Politics.be - Recht van antwoord verreyken.

Rob VerreyckenOp donderdag 27 mei 2004 publiceerde De Morgen op zijn voorpagina een groot artikel over mij, met de subtiele titel ‘Vlaams Blok-kopstuk pleegt bruut geweld op zijn vrouw’. De talrijke onjuiste gegevens die daarin aan uw lezers verstrekt werden maken een rechtzetting noodzakelijk.

Ik ben van mening dat een echtscheidingsprocedure iets tussen twee personen is en moet behandeld worden in de rechtszaal, en niet in de pers. Ik wens dan ook hier niet in te gaan op alle foutieve zaken die mevrouw M.H. in uw artikel vertelde over onze relatie en ons privé-leven. Ik zal mij beperken tot de elementen die noodzakelijk zijn om de onjuiste informatie te corrigeren.

Op woensdag 26 mei heeft zich inderdaad een vechtpartij voorgedaan tussen mijzelf en mevrouw M.H. Uw verslag daarover heeft echter twee essentiële elementen onvermeld gelaten, waardoor het foutief is geworden.

Het eerste element is, dat in het kader van de echtelijke moeilijkheden die reeds langer aansleepten, de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen reeds op 4 februari 2004 een beschikking trof waarbij hij mevrouw M.H. een verbod oplegde om zich nog in een straal van 50 meter rond de woning of rond de school van de kinderen te begeven, op straffe van een dwangsom van 500 euro per overtreding.

De voorzitter nam zijn beslissing met deze motivatie: ‘Overwegende dat uit de debatten en stukken duidelijk blijkt dat er een mogelijke gevaarsituatie voor de kinderen is en er zich dan ook bij hoogdringendheid maatregelen opdringen; overwegende dat de gevorderde maatregelen lastens verweerster (dit is mevrouw M.H.) zich opdringen in het belang van de kinderen, met beperking van het straatverbod tot 50 meter en beperking van de dwangsom tot 50 euro per overtreding.’

De voorzitter nam deze beslissing dus in het belang van de kinderen, en op basis van de degelijke en betrouwbare stukken die mijn raadsman voorlegde, en na tegensprekelijke en grondige debatten waarin mevrouw M.H. ook via haar advocaat vertegenwoordigd was.

Deze beschikking werd op mijn verzoek aan mevrouw M.H. betekend via gerechtsdeurwaarder op 6 februari 2004, en was haar dus volledig bekend; zij heeft tegen deze beslissing geen beroep aangetekend.

Wanneer mevrouw M.H. dus verklaart dat zij enkel ‘de kinderen nog eens wilde zien’ en dat ‘het gesprek ontaardde’, dan is dit manifest strijdig met de waarheid. Mevrouw M.H. heeft zich bewust met overtreding van een beschikking in kort geding, waarbij zij in de debatten vertegenwoordigd was en door betekening op de hoogte was, vroeg in de ochtend verdekt in de buurt van mijn woning opgesteld om daar voor het oog van de kinderen een confrontatie uit te lokken.

Ik betreur dat dit belangrijke feit volledig afwezig bleef in het hoofdartikel op de voorpagina van 27 mei 2004, en dat aldus de lezers onjuiste want onvolledige informatie werd verstrekt.

Het tweede element is dat mevrouw M.H. zich niet zomaar verdekt opstelde, maar in het bezit was van een verboden wapen, namelijk een bus traangas, en dat verboden wapen ook tegen mij gebruikt heeft. Het is tegen deze aanval met traangas dat ik mij helaas met enkele slagen heb moeten verdedigen.

Het wapen is door de politiediensten, die trouwens door mij opgebeld zijn, in beslag genomen. De stelling dat ik zonder meer ‘bruut geweld pleegde’ op mijn vrouw is onjuist. Ik verdedigde mij tegen een aanval met een verboden wapen, niets meer, maar ook niets minder.

