| Knuppel |
27 maart 2023 08:46 |
Cynische grapjes uit Wallonië
Citaat:
Cynische grapjes uit Wallonië: 80% werkzaamheid binnen handbereik
maandag 27 maart 2023
De werkgelegenheid nam de voorbije jaren stevig toe, maar dat was eerder te danken aan geluk dan aan ernstig arbeidsmarktbeleid. Op dat vlak werd deze legislatuur nog bijna niets klaargemaakt. De goeie cijfers mogen geen alibi zijn om de noodzakelijke hervormingen nog langer uit te stellen.
Minister van werk Dermagne pakte vorige week uit met historische cijfers over onze arbeidsmarkt. In het vierde kwartaal van 2022 waren in België 72,3 procent van de 20- tot 64-jarigen aan het werk. Dat is inderdaad een recordcijfer: nooit waren er in België meer mensen aan het werk. Daar had de minister zijn mededeling beter gestopt, maar dat deed hij niet. Hij klopte zich meteen op de borst dat die cijfers het resultaat zijn van zijn beleid, en meer nog, dat de 80 procent doelstelling voor 2030 binnen handbereik ligt. Die beweringen slaan evenwel nergens op. En veel erger nog, deze houding dreigt de appetijt voor de noodzakelijke ernstige beleidsingrepen (nog meer) te ondergraven.
Geen ‘uitzonderlijke’ prestatie
De werkzaamheidsgraad is in België de voorbije jaren opmerkelijk toegenomen. Maar in vergelijking met de rest van Europa is dat zeker geen uitzonderlijke prestatie. Sinds de start van de regering De Croo nam de werkzaamheidsgraad met 2,4 procentpunt toe. Dat is exact dezelfde toename als gemiddeld in de Europese Unie, maar minder dan gemiddeld in de buurlanden (+2,9 procentpunt). Dat laat al vermoeden dat het stijgende aantal werkenden niet zozeer het resultaat van het specifieke arbeidsmarktbeleid in België.
Bovendien blijft België ook met deze toename bij de zwakste landen van Europa wat werkzaamheidsgraad betreft. In Europa presteren enkel Griekenland, Italië en Spanje nog zwakker op dit vlak. Met 72,3 procent blijven we ver achter op het Europese gemiddelde (74,9 procent), op de buurlanden (79,6 procent) en zeker op Europese toplanden als Nederland, Zwitserland en Zweden (82,5 procent). Het idee dat we op het vlak van de arbeidsmarkt ‘goed bezig’ zouden zijn, is een aanfluiting van de realiteit. Onze arbeidsmarkt blijft één van de slechtst werkende van Europa.
De bewering dat de toename van de werkzaamheidsgraad te danken is aan het sterke arbeidsmarktbeleid is extra cynisch in het licht van wat dat beleid deze legislatuur totnogtoe afleverde. De meest opvallende arbeidsmarktmaatregelen van deze regering zijn de mogelijkheid om vijf werkdagen in vier dagen te proppen, de uitbreiding van het vaderschapsverlof, het recht op deconnectie of minimale versoepelingen voor nachtarbeid en flexijobs. Hoe dat soort maatregelen bijgedragen zou hebben tot de stijgende werkzaamheidsgraad is een raadsel. Allicht speelden het eerdere wegwerken van de loonhandicap (tot 2020), de eerder besliste lastenverlaging en vooral de structurele krapte op de arbeidsmarkt (waardoor bedrijven minder snel overgaan tot ontslag), daarbij een veel belangrijkere rol.
