| Knuppel |
24 juni 2023 07:46 |
Premier De Croo krijgt geen rust in de tent
Citaat:
Premier De Croo krijgt maar geen rust in de tent
Onderling wantrouwen tussen partijen in crisis verhindert dat Vivaldi de kwestie Lahbib doorgespoeld krijgt. Die zaak is uitgedraaid op een rondje blufpoker.
Gisteren om 15:53 Wetstraat
Jan-Frederik Abbeloos
‘Willen schaken tegen jezelf is dus even paradoxaal als over je eigen schaduw willen springen.’ Interessante raad van de Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig in zijn beroemde Schaaknovelle (1942).
De zeven partijen in de regering-De Croo bewijzen nu al jaren het gelijk van Zweig door constant elkaar – in wisselende verhoudingen – te proberen aftroeven in de hoop dat zoiets indruk maakt bij de kiezer. Meer dan gewoon een ‘kibbelkabinet’ a la regering-Michel, is dit een regering die inderdaad schaakt tegen zichzelf. Met een premier die niet in staat is om het spel stil te leggen.
Dat toont de kwestie van de Iraanse visa pijnlijk aan. Die zaak had vorige week, op donderdag 15 juni, al geneutraliseerd kunnen zijn, met de melding van minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib in de Kamer dat de aanwezigheid van een Iraanse delegatie op het Brussels Urban Summit inderdaad ongelukkig was, maar onvermijdelijk. Want zowel de Brusselse als de federale regering wilde de onderhandelingen over een gevangenenruil met Iran in geen geval laten struikelen.
Pijnlijke blame game
Premier Alexander De Croo (Open VLD) had die logica definitief kunnen bezegelen met de melding dat ook hij op het einde van de procedure groen licht had gegeven. De uitleg ‘een mensenleven is een visum waard’, had dan wél indruk gemaakt en waarachtig geklonken.
1:14
De Croo over Iran-gate: ‘Is een mensenleven een visum waard?’
Maar dat gebeurde allemaal niet. In plaats daarvan startte een pijnlijke blame game waarbij niemand de verantwoordelijkheid wilde nemen voor de ‘fout’ die was gemaakt. Lahbib en haar voorzitter Georges-Louis Bouchez gooiden daarbij gretig Brussels staatssecretaris Pascal Smet (One Brussels.Vooruit) onder de bus in een poging om de verantwoordelijkheid weg te houden van Buitenlandse Zaken. Het dossier werd zelfs gezien als een kans om de socialisten en de Brusselse regering – waar de MR niet inzit – schade toe te brengen.
Alleen gebeurde toen het onverwachte: Smet nam effectief ontslag. Met die zet had Bouchez geen rekening gehouden, al was het maar omdat zo’n geste volstrekt onvoorstelbaar is voor de MR-voorzitter – getuige daarvan de halsstarrige weigering om Lahbib te laten gaan. Al die tijd zweeg premier De Croo over zijn rol in de zaak. Het was pas door een lek richting Le Soir op dinsdag dat hij die erkende. Ook dat hebben de socialisten onthouden.
Door de stront
Woensdag kregen De Croo en Lahbib in de Kamercommissie Buitenlandse Zaken een tweede kans om de zaak door te spoelen. De marsorders van de coalitiepartners waren helder. De Croo moest onderschrijven dat de ‘fout’ gedeeld was tussen Brussel en federaal – een soort eerherstel voor Smet. De socialisten drongen daarop aan.
De Croo deed wat moest, netjes door de spreekwoordelijke stront vliegend. En Lahbib moest eerlijk verslag doen van het besluitvormingsproces en haar verantwoordelijkheid daarin erkennen – dat was belangrijk voor Ecolo, dat enkele weken geleden staatssecretaris Sarah Schlitz had moeten laten gaan onder druk van de MR. Dat gebeurde niet. Alweer liet Lahbib de kans liggen om het hoofd voldoende te buigen, meer begaan met haar partij dan met de regering. De minister hulde zich in zelfbeklag en gaf tegenstrijdige informatie over de redenen waarom ze dan toch instemde met de aflevering van de visa.
1:58
Lahbib: ‘Wilden niet dat Iran het als een vernedering zou zien’
Geduld is op
Het geduld bij socialisten en ecologisten is op. Wat hen betreft, krijgt Lahbib maandag de derde en laatste kans om te doen wat moet, zodat de regering verder kan. Ontslag hoeft zelfs niet, al blijft het de snelste weg richting doorstart. Bouchez draait die logica om: Lahbib maakte geen fout, en zodra socialisten en groenen klaar zijn met haar proces te maken, kan de regering weer de belangrijke dossiers bekijken. Die houding maakt dat de andere partijen alle voorstellen afblokken om netjes op te lijsten wat Lahbib maandag moet zeggen in ruil voor steun. Ze zal zelf de Kamer moeten overtuigen.
De hele kwestie is zo uitgedraaid op een rondje blufpoker over wie, jawel, het eerst over de eigen schaduw stapt en de kelk der vernedering aan de lippen zet. De crisis is een clash van partijpolitieke ego’s. Er wordt al duchtig gespind dat De Croo de hele zaak niet meer onder controle heeft. Een premier die in de Kamer beweert dat het incident gesloten is, terwijl alle coalitiepartners het tegendeel zeggen, maakt geen solide indruk. Dat er tot maandag tijd is gekocht, is ook al geen teken van sterkte. Het bevestigt dat De Croo hier en nu niet de autoriteit heeft om in de eigen liberale familie een onverkozen neofiet als Lahbib, laat staan MR-voorzitter Bouchez, in de pas te laten lopen, in weerwil van vijf andere coalitiepartners.
Wankele constructie
Op zo’n kwetsbaar moment kan elke verklaring de komende 72 uur Vivaldi naar een punt leiden waarbij de ratio verder verdampt, al wordt gehoopt dat het weekend vooral rust in de tent brengt. Hoe de regering er maandagavond ook aan toe is, de hele affaire toont nogmaals aan dat de federale regering een wankele constructie is, te makkelijk uit evenwicht gebracht zodra een van de zeven partijen opspeelt. Zes van die partijen staan niet meteen op winst in de peilingen, en dat maakt elk compromis moeilijker en moeilijker.
Dat premier De Croo lid is van de partij die stilaan het meeste bloedt in die peilingen, ondergraaft zijn rol als scheidsrechter. Zelfs zijn eigen partij valt Vivaldi af. Open VLD is er niet mee getrouwd, klinkt het. PS wil het liefst verder zonder de MR, CD&V stelt zich meer en meer de vraag waarom ze ooit toegetreden is tot de club.
Hoeft het te verbazen dat driekwart van de Belgen in een recente peiling heeft aangegeven geen zin te hebben in Vivaldi II? Zestig procent wil niet dat De Croo zichzelf opvolgt. Een overtuigende fiscale en pensioenhervorming, moet – samen met een Engie-deal – de critici ongelijk geven tegen 21 juli, de nationale feestdag. Met elk uur dat het gaat over wie precies excuses moet aanbieden aan wie over wat, kruipt die symbolische deadline dichterbij.
|
https://m.standaard.be/cnt/dmf202306...RYkpjvLQ%3D%3D
De dweil krijgt zijn verdiende loon. |