Een belangrijk foutief element in het stuk is deze zin: ‘Zelfs na herhaald aandringen weigerden Rob Verreycken en het Vlaams Blok gisteren elk commentaar’. Deze stelling is volkomen onjuist. Op geen enkel ogenblik, noch telefonisch, noch per gsm, noch per fax, noch per e-mail, heeft uw krant mij gecontacteerd in deze zaak. Er zal allicht aangevoerd worden dat gebeld werd met ‘iemand van het Vlaams Blok’, maar het spreekt nogal voor zich dat op de dag van het incident zelf enkel Rob Verreycken zinvolle toelichting kan geven over een incident met Rob Verreycken, aangezien anderen uiteraard niet aanwezig waren. Op geen enkel ogenblik werd mij om reactie gevraagd.

Volkomen ten onrechte wordt geponeerd: ‘Het is niet de eerste keer dat Verreycken zijn echtgenote afranselt.

Eind vorig jaar diende zij al eens een klacht in wegens fysiek geweld.’

Het is nogal duidelijk dat het loutere feit, dat een betrokkene in een echtscheidingsprocedure een klacht indient, onmogelijk kan beschouwd worden als ‘bewijs’.

Ik kan iedereen recht in de ogen kijken: in ons 12-jarig huwelijk heb ik, tot op het ogenblik van de noodzakelijke verdediging op woensdag 26 mei 2004, geen vinger naar mevrouw M.H. opgeheven. Er werd nooit enige aanklacht geformuleerd, er is zelfs nooit welke politieinterventie van welke aard dan ook geweest. Pas nadat mevrouw na de feitelijke scheiding vernam dat ze geen recht heeft op een onderhoudsgeld als er geen slagen zijn ge weest, is de eerste valse klacht we gens ‘mishandeling’ opgedoken...

Er wordt beweerd dat ik ‘het coouderschap’ zou ‘opgezegd’ hebben vanwege een tragisch feit uit mijn privé-leven. Er is nooit een co-ou derschap geweest; uit de beschikking in kort geding blijkt dat ik sedert intussen acht maanden het volledige gezag over de kinderen heb, nadat mevrouw de kinderen bij mij heeft achtergelaten in oktober 2003.

Globaal genomen verwerp ik dus totaal zowel de titel, de toon als de inhoud van uw artikel.

Ik betreur ten zeerste dat uw lezers met al deze foutieve informatie geconfronteerd zijn, en hoop dat een-ieder eindelijk zal willen aanvaarden dat vooral in het belang van de drie kinderen deze echtscheidingsprocedure thuishoort voor de rechtbank, en niet in de pers.

Nvdr: publicatie van dit recht van antwoord houdt geen enkele vorm van erkenning in van welke fout dan ook van de redactie van De Morgen. Het is louter een door de rechter opgelegde uitvoering van de wet op het Recht van Antwoord.

Die wet bepaalt dat eenieder die met naam genoemd wordt in een krantenartikel, recht heeft op een recht van antwoord, op dezelfde plaats, in hetzelfde lettertype, met een lengte tot maximaal het dubbele van de betreffende tekst. Dit is een strenge bepaling die enkel geldt voor kranten en tijdschriften, niet voor audiovisuele media.

De Morgen aanvaardt de beslissing van de rechtbank. De rechter heeft zich immers niet uitgesproken over de inhoud van het recht van antwoord. Hij bepaalt alleen dat de tekst, op grond van formele criteria, moet verschijnen.

De redactie gaat overigens niet akkoord met de inhoud van dit recht van antwoord, noch aanvaarden we het verwijt dat deze krant en haar journaliste niet correct zouden hebben gehandeld. In tegenstelling tot wat Rob Verreycken beweert, heeft De Morgenwel degelijk contact willen opnemen. Alleen weigerde zowel Rob Verreycken als het Vlaams Blok niet alleen ieder commentaar, maar ook elk contact.

uit : Rob VerreyckenOp donderdag 27 mei 2004 publiceerde De Morgen op zijn voorpagina een groot artikel over mij, met de subtiele titel ‘Vlaams Blok-kopstuk pleegt bruut geweld op zijn vrouw’. De talrijke onjuiste gegevens die daarin aan uw lezers verstrekt werden maken een rechtzetting noodzakelijk.