En de bewering dat een werkzaamheidsgraad van 80 procent tegen 2030 ‘binnen handbereik’ ligt, is allicht een nieuw misplaatst PS-grapje. In theorie mocht de sterke jobcreatie van de voorbije twee jaar ook de komende jaren aanhouden dan geraken we effectief aan 80 procent tegen 2030. Maar hopen dat het sterkste groeitempo aan jobcreatie over een periode van twee jaar de komende jaren gewoon aanhoudt, is natuurlijk geen beleid. Geen enkele voorspelling gaat in die richting. Zowel de Studiecommissie voor de vergrijzing als het Planbureau gaan ervan uit dat de Belgische werkzaamheidsgraad tegen 2030 richting 75 procent klimt. Dat zal nog altijd 340.000 jobs onder de 80 procent-doelstelling zijn. Het cynische is trouwens dat de 80 procent-doelstelling wel degelijk binnen handbereik ligt voor Vlaanderen (77,2 procent), maar helemaal niet voor Wallonië (65,8 procent) of Brussel (65,1 procent).
Gevaarlijke zelfgenoegzaamheid
Dit soort politieke recuperatie van economische cijfers is uiteraard niet ongebruikelijk. Maar gezien de enorme uitdagingen waar we voor staan, is het wel een gevaarlijk patroon. Onze situatie mooier voorstellen dan die in werkelijkheid is, dreigt de noodzaak van echte hervormingen te minimaliseren. Ondertussen haalt minister van pensioenen Lalieux de 80%-doelstelling aan als een reden om de pensioenen niet ernstig te hervormen. ‘Meer mensen aan het werk zal de toekomstige pensioenfactuur wel betalen’. Zonder ernstige hervormingen zal dat niet lukken.
De hervormingen die nodig zijn, zijn nochtans al langer duidelijk:
Werken meer laten lonen
Langer werken
Meer flexibiliteit
Rechten en plichten koppelen aan alle uitkeringen
Levenslang leren
Meer mensen aan het werk is belangrijk om onze welvaartsstaat betaalbaar te houden, om de armoede te bestrijden, om ons groeipotentieel op te krikken en als antwoord op de toenemende krapte op de arbeidsmarkt. Daarover lijkt ondertussen zowat iedereen het eens. Maar rekenen op een conjunctureel gunstige wind om dat te realiseren is geen beleid. Terwijl we net wel ernstig arbeidsmarktbeleid nodig hebben.
|
https://businessam.be/cynische-grapj...en-handbereik/
Intussen....
Citaat:
De stakingen bij de Delhaize filialen blijven aanslepen. De onderhandelingen verschuiven meer en meer op naar een conflict. De vraag rijst of vakbonden niet te veel macht hebben.
“Dat zal zeker één van de redenen zijn. De vakbonden kijken ook naar hun eigen positie, naast deze van de medewerkers”, zegt Maertens. “Dat is de reden dat we zo ongerust zijn.”
“De PS heeft gisteren een voorstel neergelegd om een bepaald merk als één technische bedrijfseenheid te beschouwen. Dit voorstel is eerlijk gezegd ingegeven om de vakbondsprivileges bij Delhaize te beschermen en niet in het belang van de werknemers.”
“Het zijn net die franchisenemers die door flexibel en hard werk van hun medewerkers die winkels wel nog kunnen runnen. Ik denk dat als de vakbonden niet opletten ze niet alleen Delhaizewinkels gaan verliezen, maar ook al de onderaannemers in Vlaanderen die een winkel uitbaten”, aldus Maertens.
Het zijn niet alleen de winkels van Delhaize die last ondervinden. Ook de leveranciers komen hierdoor in de problemen, ook die werkgelegenheid komt door het gedrag van de vakbonden in het gedrang.
“We zien het conflict uitdijen. Door het blokkeren van de logistieke centra komt de bevoorrading van de zelfstandige Delhaizewinkels in gevaar, maar stilaan ook andere winkelketens. Voedingsbedrijven bijvoorbeeld, die hun logistieke apparaten niet meer afgestemd krijgen door die staking. Het is duidelijk dat hier met vuur wordt gespeeld en dat de vakbonden daar een enorme verantwoordelijkheid in hebben.”
|
Leve België! Waar alles koet kaat. Gisteren, vandaak, en morgen!
Graptjeeeeeee! |
