| De schoofzak |
3 september 2023 21:33 |
We moeten internationaal onze tanden wat meer laten zien
Ik heb met graagte volgend artikel gelezen, en ik vind dat de auteur groot gelijk heeft.
Specifiek voor Rusland, moeten wij hen de totale afkeuring voorhouden. Een 100 procent afbouw van de economische relaties.
titel: Met Noorse vissersbootjes kun je ook een zeeslag tegen Rusland winnen
link: https://www.standaard.be/cnt/dmf2023...BT=43268144455
Citaat:
De manier waarop Noorse vissers de Russische marine deden afdruipen, zou een inspiratie moeten zijn voor ons allen, schrijft Caroline de Gruyter.
Gisteren om 03:00
Caroline de Gruyter
Europa-correspondent, standplaats Brussel.
In ‘Boeiende tijden’ reflecteert ze over de actualiteit van de voorbije week.
Noorse vissers hebben een paar weken geleden een grote militaire oefening gesaboteerd. De Russische marine had ze kort van tevoren aangekondigd, met een aplomb waar burgers in heel Europa iets van kunnen leren. Onze samen?*levingen worden van alle kanten bedreigd en moeten weerbaarder worden, en ons antwoord kan niet alleen uit militaire handleidingen komen. De vissers lieten zien dat je je opponent met simpele, creatieve oplossingen flink op het verkeerde been kunt zetten.
Het ging om een marine-oefening in de Barentszzee, rondom Bereneiland (Bjørnøya), een eenzaam stipje op zee halfweg tussen Spitsbergen en het Noorse vasteland. Tientallen oorlogsschepen, ondersteunende vaartuigen, onderzeeërs en achtduizend matrozen zouden meedoen. De zee daar is relatief schoon en, belangrijk voor de Noorse visindustrie: er zit veel kabeljauw, schelvis en haring. Dus de vissers hadden er de pest in.
Maar ze wisten dat Rusland niets illegaals deed. De Barentszzee hoort tot de Noorse exclusieve economische zone – de Noren beslissen wie er mag vissen – maar ligt buiten de Noorse territoriale wateren. Het valt dus onder internationale wateren. Toen de wereld nog een global village was, maakten weinigen zich druk om dat onderscheid. Nu de geopolitiek terug is en landen als Rusland agressief hun territorium proberen te vergroten, doet het er ineens toe. De oefening was natuurlijk pure pesterij en spierballenvertoon. Noorwegen kon weinig doen toen de Russen deze zomer aankondigden dat ze het hele gebied zouden afsluiten tijdens de oefening omdat er overal projectielen konden rondvliegen. Maar dat was buiten de vissers gerekend.
‘Gebaar van goede wil’
De ene visser na de andere liet op radio en tv weten dat de Noorse auto?*riteiten hen niet hadden gevraagd het gebied te verlaten. Ze konden dus blijven, en dat deden ze ook.
De Russen konden het niet voor?*komen. Volgens het internationale recht (zeerecht) hebben zij niets over Noorse vissers te zeggen en hebben ze de plicht om, als ze door andermans exclusieve economische zone varen, de veiligheid van diens vissers te waarborgen. Dus viel de militaire oefening nogal in het water. 1–0 voor de vissers.
De Noren deden wat Ierse vissers een jaar eerder hadden gedaan. Rusland had een marine-oefening aangekondigd ten zuiden van Ierland (anders dan Noorwegen géén lid van de Navo), en schoof protesten van de Ierse regering van tafel. Waarop de vissersvereniging verklaarde dat haar leden gewoon zouden uitvaren omdat hun families zich het brood niet uit de mond lieten stoten. ‘En we hopen dat de Russische marine de regels om aanvaringen te voorkomen, goed heeft gelezen.’ Zo kregen zij voor elkaar wat hun regering niet was gelukt: de Russische minister van Defensie besloot om ‘als gebaar van goede wil’ de oefening te verplaatsen naar een gebied bú?*ten de exclusieve economische zone.
Maar de vissers vernederden niet alleen de Russische marine. Ze zetten eigenlijk ook de hele, snel uitdijende veiligheids-‘community’ voor schut. Zoals veiligheidsexpert Elisabeth Braw van het American Enterprise Institute vorig jaar schreef, hebben de ‘geleerde dames en heren in de corridors van westerse machten maanden – jaren eigenlijk – de koppen bijeen gestoken om provocaties van Rusland te stoppen. Denktankers zoals ik hebben om dezelfde reden een eindeloze reeks opiniestukken, rapporten en boeken geschreven. Maar we hebben, helaas, glorieus gefaald.’
Braw heeft gelijk. Het Westen moet hard aan zijn eigen veiligheid gaan denken. Niet alleen op militair gebied, maar evengoed op andere terreinen. Dit is een exercitie die de hele samenleving moet omvatten, niet alleen leger, inlichtingendiensten, ministeries en denktanks. Veel bedreigingen die op ons afkomen, zijn hybride. Braw beschrijft er een aantal in haar boek The defender’s dilemma (2022): economische oorlogvoering, cyberaanvallen, afpersing en migranten die geregeld als wapens worden gebruikt. Deze week meldden de kranten dat een westerse zakenbank in opdracht van China westerse bedrijven heeft opgekocht in gevoelige sectoren (die de toezichthouder wellicht had afgewezen als de échte koper bekend was geweest), dat een Duitser van Russische afkomst in de kraag is gevat omdat hij via omwegen militaire onderdelen aan Rusland verkocht, en dat een Russische oorlogscrimineel in Finland is gearresteerd. Dat is waarschijnlijk maar het topje van de ijsberg. Het wordt tijd dat Europese landen hun burgers meer gaan betrekken bij het signaleren van dit soort bedreigingen, en bij het creatief afpoeieren ervan – zoals de Ierse en Noorse vissers deden.
Eén zinnetje
Wat dat betreft kunnen wij van Finland leren, een land dat tijdens de Koude Oorlog een gespannen, ongelijke vrede had met het machtige buurland Rusland. Finland heeft een professioneel leger met reservisten. Maar het heeft ook altijd burgers, lokale over?*heden en bedrijven getraind in zelf?*redzaamheid en overlevingstechnieken – je wist immers nooit wanneer de beer zijn klauwen weer zou gebruiken. In Finland huist ook het Europese Centrum voor Hybride Bedreigingen, dat nu in heel Europa trainingen geeft. De directeur van dit centrum legde laatst uit dat er zelfs juridische oorlogvoering bestaat. ‘Autoritaire staten als Rusland komen met hun eigen interpretatie van internationale verdragen. Ze lichten er één zinnetje uit, zetten het in een andere context en zeggen: “Zie, wij hebben het recht om dit of dat te doen.”’ Op die manier, zei ze, holt president Poetin bijvoorbeeld het zeerecht uit, en de normen die erin vervat zijn. ‘Om ertegen in te gaan, moet je de verdragen goed lezen. Het zaait verwarring in het Westen, omdat mensen toch denken: heeft hij misschien een punt?’
Het is precies waarom de vissers aan het langste eind hebben getrokken: ze wisten wat het zeerecht zegt over hun rechten en bescherming. Met die kennis zetten ze de Russen op hun nummer. Een voorbeeld dat iedereen zou moeten inspireren.
|
|