Ik ben van mening dat een echtscheidingsprocedure iets tussen twee personen is en moet behandeld worden in de rechtszaal, en niet in de pers. Ik wens dan ook hier niet in te gaan op alle foutieve zaken die mevrouw M.H. in uw artikel vertelde over onze relatie en ons privé-leven. Ik zal mij beperken tot de elementen die noodzakelijk zijn om de onjuiste informatie te corrigeren.

Op woensdag 26 mei heeft zich inderdaad een vechtpartij voorgedaan tussen mijzelf en mevrouw M.H. Uw verslag daarover heeft echter twee essentiële elementen onvermeld gelaten, waardoor het foutief is geworden.

Het eerste element is, dat in het kader van de echtelijke moeilijkheden die reeds langer aansleepten, de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen reeds op 4 februari 2004 een beschikking trof waarbij hij mevrouw M.H. een verbod oplegde om zich nog in een straal van 50 meter rond de woning of rond de school van de kinderen te begeven, op straffe van een dwangsom van 500 euro per overtreding.

De voorzitter nam zijn beslissing met deze motivatie: ‘Overwegende dat uit de debatten en stukken duidelijk blijkt dat er een mogelijke gevaarsituatie voor de kinderen is en er zich dan ook bij hoogdringendheid maatregelen opdringen; overwegende dat de gevorderde maatregelen lastens verweerster (dit is mevrouw M.H.) zich opdringen in het belang van de kinderen, met beperking van het straatverbod tot 50 meter en beperking van de dwangsom tot 50 euro per overtreding.’

De voorzitter nam deze beslissing dus in het belang van de kinderen, en op basis van de degelijke en betrouwbare stukken die mijn raadsman voorlegde, en na tegensprekelijke en grondige debatten waarin mevrouw M.H. ook via haar advocaat vertegenwoordigd was.

Deze beschikking werd op mijn verzoek aan mevrouw M.H. betekend via gerechtsdeurwaarder op 6 februari 2004, en was haar dus volledig bekend; zij heeft tegen deze beslissing geen beroep aangetekend.

Wanneer mevrouw M.H. dus verklaart dat zij enkel ‘de kinderen nog eens wilde zien’ en dat ‘het gesprek ontaardde’, dan is dit manifest strijdig met de waarheid. Mevrouw M.H. heeft zich bewust met overtreding van een beschikking in kort geding, waarbij zij in de debatten vertegenwoordigd was en door betekening op de hoogte was, vroeg in de ochtend verdekt in de buurt van mijn woning opgesteld om daar voor het oog van de kinderen een confrontatie uit te lokken.

Ik betreur dat dit belangrijke feit volledig afwezig bleef in het hoofdartikel op de voorpagina van 27 mei 2004, en dat aldus de lezers onjuiste want onvolledige informatie werd verstrekt.

Het tweede element is dat mevrouw M.H. zich niet zomaar verdekt opstelde, maar in het bezit was van een verboden wapen, namelijk een bus traangas, en dat verboden wapen ook tegen mij gebruikt heeft. Het is tegen deze aanval met traangas dat ik mij helaas met enkele slagen heb moeten verdedigen.

Het wapen is door de politiediensten, die trouwens door mij opgebeld zijn, in beslag genomen. De stelling dat ik zonder meer ‘bruut geweld pleegde’ op mijn vrouw is onjuist. Ik verdedigde mij tegen een aanval met een verboden wapen, niets meer, maar ook niets minder.

