bloot van de architect die stoorzender werd, en zo de Vlaamse oppositie een handje helpt
“Wat wil Paul Magnette nu eigenlijk?” Die vraag klinkt oorverdovend, binnen de federale regering. Want een week nadat hij zichzelf tot kandidaat-premier uitriep, oogstte de PS-voorzitter bakken kritiek met een op z’n minst onhandig interview in Dag Allemaal. Daarbij maakte Magnette een opmerking over het cliché van de ‘luie Waal en de hardwerkende Vlaming’, maar die grap viel op een koude steen. Erger nog: het leverde opvallend forse kritiek op vanuit Open Vld, die nog een rekening openstaan had over de plotse kandidaatstelling als premier. “Ongeschikt als eerste minister”, zo concludeerde Bart Somers (Open Vld) fel. Achter de schermen wordt een diepere analyse gemaakt: Magnette blijft maar ijveren voor Vivaldi II, ziet het als een “project van tien jaar”, maar “tegelijk is hij zelf wel ondertussen een even grote stoorzender als Bouchez”. Zeker voor de rechterflank aan Vlaamse kant, cd&v en Open Vld, is zo maar weinig plezier te beleven binnen Vivaldi. Zijn drang om te scoren en zijn impulsiviteit wordt de PS-voorzitter zwaar aangewreven. Zodanig dat men achter de schermen, ook in eigen rangen, twijfelt aan zijn capaciteit om het land te leiden.
In het nieuws: “We zijn ver gekomen als de clou van een mop verward wordt met een politiek statement. Of doelbewust letterlijk wordt genomen”, zo probeert Paul Magnette (PS) de meubels te redden.
De details: “Trekt Magnette nu echt al de pre-campagne van Bart De Wever aan?”, zo vraagt men zich in de Wetstraat af. Want op deze manier zijn de twee protagonisten elkaars best mogelijke vijand.
“La vie large“, is het meest recente boek van Paul Magnette, waarmee hij andermaal de TV-studio’s in Parijs afdweilde, en lof oogstte bij de zuiderburen, zodanig dat men daar alweer droomde van “socialisten zoals in België” die in Frankrijk quasi uitgestorven zijn in de politiek. Het boek leest als een pamflet voor een ‘breder’ leven, een verrassend holistische kijk op de maatschappij, waarbij een socialist ook filosoof moet zijn, en moet pleiten voor “genieten van het leven”.
Probeerde Magnette dat pleidooi te vertalen naar een breed publiek aan Vlaamse kant, door het in Dag Allemaal daarover te hebben? Hij had het in elk geval over z’n eigen hobby’s: tuinieren, brood bakken, een bos planten… Maar feit is dat z’n politiek discours zelf niet bepaald handig gebracht werd, met alle gevolgen van dien. Op een bepaald moment in het gesprek krijgt Magnette immers de vraag waarom de werkloosheid dubbel zo hoog is in Wallonië, en de activiteitsgraad veel lager. En daar gaat hij de mist in.
Hij komt met de klassieke uitleg die de PS nu al decennia geeft, maar voegt er vervolgens z’n eigen theorie aan toe, over wat ‘in de genen’ van de Vlamingen zou zitten: “De vernietiging van de zware industrie heeft er in Wallonië flink ingehakt. Het vraagt tijd om uit het dal te klimmen. Tot de jaren 1960 was de situatie omgekeerd en genoot het arme Vlaanderen van de Belgische solidariteit. Ik heb het gevoel dat Vlamingen soms te veel willen. Ik begrijp het ergens wel: eeuwenlang was er armoede, en het zit blijkbaar in de genen om zo hard mogelijk te werken. Soms misschien ten koste van het eigen geluk.”
En vervolgens vertelt Magnette aan het blad wat hij “een veelzeggende mop” noemt (die we overigens gisteren al in deze nieuwsbrief meegaven). “Een Vlaming passeert een visser langs een Waals riviertje. ‘Waarom koop je geen grote boot met veel lijnen, zodat je zoals ik meer verdient en sneller kan stoppen met werken?’, vraagt de Vlaming. ‘En wat ga je dan nadien doen?’, vraagt de Waal. ‘Ah, dan ga ik vissen zoals jij.’ Waarom het geluk zo lang uitstellen, vragen veel Walen zich af. Walen genieten graag van het leven. Is dat zo verkeerd?”
