De perslekken over Van Gheluwe en Conner Rousseau zijn vrije meningsuiting.
 

Zeg het maar.

Dat hangt af van:

1) door wie.

2) met welk doel.

Als het door een persoon is die verondersteld is van de vertrouwelijkheid van dossiers te respecteren, dan is het uiteraard geen "vrije meningsuiting". Een minister, een onderzoeksrechter, of een politie agent of zo die OMWILLE van zijn OPGELEGDE RESPECT VOOR VERTROUWELIJKHEID toegang krijgt, mag die niet schenden he. Als iemand anders, een getuige, een journalist, die niet gebonden is aan een respect voor vertrouwelijkheid, zijn informatie openbaar maakt, is dat uiteraard WEL vrije meningsuiting.

Op het bovenstaande is een uitzondering: als het gaat om dysfunctioneren of corruptie van het systeem zelf aan te geven, dan mag een persoon die normaal vertrouwelijkheid moet respecteren, dat wel schenden in het kader van het openbaar maken van corruptie of dysfunctioneren. Wat men een whistle blower noemt.

De whistle blower legt wel zijn kop op het blok: als zou blijken dat zijn vermeende corruptie onbestaande was, dan heeft hij een onrechtmatige lek veroorzaakt en dient daarvoor aangepakt te worden. Als zijn lek echter toelaat om een dysfunctioneren vast te stellen, verdient hij bescherming.

Bijvoorbeeld is er geen enkel probleem dat een politie agent die vaststelt dat zijn PV verdoezeld wordt, of een onderzoeksrechter die vaststelt dat er druk uitgeoefend wordt, dat openbaar maken. Als bijvoorbeeld een commissaris een telefoontje krijgt van de burgemeester om "de dingen te regelen" dan mag die commissaris die vorm van corruptie openbaar maken, ook al zou die in normale omstandigheden de vertrouwelijkheid moeten respecteren.

Bij Conner was er sprake van corruptie. Bij Van Gheluwe is het enkel maar de bedoeling na te trappen.