Een belangrijk foutief element in het stuk is deze zin: ‘Zelfs na herhaald aandringen weigerden Rob Verreycken en het Vlaams Blok gisteren elk commentaar’. Deze stelling is volkomen onjuist. Op geen enkel ogenblik, noch telefonisch, noch per gsm, noch per fax, noch per e-mail, heeft uw krant mij gecontacteerd in deze zaak. Er zal allicht aangevoerd worden dat gebeld werd met ‘iemand van het Vlaams Blok’, maar het spreekt nogal voor zich dat op de dag van het incident zelf enkel Rob Verreycken zinvolle toelichting kan geven over een incident met Rob Verreycken, aangezien anderen uiteraard niet aanwezig waren. Op geen enkel ogenblik werd mij om reactie gevraagd.

Volkomen ten onrechte wordt geponeerd: ‘Het is niet de eerste keer dat Verreycken zijn echtgenote afranselt.

Eind vorig jaar diende zij al eens een klacht in wegens fysiek geweld.’

Het is nogal duidelijk dat het loutere feit, dat een betrokkene in een echtscheidingsprocedure een klacht indient, onmogelijk kan beschouwd worden als ‘bewijs’.

Ik kan iedereen recht in de ogen kijken: in ons 12-jarig huwelijk heb ik, tot op het ogenblik van de noodzakelijke verdediging op woensdag 26 mei 2004, geen vinger naar mevrouw M.H. opgeheven. Er werd nooit enige aanklacht geformuleerd, er is zelfs nooit welke politieinterventie van welke aard dan ook geweest. Pas nadat mevrouw na de feitelijke scheiding vernam dat ze geen recht heeft op een onderhoudsgeld als er geen slagen zijn ge weest, is de eerste valse klacht we gens ‘mishandeling’ opgedoken...

Er wordt beweerd dat ik ‘het coouderschap’ zou ‘opgezegd’ hebben vanwege een tragisch feit uit mijn privé-leven. Er is nooit een co-ou derschap geweest; uit de beschikking in kort geding blijkt dat ik sedert intussen acht maanden het volledige gezag over de kinderen heb, nadat mevrouw de kinderen bij mij heeft achtergelaten in oktober 2003.

Globaal genomen verwerp ik dus totaal zowel de titel, de toon als de inhoud van uw artikel.

Ik betreur ten zeerste dat uw lezers met al deze foutieve informatie geconfronteerd zijn, en hoop dat een-ieder eindelijk zal willen aanvaarden dat vooral in het belang van de drie kinderen deze echtscheidingsprocedure thuishoort voor de rechtbank, en niet in de pers.

Nvdr: publicatie van dit recht van antwoord houdt geen enkele vorm van erkenning in van welke fout dan ook van de redactie van De Morgen. Het is louter een door de rechter opgelegde uitvoering van de wet op het Recht van Antwoord.

Die wet bepaalt dat eenieder die met naam genoemd wordt in een krantenartikel, recht heeft op een recht van antwoord, op dezelfde plaats, in hetzelfde lettertype, met een lengte tot maximaal het dubbele van de betreffende tekst. Dit is een strenge bepaling die enkel geldt voor kranten en tijdschriften, niet voor audiovisuele media.

De Morgen aanvaardt de beslissing van de rechtbank. De rechter heeft zich immers niet uitgesproken over de inhoud van het recht van antwoord. Hij bepaalt alleen dat de tekst, op grond van formele criteria, moet verschijnen.

De redactie gaat overigens niet akkoord met de inhoud van dit recht van antwoord, noch aanvaarden we het verwijt dat deze krant en haar journaliste niet correct zouden hebben gehandeld. In tegenstelling tot wat Rob Verreycken beweert, heeft De Morgenwel degelijk contact willen opnemen. Alleen weigerde zowel Rob Verreycken als het Vlaams Blok niet alleen ieder commentaar, maar ook elk contact.

Uit de morgen van vandaag.

Eerst: Wat een zielige krant is de Morgen toch. Dat ze nog lezers hebben :?
Ook die nvdr is weer van't zelfde: we gaan niet akkoord, 't is al :|
Triestig, triestig, triestig