Een Kamerlid van de meerderheid was zo vriendelijk ons erop te wijzen dat het in werkelijkheid niet gaat om “een mop”, maar een recyclage van een satirisch kortverhaal dat de Duitse schrijver Heinrich Böll schreef in 1963 voor de radioszender NDR, en dat sindsdien al veel keer ‘hergebruikt’ als een soort slimme parabel om de relatie tussen geluk en geld te duiden, en als pleidooi voor een “simpeler leven”, een “vie large”.
Hoe dan ook geslaagd was de vergelijking niet, want Magnette zag zich gisteren genoodzaakt zelf te reageren: “We zijn ver gekomen als de clou van een mop verward wordt met een politiek statement. Of doelbewust letterlijk wordt genomen.” Het was damage controle, waarbij Magnette zich vooral zou moeten afvragen waarom de reacties plots zo fel en gemeen kwamen.
De essentie: De federale coalitiepartners lopen gefrustreerd rond over de PS-baas.
“Misschien moet u hem zelf eens uitnodigen en hem de vraag stellen?” Met al z’n ervaring wist federaal vicepremier Frank Vandenbroucke (Vooruit) vanmorgen op Radio 1 op het eind van een interview handig de zaak af te wimpelen, toen hem gevraagd werd over de uitspraken van Paul Magnette. Maar tegelijk sprak toch wat frustratie tussen z’n woorden: “In godsnaam, daar commentaar op geven? Er gebeuren wel belangrijkere dingen dan dit. Ik laat mijn slaap voor veel belangrijkere zaken als dit.”
Want wat Vandenbroucke niet wil en kan zeggen voor de micro’s, leeft wel achter de schermen: de grootste partij in deze coalitie opereert vaker dan lief als een stoorzender. Met nog steeds één derde van de regeerperiode te gaan (Vivaldi begon er maar aan in oktober 2020), pakte Magnette plots uit met z’n kandidaatstelling als premier. Een bijzonder bittere pil voor Open Vld en huidige eerste minister Alexander De Croo, die wel heel expliciet een schaduwpremier naast zich krijgt, net op moment dat men de kiescampagne wil opbouwen rond het leiderschap van De Croo.
De vlijmscherpe reacties, vooral van Vlaamse liberalen, op de uitspraken, moeten daarom niet al te ver gezocht worden. “Natuurlijk was dit een mooie opportuniteit voor ons: zo schiet hij zijn eigen kandidatuur als premier meteen aan flarden”, was bij de liberale top te horen. Vlaams viceminister-president Bart Somers, toch een beetje de Vlaamse flank van Open Vld, mocht het expliciet maken in een tweet: ” Zo bewijst Magnette dat hij ongeschikt is als premier. Terwijl de tewerkstellingsgraad in Wallonië dramatisch achterop hinkt, doet hij zulke idiote uitspraken. Wanneer pakt de PS de arbeidsmarkt in het Zuiden eindelijk aan?”
Bij Open Vld wijst men ook naar de interne verkiezingen bij de PS, waar Magnette kandidaat is om zichzelf op te volgen. “Is hij wel 100 procent gerust daarin, ik weet dat toch niet. Want het rommelt toch weer, na heel die schandaalsfeer”, zo stelt men aan de top. De afweging om dan aan wat forse communicatie te gaan doen, als manier om zichzelf in de kijker te spelen, wordt volgens hen wel al te vaak gemaakt bij Magnette.
Ook binnen de regering zelf worden dat soort cynische, donkere analyses gemaakt: “Magnette is de pedalen toch wel vaker dan lief kwijt hoor. Die impulsiviteit, dat is echt een probleem. Hoe kan iemand met zo’n weinig gedisciplineerde houding hopen op een dag de uiterst moeilijke federale regering wél goed te kunnen leiden?”, zo is bij een Franstalige topper te horen.
En opvallend: ook in eigen rangen twijfelt men eraan of Magnette wel echt geschikt zou zijn, om de Zestien te gaan bevolken. “Elio Di Rupo is een heel ander soort politicus, die kreeg ook overal lof voor zijn premierschap, en geldt tot vandaag als een echte man van zijn woord. Paul heeft ook zijn kwaliteiten, maar die zitten toch eerder bij het denkwerk, bij de ideologie”, zo maakt men de analyse heel voorzichtig en anoniem.
