Politics.be - Nog steeds radioactief afval in zee, goed voor de viseters?

Is de zee terug een open riool voor radioactief afval?

Citaat:

https://www.laka.org/nieuws/2023/de-...ef-afval-19701

De zee is geen open riool voor radioactief afval!

25 augustus 2023

Gisteren is de uitbater van de kerncentrale in Fukushima toch begonnen met het lozen van grote hoeveelheden met radioactief tritium besmet water in de Grote Oceaan. Dit terwijl het ook mogelijk is het afvalwater op land op te slaan, tot het tritium radioactief vervallen is – ongeveer 100 jaar. Maar nee, de zee gebruiken als open riool is goedkoper. In veel landen in de regio en ook door Japanse groepen, wordt tegen de lozing geprotesteerd: De zee is geen vuilnisvat.

The solution for pollution is dilution was in de jaren '70 het devies voor het in zee dumpen van radioactief afval. Maar daar kwam men op terug en het dumpen van radioactief afval in zee werd verboden.

Maar we gaan met het steeds meer radioactieve lozingen in zee eigenlijk weer terug naar af. “Gif en rotzooi in de zee / de oceaan één grote plee / De zee is zo ontzettend groot / de vis die gaat maar zo niet dood”, zong Robert Long al in 1974, concluderend: “Dit gaat het snelst en tijd is geld / iets anders wordt te duur / wij zijn baas van de natuur”.

De geschiedenis van de "zeebergingen" van Belgisch kernafval: nog tot 2082 goed voor de vissen.

Citaat:

https://fanc.fgov.be/nl/dossiers/rad...ioactief-afval

1. Zeeberging: een methode voor afvalbeheer

Zeeberging als methode voor het beheer van door de mens geproduceerd afval: het is van alle tijden. Radioactief afval vormt geen uitzondering op deze regel en werd eveneens lange tijd in zee gedumpt.

Zo organiseerde België tussen 1960 en 1982 in totaal 15 operaties waarbij het een deel van zijn radioactief afval in zee stortte. De containers die het radioactieve afval bevatten, werden daarbij gewoon op de zeebodem gedeponeerd, zonder ze in te graven. De meeste containers waren dan ook zo ontworpen dat ze het afval gedurende drie jaar vasthielden en vervolgens elk jaar 1% van hun radionuclideninhoud vrijgaven [10]. In die tijd was het beleid gericht op de dispersie van het afval: doordat de radionucliden geleidelijk aan vrijkwamen, werd de radioactiviteit sterk verdund. Wetenschappers waren van mening dat het mariene milieu ervoor zorgde dat verdunning en de veronderstelde isoleringsduur van het afval volstonden als beschermingsmaatregelen.

2. Internationale context

Hoewel de eerste stortingen van radioactief afval in zee wereldwijd al in 1946van start gingen, dateert de eerste internationale regelgeving pas van de Conferentie van de Verenigde Naties over het zeerecht [4, 8] in 1958, waar het volgende besloten werd: "Iedere Staat dient maatregelen te nemen ter voorkoming van de verontreiniging van de zee ten gevolge van het storten van radioactieve afvalstoffen, waarbij rekening dient te worden gehouden met de normen en voorschriften welke door de bevoegde internationale instanties werden opgesteld"[13].

Het IAEA kreeg de opdracht om veiligheidscriteria en aanbevelingen op te stellen voor het storten van radioactief afval in zee. Zo adviseerde het IAEA in 1961 om het afval enkel te storten op plaatsen die speciaal daarvoor waren aangeduid door een bevoegde autoriteit, die ook moest instaan voor het toezicht op de operaties.

Op die manier begon de OESO in 1967, via de bemiddeling van het Nucleair Energie Agentschap (NEA), de verzameling van afval van Duitsland, België, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Nederland te coördineren om de stortingsoperaties te optimaliseren.

Destijds konden alle soorten nucleair afval in zee worden gestort. In 1972 werd evenwel het Verdrag van Londen ondertekend, dat sindsdien geldt als het belangrijkste internationale controle-instrument inzake de stortingen van radioactief afval in zee [14]. Dit verdrag verbood, vanaf zijn inwerkingtreding in 1975, het in zee storten van hoogradioactief afval. Het storten van laagradioactief afval was wel nog toegelaten, maar vereiste bijzondere voorzorgsmaatregelen en een specifieke vergunning. Het IAEA werd belast met de opdracht om de selectiecriteria te bepalen voor afval dat niet geschikt was voor storting in zee. In 1985 ratificeert ook België het Verdrag van Londen.

Ondanks deze maatregelen namen de spanningen rond de zeeberging van radioactief afval mettertijd toe. Verschillende leden van het Verdrag van Londen maakten zich zorgen over de eventuele risico's voor mens en milieu en begonnen druk uit te oefenen om deze praktijk verder te beperken. In 1983 kwam er een moratorium op de zeeberging, in afwachting van een definitief onderzoek van de kwestie [4].

Uiteindelijk besloten de leden van het Verdrag in 1993 om voortaan het storten van alle soorten radioactief afval in zee te verbieden. Ze namen deze beslissing op basis van morele, sociale en politieke overwegingen [16]. Zuiver wetenschappelijk en technisch gezien was het immers onmogelijk om uitsluitsel te geven over de vraag of deze operaties nu moesten worden stopgezet of verlengd.

Opgelet het schijnt dat de relatief smalle fundamenten van windturbines ooit na 30 jaar terug opgehaald moeten worden. Maar zeker zijn ze niet, wegens het verstoren van nieuw zeeleven: https://klimaatweb.nl/nieuws/bodemdi...ng-windparken/

Van de zware fundamenten van duizenden fossiele torens niets dan goeds. :lol:

Citaat:

Het kerkhof van de Noordzee

Duizenden olie- en gasinstallaties in de Noordzee worden niet meer gebruikt en achtergelaten, met vervuiling en andere gevaren tot gevolg. De Tijd en buitenlandse media brachten dat kerkhof in de Noordzee voor het eerst in kaart.

DOOR LARS BOVÉ EN STEPHANIE DE SMEDT 20 MEI 2023