The Big Picture: Cd&v en Open Vld namen de grootste gok om in Vivaldi te stappen. Magnette beloond hen het minst.
Wie op het N-VA-hoofdkwartier begin 2023 een tactisch plan had moeten maken om het communautaire thema, toch de core business van Bart De Wever en co, opnieuw als hét thema te zetten, zou niet durven dromen hebben van wat zich de afgelopen maand ontrolde.
De N-VA heeft als grootste partij nog altijd de verbale kracht van de voorzitter, en de nodige stopping power in de Vlaamse media. Zijn oproep om te denken aan “extralegale methodes” om de staat te hervormen, werkte als een hondenfluitje: plots sprak onder meer Lachaert over “een staatsgreep”, om over de verbolgen reacties aan Franstalige kant te zwijgen. Dat plannetje werkte. Maar tegelijk kreeg De Wever wel absurd veel helfies, of helpende handjes, in wat volgde.
Zo was er eerst, na een interne boodschap van drie Kamerleden van cd&v om de gezondheidszorg dringend te splitsen, een heel opmerkelijke noodkreet van cd&v-baas Sammy Mahdi in de media: “De Franstaligen worden de doodgravers van België, als ze blijven weigeren te hervormen”.
Vervolgens vond premier De Croo, die in z’n speech voor de gestelde lichamen nog geijverd had voor “samenwerking als de oplossing”, het toch nodig om afgelopen weekend de PS-voorzitter van antwoord te dienen, op diens kandidaatsstelling als premier. “Blijkbaar is meneer Magnette daarmee bezig. Mocht ik van hem zijn, zou ik bezig zijn met de gigantische kloof, die nog steeds groter wordt, tussen het aantal werkenden in Vlaanderen en het aantal werklozen in Wallonië.”
Waarop Magnette dus met z’n “grap” kwam, die als zout in de wonde ervaren werd door z’n eigen coalitiepartners. Want de vraag kwam “of Magnette nu echt de pre-campagne van De Wever wil lanceren?”
Bij N-VA konden ze hun geluk haast niet op: “Dit is Vivaldi perfect samengevat“, zo becommentarieerde De Wever de grap en analyse van Magnette.
En net dat raakt. Want in de nazomer van 2020 was wel duidelijk wie het meeste risico nam met deze coalitie, zonder Vlaamse meerderheid, en met de toorn van N-VA in oppositie klaar: Open Vld werd beloond met het premierschap, cd&v met een paar hele mooie portefeuilles en wat garanties over het ethische. Maar het risico blijft, en peilingen bevestigen dat.
De Wever zelf maakte het in een aantal interviews, voor eindejaar met Business AM en recent in De Tijd ook duidelijk: de enige manier om Vivaldi mathematisch te doen kapseizen, is die Vlaamse rechterflank van Open Vld en cd&v doen zinken. Z’n scherpe taal choqueerde daarbij velen, maar het is een analyse die binnenskamers al veel langer gemaakt wordt, en niet alleen bij N-VA. Magnette komt daar nu een handje bij helpen: zo zijn N-VA en PS weer elkaars perfecte vijanden, ze vissen toch niet in elkaars electorale vijver.
Net daarom is extra bitter om vast te stellen voor die twee coalitiepartners dat vanuit Franstalig België geen enkel cadeau meer komt. “Bouchez kan misschien lastig zijn voor deze regering, maar ik vraag me af of Magnette niet stilaan de hoofdprijs als stoorzender overneemt“, zo liet een federaal vicepremier zich al voor heel de heisa stilletjes ontvallen.
|
Bron: Business AM
De zelfverklaarde toekomstige premier van Vivaldi II gooit zo te zien zijn eigen ruiten in. En we hebben eens te meer een fraai voorbeeld gezien van de 20 eendrachtige Belgen die de federale regering bevolken.
Magnette lijdt aan hubris. Pretentie is het mooiste bewijs van domheid.
Dat verwaand stuk PS-er gaat het Belziekske redden! Zeker weten!
Om Vivaldi mathematisch te doen kapseizen, en de Vlaamse rechterflank van Open Vld en cd&v te doen zinken, is niet gek veel meer nodig. Beide partijen behalen nu al geen 10% meer.
Wedden dat de belgicistjes massaal zullen reageren op bovenstaand artikel? |
